Το ηλεκτρονικό «ψάρεμα» μοιάζει με την κλοπή ενός πορτοφολιού. Μόνο τα μέσα αλλάζουν! Ο πορτοφολάς χρησιμοποιεί τα χέρια του, ο απατεώνας του διαδικτύου το πληκτρολόγιό του. Και στις δύο περιπτώσεις το θύμα αδυνατεί να βρει δικαίωση, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η αίσθηση της αδικίας και της ανασφάλειας. Δεν υπάρχει κάποιος να αποζημιώσει το θύμα για την λεία του πορτοφολά. Οι τράπεζες, όμως, θα μπορούσαν να προστατεύσουν περισσότερο τους πελάτες τους από το ηλεκτρονικό ψάρεμα.
Πριν μπούμε στην διαδικασία να κατηγορήσουμε το θύμα γιατί δεν πρόσεξε και πάτησε σε έναν σύνδεσμο, καλό είναι να σκεφτούμε ότι στην θέση ενός φίλου που έπεσε θύμα των απατεώνων θα μπορούσαμε να βρεθούμε εμείς! Εμείς που προσέχουμε, εμείς που ξέρουμε. Σε μας που είμαστε σίγουροι ότι δεν πρόκειται να μας συμβεί κάτι τέτοιο. Μην έχετε αμφιβολίες. Κι ο φίλος μας, ο γείτονάς μας ή ο συνάδελφός μας που την πάτησε ήταν βέβαιος (πριν την πατήσει) ότι δεν επρόκειτο να πέσει θύμα ενός τυχάρπαστου απατεώνα. Κι όμως, έγινε! Συνέβη! Κι ας πρόσεχε ο φίλος μας. Κι ας είναι μορφωμένος και έχει εμπειρία από την ζωή.
Όταν έμπαινα στον ηλεκτρικό είχα πάντοτε το πορτοφόλι μου σε «ασφαλή θέση». Πρόσεχα. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα κατάφερναν να πάρουν μέσα από την εσωτερική μου τσέπη το πορτοφόλι μου. Ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε απρόσεκτους γέροντες. Μέχρι που μία μέρα κατάλαβα ότι ο καθένας είναι καλός κάπου και οι πορτοφολάδες στην τέχνη της παραπλάνησης! Ένιωσα σαν να με έχει πατήσει τραίνο, με βαθιά πληγωμένο τον εγωισμό μου. Δεν μου είχαν κλέψει μόνο τα χρήματά μου, αλλά και την αυτοπεποίθησή μου.
Οι ηλεκτρονικές απάτες εξελίσσονται. Το παιχνίδι του κλέφτη και αστυνόμου είναι και εδώ σκληρό. Η αστυνομία αντιμετωπίζει τις μεθόδους που ξέρει, τις μεθόδους του χτες, οι κλέφτες βρίσκουν νέους τρόπους για να φτάσουν στο έγκλημα. Το ερώτημα είναι τι συμβαίνει στη συνέχεια με τα θύματα! Πώς τους αντιμετωπίζουν οι τράπεζες. Μπορεί η εκδήλωση συμπάθειας να μεταφράζεται και σε οικονομικό κόστος, αλλά η παγερή αδιαφορία έχει κι αυτή κόστος στην εικόνα αυτών των ιδρυμάτων. Είναι σαν ένα θύμα βιασμού να ζητάει βοήθεια σε ένα αστυνομικό τμήμα και ο αστυνομικός να το αντιμετωπίζει με καχυποψία, σαν να είναι αυτός ο εγκληματίας!
Οι τράπεζες δεν μπορούν να είναι πανταχού παρούσες και να προλαβαίνουν την δράση των απατεώνων. Ούτε και είναι αυτός ο ρόλος τους. Μπορούν όμως να προσπαθήσουν σκληρά για την ενημέρωση των πολιτών. Είναι και προς το δικό τους συμφέρον να ξοδέψουν πόρους γι' αυτόν τον καλό σκοπό. Το σημαντικότερο, όμως, είναι να δημιουργήσουν μηχανισμούς αντίδρασης για την ελαχιστοποίηση της ζημιάς των πελατών τους. Να κινούνται γρήγορα και αποτελεσματικά από την ώρα που γίνεται αντιληπτή η απάτη και να μην φτάνουμε στο σημείο να κτυπάει ο συναγερμός και να δίδεται ταυτόχρονα και η δυνατότητα στους κλέφτες να αδειάσουν το θησαυροφυλάκιο.
Σκεφτείτε απλά τον εαυτό σας ως εξής: Καταλαβαίνετε ότι την έχετε πατήσει και επικοινωνείτε με την τράπεζα. Κι ενώ περιμένετε ότι κάπου εκεί θα τελειώσει η ταλαιπωρία σας, στην πραγματικότητα αυτή μόλις έχει αρχίσει! Έχουν φύγει χρήματα από την πιστωτική σας κάρτα και έχουν παραδοθεί από την τράπεζα στον απατεώνα! Και στη συνέχεια χρεώνεστε και τόκους για τα χρήματα που σας αφαίρεσαν! Είναι τρέλα. Και είναι κρίσιμο να κατανοήσουν οι τράπεζες ότι οι πελάτες τους δεν είναι εχθροί τους.
Θανάσης Μαυρίδης
