Κάποιοι θέλουν να κάνουν τη χώρα μπάχαλο και να ρίξουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη με οποιοδήποτε κόστος. Μόνο που το «κόστος» του χάους είναι δυσβάστακτο. Η απειλή της χρεοκοπίας επιστρέφει, δεκαπέντε χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο. Αυτήν τη φορά δεν είναι η κρίση χρέους που θα φέρει την πολιτική κρίση. Είναι η πολιτική κρίση που απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα. Η τοξικότητα απειλεί σοβαρά την Οικονομία.
Δεν είναι «Μητσοτάκης ή χάος». Είναι πολιτική ομαλότητα ή ανωμαλία. Και αυτήν τη στιγμή ο μόνος που στέκεται στην όχθη της ομαλότητας είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Προφανώς και ο κ. Μητσοτάκης δεν θα είναι αιώνιος πρωθυπουργός. Επίσης, είναι αναγκαία η αντιπολίτευση προς την κυβέρνηση, όσο σκληρή κι αν είναι αυτή.
Το πρόβλημα δεν είναι αυτό, ότι δήθεν αμφισβητείται ο κ. Μητσοτάκης από την αντιπολιτευτική πρακτική των άλλων κομμάτων. Το πρόβλημα είναι ότι η αντιπολίτευση στο σύνολό της έχει υιοθετήσει τη λογική του μπάχαλου. Οι τόνοι τοξικής λάσπης που εκτοξεύονται καθημερινά κάνουν το έδαφος αφιλόξενο για τις υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις και τους επενδυτές.
Η χώρα δεν αντέχει ένα νέο «οικονομικό σοκ». Και μπορεί σήμερα οι αριθμοί να ευημερούν, αλλά όλα μπορούν να ανατραπούν κάτω από το βάρος μιας βαθιάς πολιτικής κρίσης. Πόσο μάλλον όταν το κλίμα στην Ευρώπη δεν είναι ανάλογο με εκείνο του 2010 -2015. Η Βόρεια Ευρώπη έχει άλλα σοβαρότερα για την ίδια θέματα να ασχοληθεί από το να συζητά για τα «κακομαθημένα παιδιά του νότου». Αυτήν τη φορά δεν θα υπάρξουν άλλα πακέτα στήριξης. Και η ελληνική κοινωνία με τη σειρά της δεν θα μπορέσει να αντέξει ένα νέο μνημόνιο.
Το πολιτικό σύστημα θα έπρεπε κανονικά να προστατεύσει όσα πέτυχε με αίμα η χώρα τα τελευταία χρόνια και όχι να υπονομεύσει το μέλλον της. Μιλάνε για κανονικότητα και για θεσμούς εκείνοι που πυροβολούν καθημερινά την κανονικότητα, υιοθετώντας fake news και εξυπηρετώντας, με αυτόν τον τρόπο τα συμφέροντα μιας αμφιλεγόμενης για τα κίνητρά της ελίτ. Κουνάνε το δάκτυλο στην κυβέρνηση αυτοί που φέρουν βαρύτατες ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας, για την ασύλληπτη «σύλληψη» του νόμου περί ευθύνης υπουργών, για την έλλειψη διαφάνειας στο δημόσιο βίο, στη Δικαιοσύνη, για την απαξίωση των θεσμών.
Ο κόσμος μας δεν γεννήθηκε το 2019. Το να υποστηρίζει κάποιος ότι η Δικαιοσύνη, για παράδειγμα, έχει εξάρτηση από την πολιτική εξουσία είναι σωστό, αλλά ταυτόχρονα και πολύ γνωστό. Έχει όμως σημασία ποιος είναι αυτός ο «κάποιος». Το να το λένε τρεις πρώην πρωθυπουργοί γεννά αυτόματα ένα ερώτημα: Τι έκαναν οι ίδιοι γι αυτό;
Ο κ. Μητσοτάκης είναι σήμερα ένας φάρος σταθερότητας. Χρειάζεται να μετακινηθούν κι άλλοι προς αυτήν την όχθη. Τα μεγάλα προβλήματα της χώρας λύνονται με μεγάλες συναινέσεις. Αυτή είναι μία πραγματικότητα. Μία άλλη είναι ότι τα σύννεφα που μαζεύονται πάνω από την πατρίδα μας είναι πολλά. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα. Δηλαδή, η πλήρης μπαχαλοποίηση των πάντων. Ο κόσμος, όμως, δεν είναι ανόητος. Καταλαβαίνει. Και αυτό αρχίζει να φαίνεται και στα ίδια τα κόμματα της αντιπολίτευσης, καθώς η βελόνα δείχνει προς τα κάτω και φαίνονται έτσι ανίκανα να κερδίσουν από την φυσιολογική φθορά της κυβέρνησης. Αντιθέτως, η βελόνα στον Κυριάκο έχει ξεκολήσει και δείχνει και πάλι προς τα πάνω, παρά τον λυσσαλέο πόλεμο που δέχεται. Ακριβώς επειδή ο κόσμος καταλαβαίνει...
Θανάσης Μαυρίδης
