Αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς όσα ακούγονται και γράφονται για το νομοσχέδιο Κεραμέως, θα πιστέψει ότι η σημερινή Ελλάδα δεν διαφέρει από τις παλιές Πολιτείες του Αμερικάνικου Νότου, όπου ξυπόλυτοι και πεινασμένοι σκλάβοι μάζευαν βαμβάκι κάτω από την επίβλεψη έφιππων επιστατών που κράδαιναν τα μαστίγια τους.
Κι αν πιστέψει κανείς όσα ακούγονται και γράφονται για την υπόθεση της πλατείας Συντάγματος, θα νομίσει ότι η Αθήνα δεν βρίσκεται στο 2025, αλλά στο 1967, την επόμενη της επικράτησης των Συνταγματαρχών. Αυτές οι υπερβολές την φάγανε την αντιπολίτευση το 2019-23, αυτές θα την φάνε και τώρα.
Προφανώς, δεν έχουμε την καλύτερη κυβέρνηση που πέρασε ποτέ από την χώρα, σίγουρα όμως έχουμε την μακράν χειρότερη αντιπολίτευση των μεταπολιτευτικών δεκαετιών. Οι άνθρωποι είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Φωνάζουν για «εργασιακό μεσαίωνα» ή για «παράδεισο εργοδοτικών εκβιασμών και αυθαιρεσιών», την στιγμή που οι εργοδότες ψάχνουν με το κιάλι να βρουν κάποιον που θέλει να δουλέψει για να τον προσλάβουν και τρέμουν με την ιδέα μήπως τους φύγουν και αυτοί που ήδη έχουν.
Ουρλιάζουν και απεργούν για ξεζουμισμένους και απελπισμένους εργαζόμενους, ενώ αυτή την στιγμή, οι ελαιοπαραγωγοί της Κρήτης ψάχνουν εργάτες για να μαζέψουν τις ελιές τους πληρώνοντας μεροκάματο 80 ευρώ συν φαγητό (!), αλλά δεν βρίσκουν.
Περιγράφουν μια Ελλάδα «εργασιακής κόλασης» την στιγμή που μεγάλα κατασκευαστικά έργα μένουν πίσω από τις προθεσμίες τους διότι δεν βρίσκουν κόσμο να δουλέψει, ταβερνιάρηδες παίζουν μπουνιές για ένα μάγειρα και ξενοδόχοι παρακαλάνε για να βρουν καθαρίστριες για τα δωμάτια και λαντζέρηδες για τις κουζίνες τους.
Η μόνη επιχείρηση που σήμερα στην Αθήνα έχει υπερπληθώρα προσφοράς εργασίας, είναι μια από τις μεγάλες εταιρείες διανομής κατ’ οίκον, η οποία έχει απελευθερώσει πλήρως τις διαδικασίες εργασίας.
Οι υπάλληλοι της εργάζονται όποια ώρα θέλουν, για όση ώρα θέλουν και σε όποια περιοχή βρίσκονται, πατώντας απλώς ένα κουμπί στο κινητό τους. Άλλος δουλεύει τρίωρο κι άλλος δεκαπεντάωρο, ανάλογα με την διάθεση και την ανάγκη του. Είναι η μόνη εταιρεία που έχει υπερπληθώρα εργαζομένων, όλοι οι ανταγωνιστές της ψάχνουν απεγνωσμένα για κόσμο.
Και σ’ αυτή την Ελλάδα, ο Κουτσούμπας, ο Φάμελλος, ο Χαρίτσης και η Ζωή φωνάζουν για ανήμπορους εργαζόμενους που συνθλίβονται στην αδυσώπητη εργοδοτική μέγγενη. Ο δε Ανδρουλάκης δεσμεύεται ότι θα καταργήσει το νομοσχέδιο μόλις γίνει κυβέρνηση. Where is my mind… που τραγουδούσαν κι οι παλιοί ροκάδες.
Κι όλα αυτά συμβαίνουν σε μια Ελλάδα, την οποίας η πιο εμβληματική πλατεία στενάζει κάτω από τις ερπύστριες αρμάτων μάχης, στο τιμόνι των οποίων κάθεται ο Κυριάκος φορώντας κράνος και στολή λοχία. Μα ποιος τα πιστεύει όλα αυτά; Για ποιαν Ελλάδα κάνουν αντιπολίτευση; Υπάρχει αυτή η χώρα;
Τα ίδια έλεγαν και την προηγούμενη τετραετία. Κι έπειτα, το 2023, μια άλλη χώρα απ’ αυτή που περιγράφανε πήγε στις κάλπες. Και ψήφισε διαφορετικά απ’ ότι υπολόγιζαν οι «υπερασπιστές» της…
