Γνωρίζοντας τις συνέπειες της ομολογίας μου δηλώνω με ενοχή πως, δεν με ενοχλεί η ταλαιπωρία που υφίστανται όσοι θεωρούν ότι η φύση θα ακολουθήσει τις νόρμες τους και όσοι συστηματικά αγνοούν οδηγίες και συστάσεις και μόλις ζορίσουν τα πράγματα φωνάζουν «που είναι το κράτος».
Είναι όμως αποκαρδιωτικό ότι στο δρόμο τους βρίσκονται οι λίγοι προνοητικοί και άτυχοι και αυτοί βλέπουν το κράτος να υποχρεώνεται να εξαντλεί ανθρώπινους πόρους και προσπάθειες για να αντιμετωπίσει τα επιπλέον προβλήματα που δημιουργεί το «ωχ αδελφέ» και η εξαιρετικότητα των αυτοχθόνων Ελλήνων.
Οι μετεωρολόγοι όλοι, προειδοποιούσαν επί 10 μέρες ότι θα έρθει στην Αθήνα η χειρότερη χιονόπτωση της 50ετίας αλλά οι κάτοικοι της πρωτεύουσας είδαν το πρωί τον καθαρό ουρανό και πίστεψαν τα μάτια τους. Όχι τις προβλέψεις της μετεωρολογίας που είναι επιστήμης, τους χάρτες, τα μοντέλα και τα δεδομένα τα οποία με ακρίβεια περιέγραφαν την ασύλληπτη χιονοκαταιγίδα. Ο οδηγός εξομολογήθηκε στην τηλεοπτική κάμερα ότι δεν πίστεψε ότι θα πέσει τόσο χιόνι και η τιμωρία του ήταν η ταλαιπωρία του.
Ολιγώρησε και κυβέρνηση και απέφυγε να προειδοποιήσει για τη συνθήκη που έφτιαχνε στη χώρα η « Ελπίδα». Αλήθεια τώρα ποιος τη βάφτισε έτσι; Υποθέτω ότι και στο Μέγαρο Μαξίμου έχουν βαρεθεί να φωνάζουν κάθε τόσο και λιγάκι «λύκος» και να μην πιστεύουν και πολλοί ότι ο λύκος υπάρχει και τα πρόβατα κινδυνεύουν.
Ιθύνοντες και πολίτες μαζί στην ελληνική εξαιρετικότητα.
Δείγμα και υπόδειγμα όσα έγιναν στην Αττική Οδό όπου η καταβολή αποζημιώσεων είναι ή θα έπρεπε να είναι μονόδρομος για την εταιρία. Αφέθηκαν οι νταλίκες χωρίς αντιολισθητικές αλυσίδες να μπουν στον κλειστό αυτοκινητόδρομο, με πρόβλεψη για την χειρότερη χιονόπτωση της 50ετίας. Μαζί και εκατοντάδες οδηγοί. Με ή χωρίς αλυσίδες. Χιονομάγκες και άτυχοι προνοητικοί μαζί.
Στα 30 και πλέον χρόνια ζωής στην Αθήνα - κουβαλώντας στις «αποσκευές» την υποχρεωτική προνοητικότητα των ανθρώπων που μεγαλώνουν σε τόπους ορεινούς με σκληρούς και μεγάλους χειμώνες - δεν τόλμησα ποτέ να κυκλοφορήσω με το αυτοκίνητο μου, μέρες σαν αυτές.
Τις μετρημένες φορές που χρειάστηκε, με χιόνι λίγων εκατοστών, ντύθηκα σαν να επρόκειτο να παρατήσω το αυτοκίνητο στα επόμενα 100 μέτρα. Πράγμα που γινόταν με μεγάλη ανακούφιση προκειμένου να αποφύγω την επικίνδυνη αυτοπεποίθηση οδηγών που δεν έχουν ιδέα για τη μέθοδο οδήγησης « ένα αυγό κάτω από το πόδι». Περπατώντας ακόμη και χιλιόμετρα μέσα στο χιόνι. Αρκεί να μην ζήσω, τον εγκλωβισμό. Αυτή η βαρυχειμωνιά και η τηλεοπτική της κάλυψη σε μεγάλο βαθμό εκθέτει τους πρωτευουσιάνους, στα μάτια των χιλιάδων ανθρώπων που ζουν σε περιοχές με ατελείωτους και πραγματικά δύσκολους χειμώνες.
«Μας έχετε πρήξει. Έκλεισα την τηλεόραση» ήρθε η επίπληξη από τα 1000 μέτρα υψόμετρο και την ανάκληση της ισχυρής μνήμης του πρωινού ξυπνήματος με 2 μέτρα χιόνι, το φτυάρι πίσω από την πόρτα και την σχολική τσάντα στη σακούλα εν είδη αυτοσχέδιου έλκηθρου.
Τώρα που το σκέφτομαι η Αθήνα έχει καταστρέψει τους χειμώνες μου.
