Το 1999 έγραφα για το μεγάλο κραχ που αναπόφευκτα θα ερχότανε. Για τις υπερβολές της αγοράς. Μου κόστισε! Το 2003 έγραφα για τους Άκηδες. Το αποτέλεσμα ήταν μια εισβολή του ΣΔΟΕ στο σπίτι μου στις 12 η ώρα τα μεσάνυχτα μιας Παρασκευής. Το 2007 και το 2008 έγραφα για την κρίση που ήρθε και δεν την πίστευε τότε κάποιος. Θυμάμαι ένα φιλικό στη Νέα Δημοκρατία blog με είχε τότε αποκαλέσει… Κουτσόγιωργα της οικονομικής δημοσιογραφίας. Η αλήθεια είναι όλα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει πολύ χειρότερα. Το 2010 οι ΠΑΣΟΚοι ήταν εξαγριωμένοι μαζί μου, ακριβώς επειδή επέμενα σε μία κρίση που οι ίδιοι την είχαν σαφώς υποτιμήσει. Το 2013 έγινα και πάλι ο «κακός», επειδή κατηγόρησα την τότε κυβέρνηση ότι με τον ΕΝΦΙΑ έστρωνε τον δρόμο στον Τσίπρα. Το 2015 είχα πει σε μία τηλεοπτική παρουσία στον κ. Μηλιό ότι θα υπέγραφαν -ήθελαν δεν ήθελαν- ένα νέο μνημόνιο. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Όχι για να ευλογήσω τα γένια μου. Αλλά διότι η αλήθεια είναι μπροστά μας, όπως ήταν και τότε.
Η κατάσταση στην οικονομία εξακολουθεί να είναι επικίνδυνη. Αυτά που λένε για το μέλλον της χώρας δεν μπορούν να ισχύουν, επειδή δεν έχουν σχέση με τη λογική. Όπως, για παράδειγμα, να μπορέσει η χώρα να διατηρήσει για πάντα (ή σχεδόν για πάντα) υψηλά πλεονάσματα. Δεν το έχει καταφέρει καμία χώρα στον πλανήτη μέχρι σήμερα, δεν βλέπουμε για ποιον λόγο θα τα καταφέρουμε εμείς. Και με ποιον τρόπο! Ας μην ξεχνάμε ότι κάθε επιπλέον μονάδα στα επιτόκια επιβαρύνει το κόστος δανεισμού με 3,5 δισ. ευρώ τον χρόνο. Με ένα ακόμη ΕΝΦΙΑ! Άρα! Θα πρέπει να γίνει το ακατόρθωτο για να μπορέσουμε να κρατηθούμε στα σημερινά μας επίπεδα. Περί αυτού πρόκειται!
Και πώς συγκεντρώνεις τα όποια χρήματα χρειαστείς; Με τους φόρους; Αυτό είναι απίθανο. Η αγελάδα που έκανε το γάλα μπορεί και να έχει ήδη ψοφήσει. Με την ανάπτυξη! Μάλιστα, αυτή είναι η λύση! Σε ποιο επενδυτικό περιβάλλον; Με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αυτό είναι αδύνατον. Η εμπιστοσύνη προς αυτή την κυβέρνηση βρίσκεται σε επίπεδα κάτω του μηδενός. Πολύ ωραία! Αλλάζει η κυβέρνηση και αυξάνεται η εμπιστοσύνη των επενδυτών. Φτάνει αυτό; Και πάλι όχι! Χρειάζεται η επόμενη κυβέρνηση να κάνει πολλά «μαγικά» για να καταφέρει να κάνει τη χώρα έναν ελκυστικό επενδυτικό προορισμό. Πρέπει να ανακαλύψει ένα τραπεζικό σύστημα, να αλλάξει μερικές εκατοντάδες νόμους και κυρίως να πείσει τους Έλληνες για τη δύναμη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Η σωτηρία της Ελλάδας είναι μία σύνθετη ιστορία και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μία-δύο ιδέες και στο πόδι. Κάθε τέτοια επιχείρηση θα έχει αποτελέσματα ανάλογα με εκείνα του 2015! Από τη μία έχεις τις αγορές που σε αμφισβητούν, από την άλλη τους δανειστές που δεν τους απασχολείς σοβαρά ως μέγεθος, έτσι ώστε να υποχρεωθούν να δώσουν μία βιώσιμη λύση. Και μέσα σε όλα αυτά, έχεις και ένα σωρό προβλήματα που δεν τα αντιμετώπισες στον χρόνο τους και με το πέρασμα του χρόνου γίνονται πλέον κανονικές ωρολογιακές βόμβες. Όπως για παράδειγμα το συνταξιοδοτικό. Εκτός κι αν υποστηρίζει κανείς στα σοβαρά ότι μπορεί να υπάρξει ένα σύστημα που να συντηρεί την αναλογία ενός συνταξιούχου για κάθε έναν εργαζόμενο…
Η διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κόστισε πολλά χρήματα στην ελληνική οικονομία και πολλές χαμένες ευκαιρίες. Σε εποχές που οι άλλες χώρες είχαν βγει από τα μνημόνια και κατέγραφαν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, η Ελλάδα έκανε με το υστέρημά της μαθήματα καπιταλισμού σε κάτι κακομαθημένα τέκνα της. Χάσαμε τον χρόνο μας για να απαλλαγεί ο κ. Τσίπρας από τις αυταπάτες του. Και πολύ φοβόμαστε ότι το παράθυρο ευκαιρίας που παρουσιάζεται μπροστά μας με την κυβερνητική αλλαγή θα είναι μικρό. Ο Κυριάκος μπορεί! Αλλά μην πιστέψει κανείς ότι αρκεί να πάρει την κυβέρνηση για να γίνει η μεγάλη ανατροπή. Τα δύσκολα αρχίζουν την επόμενη ημέρα των εκλογών.
Θανάσης Μαυρίδης
* Ταυτόχρονη δημοσίευση με τη στήλη «Πετριές» της εφημερίδας Φιλελεύθερος που κυκλοφορεί την Τρίτη 21 Αυγούστου.
