Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Είναι που δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη πολιτική πρόταση πέραν της δικής του και ο ίδιος, φυσικά, είναι ο πλέον κατάλληλος για να την εφαρμόσει. Απόδειξη γι αυτό είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας μετακινείται προς τη μεταρρυθμιστική ατζέντα. Στη Θεσσαλονίκη, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης έκανε τη δουλειά του. Και την έκανε καλά. Αλλιώς τον περιμένανε, αλλιώς τα σχεδιάζανε. Μόνο που η πραγματικότητα δεν είναι τηλεοπτικό σίριαλ για να «γράφεται» στο στούντιο.
Περίμεναν έναν Μητσοτάκη κουρασμένο, εξαντλημένο από την απίστευτη ποσότητα λάσπης που του ρίχνουν καθημερινά. Αλλά ο κ. Μητσοτάκης δεν ήταν εκεί που τον ήθελαν. Μετρημένος και σοβαρός, κοίταξε στα μάτια τους «άλλους» και έκανε τους Έλληνες να αναρωτηθούν ποια θα είναι η επόμενη ημέρα μετά τον κ. Μητσοτάκη.
Ο κ. Τσίπρας; Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν κατώτερος του αναμενόμενου. Αυτός εμφανίστηκε κουρασμένος, γεγονός που «έκρυψε» το φυσικό του ταλέντο. Διότι ο κ. Τσίπρας είναι πράγματι ένας ταλαντούχος πολιτικός, αν όχι ο πλέον ταλαντούχος της εποχής μας. Η μετατόπισή του σε πιο ρεαλιστικές θέσεις από εκείνες του καταστροφικού 2015 είναι ένα καλό σημάδι για τον ίδιο. Χρειάζεται όμως ακόμη δρόμο μέχρι να βρει το πραγματικό σημείο ισορροπίας του.
Με τον Τσίπρα της Θεσσαλονίκης έχουμε σοβαρές διαφορές. Οι θέσεις του για τη φορολογία κρύβουν έναν αμετανόητο σοσιαλιστή. Αλλά καλύτερα έτσι απ’ ότι ο ηγέτης της Άκρας Αριστεράς που ήταν το 2015. Επίσης, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με τις θέσεις του στην εξωτερική πολιτική. Η Ελλάδα δεν έχει να κερδίσει κάτι από το «άνοιγμά» της στη Ρωσία και την Κίνα. Αντιθέτως, έχει να χάσει πολλά από την έλλειψη εμπιστοσύνης που θα υπάρξει σε αυτήν την περίπτωση στις σχέσεις της με τους παραδοσιακούς της συμμάχους.
Μπορεί να έχουμε σοβαρές διαφορές, αλλά θεωρούμε ότι ο κ. Τσίπρας «δεν είναι για πέταμα». Αντιθέτως, μπορεί η παρουσία του να αποδειχτεί ιδιαίτερα χρήσιμη, εφόσον λειτουργήσει ως κυματοθραύστης στο τσουνάμι της τοξικότητας που πνίγει αυτήν τη στιγμή τη χώρα.
Ο κ. Μητσοτάκης χρειάζεται τον κ. Τσίπρα του 2025. Όχι για να λειτουργήσει ως φόβητρο, όπως λαθεμένα πιστεύουν κάποιοι συνεργάτες του. Αλλά διότι αυτή η κυβέρνηση, όπως και η επόμενη, θα χρειαστεί να πάρει σκληρές αποφάσεις, οι οποίες και απαιτούν μια ευρύτερη συναίνεση. Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει κάποιον λόγο να θέλει ως βασική του αντίπαλο την κα Κωνσταντοπούλου. Δεν έχει κάτι να κερδίσει απ’ αυτό η χώρα. Επειδή τον ενδιαφέρει το έργο που τελικά θα αφήσει πίσω του.
Ο κ. Μητσοτάκης είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή και γι αυτό κέρδισε τόσες εκλογικές μάχες. Δεν τις κέρδισε διότι οι άλλοι δεν ήταν «καλοί». Δεν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο κ. Τσίπρας είναι από τα «κάτω ράφια» της πολιτικής. Το αντίθετο! Ο κ. Μητσοτάκης κέρδισε επειδή έχει τις μόνες βιώσιμες πολιτικές για τη χώρα. Κι είναι μεγάλο κέρδος για την ίδια τη χώρα ότι έχει καταφέρει να παρασύρει τον κ. Τσίπρα προς αυτήν την πλευρά και δεν παρασύρθηκε ο ίδιος από το ρεύμα του λαϊκισμού.
Ναι, ο βασικός αντίπαλος του κ. Μητσοτάκη είναι πλέον ο κ. Τσίπρας. Οι άλλοι δεν μπορούν. Δεν έχουν το ταλέντο του κ. Τσίπρα. Και ναι, ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει «τελειώσει», όπως θέλει η διαπλοκή. Για να είμαστε πιο ακριβείς, η διαπλοκή έπαιξε τα χαρτιά της. Τώρα είναι ώρα να δούμε τι χαρτιά έχει στα χέρια του και ο κ. Μητσοτάκης.
Θανάσης Μαυρίδης
