Τα πληκτρολόγια έχουν πάρει φωτιά και ζητούν να κάνουμε την Ελλάδα σεβαστή σε όλη την Οικουμένη. Είναι ενοχλητικό να είσαι υπουργός μιας ευρωπαϊκής χώρας και να σε πετάει έξω από το γραφείο του ο Χαφτάρ. Και δεν είναι το μόνο περιστατικό που μας γεμίζει οργή, την οποία οργή την έχουμε γενικώς εύκολη ως λαός. Μεγάλη οργή που την διαδέχεται η λήθη. Οργιζόμαστε, λοιπόν, και ζητάμε να στείλουμε τα Ραφάλ να ισοπεδώσουν την σκηνή του Χαφτάρ. Γενικώς, έχουμε ισοπεδωτικές λογικές.
Κι εντάξει ζητάμε σεβασμό. Τι έχουμε κάνει πατριώτες για να μας κοιτούν οι άλλοι με δέος; Αν η Ελλάδα δεν είναι αξιοσέβαστη στον βαθμό που θα επιθυμούσαμε, γι αυτό ευθυνόμαστε εμείς οι ίδιοι. Η Ελλάδα δεν είναι κάποια οικονομική υπερδύναμη, ούτε είναι σε θέση να πείσει τους γείτονές της ότι η φιλία της έχει αξία γι αυτούς. Τόσο απλά, τόσο ξεκάθαρα. Αντιθέτως, είναι απολύτως λογικό οι Χαφτάρ αυτού του κόσμου να θαμπώνονται από την Τουρκία του Ερντογάν. Διότι εκεί βρίσκεται το συμφέρον τους. Έτσι γίνονται τα πράγματα στις διεθνείς σχέσεις. Ο ισχυρός επιβάλλει τους νόμους του και την φιλία στους πιο αδύναμους.
Γιατί θυμώνουμε λοιπόν; Επειδή οι άλλοι δεν μας υπολογίζουν ή επειδή δεν φροντίσαμε να έχουμε ένα υπολογίσιμο μέγεθος; Αν είναι το πρώτο, δεν φταίνε αυτοί. Να μας συγχωρείτε, αλλά τόσοι δείχνουμε. Μικροί και αδύναμοι; Μικροί και αδύναμοι. Αν μας φταίει το δεύτερο, ότι δεν φροντίσαμε να μεγαλώσουμε την πατρίδα μας, έχουμε ακόμη καιρό να το κάνουμε. Αρκεί να εγκαταλείψουμε αυτά που κάναμε μέχρι σήμερα και τα οποία μας οδήγησαν εδώ που είμαστε και να πιαστούμε με άλλα που δεν τα είχαμε δοκιμάσει στο παρελθόν.
Ούτε ο Χαφτάρ ούτε κάποιος άλλος θα πειστεί από την ισχύ των όπλων μας. Είναι τουλάχιστον αστείο να ισχυρίζεται κανείς ότι στις μέρες μας θα δείρουμε τον … Χαφτάρ επειδή θύμωσαν οι υπερπατριώτες του καναπέ και έκαψαν τα εγκεφαλικά τους κύτταρα στις μάχες χαρακωμάτων των social media. Στις μέρες μας, όπως και σε κάθε άλλη εποχή, μετρούσε η ισχύς ενός κράτους. Πόσος χρυσός υπήρχε, δηλαδή, στα θησαυροφυλάκιά του. Πόσα όπλα και συμμάχους θα μπορούσε να εξαγοράσει. Πόσες ευκαιρίες θα μπορούσε να προσφέρει στους φίλους του. Χωρίς θησαυροφυλάκιο δεν υπήρχαν φίλοι. Υπήρχαν μόνο προβλήματα.
Στις μέρες που προηγήθηκαν της χρεοκοπίας η Ελλάδα ήταν σεβαστή. Όντας η μόνη χώρα μέλος της ΕΕ και ταυτόχρονα του ΝΑΤΟ στην περιοχή ασκούσε ισχυρή πολιτική με την οικονομική της ισχύ. Οι ελληνικές τράπεζες, για παράδειγμα, είχαν τον έλεγχο του τραπεζικού συστήματος στις περισσότερες χώρες των Βαλκανίων. Δείτε πού ήμασταν τότε και πού είμαστε σήμερα. Οι ίδιοι άνθρωποι είμαστε. Εκείνο που άλλαξε είναι ότι σήμερα είμαστε φτωχότεροι από τότε, ενώ οι γείτονές μας πλουσιότεροι. Και το χειρότερο; Έγιναν πιο πλούσιοι επειδή βασίστηκαν σε άλλους και όχι σε μας.
Η Ελλάδα της μιζέριας και της κατάθλιψης μπορεί να αναπαράγει μόνο αυτό, μιζέρια και ατελείωτη κατάθλιψη. Η Ελλάδα της ανάπτυξης και της δημιουργίας έχει τη δύναμη να σταθεί όρθια και να κερδίσει τις μάχες του μέλλοντος. Εμείς αποφασίζουμε πού θέλουμε να πάμε. Προς το παρόν, όπως, πάμε, πάντως, δεν πάμε κάπου. Το πλοίο δεν προβλέπεται να προσεγγίσει κάποιο γνωστό και ασφαλές λιμάνι. Οπότε τι περιμένετε να κάνουν και οι Χαφτάρ αυτού του κόσμου; Να ξοδέψουν τον χρόνο τους ακολουθώντας κάποιους που έχουν χάσει την πυξίδα τους στη μέση του πελάγους;
Θανάσης Μαυρίδης
