Όποιος πιστεύει ότι ο Αλέξης Τσίπρας ξύπνησε ένα πρωί κι επειδή δεν είχε τι να κάνει αποφάσισε να ασχοληθεί και πάλι με τον πρωταθλητισμό, δεν έχει καταλάβει ακόμη και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Ιστορίας τι συνέβη την περίοδο 2010 – 2015. Ο κ. Τσίπρας ήταν στο παρελθόν επιλογή ισχυρών επιχειρηματικών κέντρων και εξακολουθεί να είναι. Η επάνοδος Τσίπρα είναι μια συνειδητή προσπάθεια επανεκκίνησης. Πετάνε στα σκουπίδια τα προβληματικά κομμάτια του προηγούμενου Project και το στήνουν και πάλι σε νέα βάση. Αντικειμενικός στόχος, οι αρμοί της εξουσίας...
Και τι θέλει αυτό το επιχειρηματικό κατεστημένο που δεν το έχει από τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Διότι ο κ. Μητσοτάκης προσπάθησε, αν μη τι άλλο, να ανοίξει το παιχνίδι για όλους και με σκοπό να ενισχυθεί έτσι η Οικονομία. Ο κ. Μητσοτάκης πίστεψε ότι η ελληνική άρχουσα τάξη έχει φιλότιμο! Δουλειές πήραν, αλλά δεν επένδυσαν στη χώρα στο βαθμό που θα μπορούσαν. Αυτή η άρχουσα τάξη δεν θέλει να εξαρτάται από κάποιον σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θέλει τον πολυκερματισμό του πολιτικού συστήματος και τον έλεγχό του μέσα από πολυκομματικές κυβερνήσεις. Σε αυτό το αφήγημα ταιριάζει γάντι ο Αλέξης Τσίπρας. Και μάλιστα όχι ο Αλέξης του ακραίου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Αλέξης της συναίνεσης, ο Αλέξης των συνθέσεων και του ... Δημοκρατικού Καπιταλισμού.
Γι αυτό ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ένας εξαιρετικά επικίνδυνος αντίπαλος για τον κ. Μητσοτάκη. Επειδή έχει τη στήριξη πανίσχυρων οικονομικών συμφερόντων που είναι έτοιμα να τραβήξουν το χαλί στη σημερινή κυβέρνηση. Αν όλα αυτά που ήδη έχουν συμβεί σαν να μοιάζουν με πόλεμο, περιμένετε να δείτε το κλίμα στους επόμενους μήνες και όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές. Οι παράλληλοι δρόμοι της ίδρυσης του νέου κόμματος του κ. Τσίπρα και της πολεμικής που ασκείται στην κυβέρνηση είναι πλέον ορατοί δια γυμνού οφθαλμού.
Οι σύγχρονοι αυριανιστές θέλουν να βάλουν τέλος στον «Μητσοτακισμό», όπως στο παρελθόν βάλανε «τέλος» στον «Καραμανλισμό». Οι ίδιες λογικές με διαφορετικά άτομα στους κεντρικούς ρόλους. Η πραγματικότητα είναι ότι το 2025 δεν μοιάζει με κάποια άλλη εποχή του παρελθόντος και ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι ο πιο κατάλληλος για τον ρόλο του ιδανικού αυτόχειρα...
Το πρόβλημα για τη χώρα είναι ότι η διακυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν και εξακολουθεί να είναι η τελευταία της ελπίδα να μεταρρυθμιστεί και να μπορέσει έτσι να διεκδικήσει μια καλύτερη θέση στον κόσμο μας. Η πτώση της κυβέρνησης θα σημάνει και το τέλος της εποχής των μεταρρυθμίσεων. Μπορεί κάποιος να κατηγορήσει αυτήν την κυβέρνηση ότι ήταν κατώτερη των προσδοκιών του. Ότι έκανε λιγότερα απ’ όσα ήλπιζε ο ίδιος ότι θα κάνει. Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης ήταν από την αρχή καταδικασμένος να αποτύχει, υπό την έννοια ότι θα έπρεπε να κάνει μέσα σε τέσσερα χρόνια ό,τι δεν είχε γίνει τα τελευταία σαράντα. Ήταν ένας μαξιμαλιστικός στόχος. Από την άλλη θα είναι άδικο να πει κάποιος ότι δεν έγιναν πράγματα. Πολλά. Πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση σε τέσσερα ή έξι χρόνια.
Αν αυτό γίνει κατανοητό στον κόσμο, ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να έχει μια ακόμη ευκαιρία. Αλλά θα πρέπει να γίνει κατανοητό. Όπως και να κατονομαστούν εκείνοι που βρίσκονται απέναντι και για ποιο λόγο. Καθαρές κουβέντες για ένα καθαρό τοπίο.
Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει ο κ. Τσίπρας. Από την αρχή υπήρχε ο κ. Τσίπρας. Να μην γελιούνται στο Μαξίμου. Δεν σηκώθηκε ένα πρωί ο Αλέξης και αποφάσισε να επιστρέψει, επειδή, δήθεν, κουράστηκε στα ορεινά της Βουλής...
Θανάσης Μαυρίδης
