Το όνειρο όλων των «πρώην» είναι να γευτούν για μια ακόμη φορά - έστω - τον Παράδεισο που άφησαν ή τους άφησε. Μόνο που όλοι τους έχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα. Έχουν χάσει. Έχουν φύγει επειδή έτσι αποφάσισε ο λαός. Για να αποφασίσει αυτός ο λαός ότι έκανε λάθος, θα πρέπει να γυρίσει ο ουρανός ανάποδα. Ή να αλλάξουν εντελώς γραμμή οι πρώην. Να μετανοήσουν, κάτι σαν τη Μαρία τη Μαγδαληνή. Ουδείς θέλει να αγοράσει αυτήν ειδικά τη διαδρομή. Όλοι περιμένουν να τους «φωνάξουν». Εκτός ενός! Του Αλέξη Τσίπρα!
Ο κ. Τσίπρας αντιμετωπίζεται απ’ όλους σαν να πρόκειται για τον Αλέξη Τσίπρα του 2015. Μόνο που δεν είναι αυτό. Προφανώς και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και θα ήταν εξωπραγματικό να έχουμε αφήσει πίσω μας έναν Τσίπρα όπως τον θυμόμαστε και να ξυπνήσουμε σήμερα με έναν εντελώς άλλον Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο! Ο ίδιος ο κ.Τσίπρας φάνηκε να αντιλαμβάνεται από την εποχή που ήταν ακόμη πρωθυπουργός ότι δεν θα μπορούσε να πάει μακριά με τα διαβατήρια των συντρόφων του που είχε στον χαρτοφύλακά του. Γι' αυτό και έθεσε σε λειτουργία ένα σχέδιο αποδόμησης της ίδιας της παράταξής του, με σκοπό να αφήσει πίσω του τα βαρίδια και να μπορέσει να συνεχίσει με άλλο «περιεχόμενο». Ο κ. Τσίπρας, λοιπόν, έχει αποφασίσει εδώ και καιρό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν τελειωμένη υπόθεση. Το μεγάλο του στοίχημα είναι αν μπορέσει να βρει «νέο υλικό». Κι αυτό θα φανεί στην πορεία.
Έχει πάντως ήδη προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση. Οι πρώην σύντροφοί του, του τα έχουν «μαζεμένα», επειδή δεν έφερε την πολυπόθητη επανάσταση. Οι Αριστεροί του 2025 τον φοβούνται, ότι θα τους διαλύσει τα μικρομάγαζα που έχουν στήσει. Οι Μητσοτακικοί πιστεύουν ότι θα έχουν έναν εύκολο αντίπαλο και οι Καραμανλικοί ότι θα βρουν έναν πρόθυμο σύμμαχο. Λοιπόν! Σημειώστε: Ναι, ναι, όχι, ίσως! Με άλλα λόγια: Έχουν δίκιο οι σταλίνες για το γεγονός ότι ο Αλέξης τους εγκατέλειψε στην κορύφωση της μάχης και περισσότερο δίκιο έχουν οι μικροπωλητές της αριστεράς που φοβούνται ότι θα βρεθούν και πάλι από κοινοτάρχες κλητήρες. Έχουν άδικο στο Μέγαρο Μαξίμου αν πραγματικά πιστεύουν ότι θα έχουν να κάνουν με έναν εύκολο αντίπαλο. Και τέλος, η ελληνική κοινωνία ελάχιστα ενδιαφέρεται από το αν θα βρουν στέγη ή όχι τα ορφανά της διακυβέρνησης της εποχής της χρεοκοπίας.
Δεν θα είναι εύκολο για τον κ. Τσίπρα να διεκδικήσει εκ νέου την εξουσία. Θα χρειαστεί να κάνει αρκετά «μαγικά» για να αρχίσει να έχει πιθανότητες. Θα ήθελε ίσως να έχει στα χέρια του το ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν το έχει. Θα μπορούσε να ζητήσει τη βοήθεια άλλων σημαντικών παραγόντων της κεντροαριστεράς, όπως ο κ. Παπανδρέου. Αλλά δεν ξέρουμε αν ένας άλλοτε ηγέτης του χώρου θα δεχότανε να βρίσκεται «υπό» του κ. Τσίπρα. Θα χρειαζότανε πριν απ’ αυτό να τον συγχωρέσει για τα όσα έγιναν το 2012. Αλλά μπορεί και να τον έχει ήδη συγχωρέσει…
Το πιο σημαντικό όμως είναι αν ο κ. Τσίπρας εμφανίσει κάτι νέο στην πολιτική σκηνή. Κάτι τελείως διαφορετικό από τον τοξικό λόγο που κυριαρχεί σήμερα. Ακριβώς επειδή όλο αυτό έχει αρχίσει να κουράζει το κοινό και στο τέλος δεν προσφέρει και κάτι. Αν ο κ. Τσίπρας έχει αποφασίσει πράγματι να αλλάξει και εμφανιστεί συναινετικός, πρόθυμος να δώσει χείρα βοηθείας στον μεγάλο του πολιτικό αντίπαλο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τότε θα είναι ένας πραγματικά επικίνδυνος αντίπαλος. Και υπολογίσιμος. Αν ο κ. Τσίπρας είναι ένας ακόμη που απλά και μόνο θα θελήσει με την παρουσία του να γκρεμίσει τον κ. Μητσοτάκη από τον θρόνο του, τότε θα έχουν δίκιο εκείνοι που πιστεύουν σήμερα στο Μαξίμου ότι τους χαμογέλασε η τύχη. Προσωπικά δεν το πιστεύω. Όχι ότι πιστεύω ότι ο κ. Τσίπρας έχει κυβερνητική πρόταση. Τουλάχιστον όχι διαφορετική από εκείνη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Πολύ απλά, διότι δεν μπορεί να υπάρξει μια άλλη πρόταση για την Ελλάδα του 2025. Πιστεύω όμως ότι ο κ. Τσίπρας έχει ένα ταλέντο που δεν το έχει ακόμη εξαντλήσει. Γι' αυτό και δεν πρέπει να κάνουν το λάθος να τον υποτιμήσουν.
Θανάσης Μαυρίδης
