Ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο μοναδικός πολιτικός που μπορεί να ηγηθεί ενός συνασπισμού δυνάμεων της αριστεράς είναι αυταπόδεικτο. Η πολυδιάσπαση της αριστεράς ξεκίνησε την επομένη της «δραπέτευσής» του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρειάζεται την αντιπολίτευση πιο απελπισμένα απ’ ότι ο μέσος συριζαίος ψηφοφόρος την επανασύσταση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι επίσης αυταπόδεικτο. Το ερώτημα είναι αν ο Αλέξης Τσίπρας του 2025 είναι ο ίδιος με τον Αλέξη του 2015. Ένας νέος Τσίπρας είναι χρήσιμος. Για την χώρα. Ένας παλιός Τσίπρας θα είναι χρήσιμος μόνο στον κ. Μητσοτάκη.
Θα είναι χρήσιμος επειδή ο κ. Μητσοτάκης δεν θα χρειαστεί να καταβάλλει ιδιαίτερη προσπάθεια για να θυμίσει στους ψηφοφόρους του για ποιόν λόγο τον έφεραν στην εξουσία και τον εμπιστεύτηκαν για μια δεύτερη τετραετία. Αυτός ο Τσίπρας, ο Αλέξης του «ή εμείς ή αυτοί», ο Αλέξης της Novartis, δεν θα είναι χρήσιμος για την χώρα. Επειδή η Ελλάδα χρειάζεται μεγάλες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μπορούν να περάσουν μόνο με μία ευρεία συναίνεση. Στη βάση ίσως ενός εθνικού σχεδίου δράσης.
Ένας μεταμελημένος Αλέξης Τσίπρας μπορεί να δεσμεύσει την αριστερά με την υπογραφή του σε μια πανεθνική προσπάθεια ανάκαμψης της Ελλάδας. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε, που έλεγε και ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτή την στιγμή η πλάστιγγα γέρνει υπέρ ενός μεγάλου ατυχήματος. Το καράβι κατευθύνεται προς τα βράχια. Η τοξικότητα δηλητηριάζει το περιβάλλον και διαλύει οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας. Η πολυδιάσπαση της αριστεράς λειτούργησε σε μια κατεύθυνση ακραίας ριζοσπαστικοποίησης πολιτικών δυνάμεων, οι οποίες και συναγωνίζονται σε λαϊκισμό – τις περισσότερες φορές επιτυχώς – την ακροδεξιά. Κι αυτή η κατάσταση δεν έχει ευνοήσει στο ελάχιστο την κυβέρνηση. Το αντίθετο! Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει για αντίπαλό του τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά το χάος. Και σε αυτές τις περιπτώσεις κερδίζει το χάος. Σχεδόν πάντα…
Η χώρα θα βρεθεί σύντομα μπροστά σε ακραίες προκλήσεις. Το δημογραφικό, η ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη και η διαρκής αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, η απροθυμία του πολιτικού κόσμου να προχωρήσει σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις με πολιτικό κόστος, οδηγούν την Ελλάδα σε μια επικίνδυνη περιοχή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη εξελέγη για να αντιμετωπίσει όλα αυτά τα θέματα. Κι η αλήθεια είναι ότι έγιναν ήδη πολλά. Τόσα όσα δεν τόλμησαν άλλοι πρωθυπουργοί στις προηγούμενες δεκαετίες. Εκείνο που εμποδίζει την εξέλιξη των πραγμάτων είναι η τοξικότητα. Κι είναι απορίας άξιο πως περίμεναν μερικοί να είναι «άνετος» ο κ. Μητσοτάκης στην εκδήλωση στο Προεδρικό Μέγαρο με πολιτικούς αρχηγούς που τον είχαν αποκαλέσει με πολλούς τρόπους μαφιόζο, δολοφόνο, διεφθαρμένο. Μπορεί αν έχουν εξυπηρετήσει πλήρως την ατζέντα άλλων «δυνάμεων» στην ευρύτερη περιοχή, αλλά τα συμφέροντα της χώρας τους όχι! Το αντίθετο, τα πλήττουν…
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, παρά τον πόλεμο που του γίνεται. Κι η χώρα θα πρέπει να κυβερνηθεί. Η αυτοδυναμία δεν φαίνεται εφικτή. Αλλά και να την πετύχει, η ανάγκη των μεγάλων συναινέσεων θα εξακολουθεί να υπάρχει. Ποιος θα είναι ο εταίρος; Αν ο Αλέξης Τσίπρας έρθει προς το Κέντρο, όπως μαρτυρούν, τουλάχιστον στα λόγια, για… δημοκρατικό καπιταλισμό, τότε θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για να ανέβει στο τραίνο του εκσυγχρονισμού. Στην χειρότερη των περιπτώσεων, αν ο ίδιος δεν θελήσει να πιεί αυτό το «πικρό ποτήρι», θα αναγκάσει το ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείψει τι σημερινές του θέσεις και να θυμηθεί ότι έχει περισσότερες σχέσεις με το κέντρο απ' ό,τι με τις πλατείες του 2012…
Θανάσης Μαυρίδης
