Μετά από τη συμφωνία Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν και πριν από τη συνάντηση Τράμπ - Πούτιν στην Αλάσκα, δικαιούμαστε να ανησυχούμε για την πιθανότητα να θελήσει ο πρόεδρος της ειρήνης να αγγίξει με το μαγικό του ραβδί τα νερά του Αιγαίου. Σκεφτείτε, δηλαδή, να καλέσει τον Μητσοτάκη και τον Ερντογάν να τον συναντήσουν στο Καστελόριζο. Τα δικά μας γόνατα σίγουρα θα κοπούν. Πού να πεις όχι στον πλανητάρχη. Εδώ κοτζάμ Ευρώπη και τον παρακολουθεί αμήχανη να παζαρεύει εν αγνοία της το Ουκρανικό.
Το πρόβλημα δεν είναι του Τραμπ, αλλά της Ευρώπης. Δυστυχώς, έχει δίκιο ο… πρόεδρος της ειρήνης. Η Ευρώπη πουλούσε μέχρι σήμερα «μούρη» με την πλάτη της Αμερικής. Δεν είχε δική της υπόσταση. Γι αυτό και στο πρώτο τράβηγμα του χαλιού αποδείχτηκε αυτό που όλοι γνωρίζαμε και ντρεπόμασταν να το ομολογήσουμε: Η μεγάλη γύμνια.
Η Ελλάδα έχει επενδύσει για την ασφάλειά της στην ευρωπαϊκή ισχύ. Πολύ φοβόμαστε ότι η επένδυση αυτή μας έχει ήδη «προδώσει». Γι' αυτό, άλλωστε, και διευρύνουμε το χαρτοφυλάκιό μας με νέες συμμαχίες, όπως του Ισραήλ, σε μία προσπάθεια να μειώσουμε τις ζημιές. Η Ευρώπη δεν είχε τη διάθεση να γίνει μια υπερδύναμη όπως η ΗΠΑ. Η κοινή εξωτερική πολιτική ήταν ένα μελλοντικό business plan που παρουσιάστηκε για να πωληθεί το προϊόν του ευρώ. Η Ευρώπη πληρώνει σήμερα τη γερμανική κουτοπονηριά που μέσω του ενιαίου νομίσματος βρήκε έναν τρόπο για να κερδίσει σε βάρος των άλλων Οικονομιών.
Και φτάνουμε στο σήμερα, όπου ο πρόεδρος Τραμπ μπορεί ακόμη και να πουλήσει την Πύλη του Βρανδεμβούργου σε Κινέζους επενδυτές, σαν να πουλάει μια αχρησιμοποίητη καρφίτσα στο παζάρι. Αυτή είναι η πραγματικότητα και ας σκούζουν οι Ευρωπαίοι. Γι' αυτό, άλλωστε, και νιώθουν την ανάγκη να δηλώσουν με κάθε τρόπο την παρουσία τους στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Θέλουν να δώσουν παρόν, να δείξουν ότι έχουν ακόμη μια κάποια ισχύ. Αυτό, όμως, δεν ισχύει στην πραγματικότητα, όπως αποδεικνύεται στη συνάντηση της Αλάσκας και πριν αυτή ξεκινήσει. Ο Τραμπ αποφασίζει και η Ευρώπη απλά εκδηλώνει δειλά – δειλά κάποια αιτήματα…
Το νέο περιβάλλον, όπως αυτό έχει ήδη διαμορφωθεί, είναι ακραία επικίνδυνο για τα ελληνικά συμφέροντα. Ο κίνδυνος να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να κληθούμε να συζητήσουμε πάνω σε ένα σχέδιο «ειρήνης» ανάλογο με αυτό που «συμφώνησαν» οι Αρμένιοι, είναι υπαρκτός. Η όποια αναφορά στο διεθνές δίκαιο δεν έχει την παραμικρή σημασία, όπως μας δείχνει η συζήτηση για το μέλλον της Ουκρανίας.
Αυτά είναι τα δεδομένα. Οπότε ας σκεφτούμε και πάλι πόσο πολύ χρειαζόμαστε στηρίγματα πέραν της Ευρώπης. Επειδή η Ευρώπη έχει ήδη επιλέξει να αναθέσει στην Τουρκία την… ασφάλειά της. Οπότε να μην το συζητάμε περισσότερο! Η Ευρώπη, δυστυχώς, δεν θα είναι εδώ την κρίσιμη ώρα. Όταν το μαγικό ραβδί του ειρηνοποιού θα αγγίζει τα νερά του Αιγαίου.
Ναι, ο μεγαλύτερος εφιάλτης μας αυτή τη στιγμή είναι μια… συνάντηση στο Καστελλόριζο. Αυτός είναι ο δικός μας εφιάλτης. Ο εφιάλτης των αντιπάλων μας είναι μια Ελλάδα αναβαθμισμένη στο πεδίο, έτοιμη να τους κάνει μεγάλη ζημιά. Οπότε, φυσικό είναι να μην επιθυμούν τις νέες στρατηγικές συνεργασίες της Ελλάδας. Και θα κάνουν τα πάντα για να τις τινάξουν στον αέρα. Όπως άλλωστε φάνηκε και στην κρίση του προσφυγικού, πάντα υπάρχουν πρόθυμες ΜΚΟ για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά.
Θανάσης Μαυρίδης
