Με την εμπειρία της, τις γνώσεις της, το δυναμισμό της, την αυθεντικότητά της, το χιούμορ της, τον αυτοσαρκασμό της, την τόλμη της, την αστική της ευγένεια και την καλή της προαίρεση, η Φωτεινή Πιπιλή εξακολουθεί να εκπροσωπεί-άτυπα αλλά ουσιαστικά-την καθημερινότητα του πολίτη.
Η «βουλευτής της καθημερινότητας», κι ας μην είναι σήμερα στη Βουλή, εξηγεί πως προέκυψε το viral καρέ με τον Αλέξη Τσίπρα στο Στρασβούργο. Είχε προηγηθεί η βράβευσή της στις 29 Σεπτεμβρίου 2025 για τη δράση της στους τομείς Πολιτισμός και Περιβάλλον, που συνοδευόταν από την εξαιρετική τιμή του ισόβιου επίτιμου μέλους της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ήταν μια χαλαρή φωτογραφία με δύο ευδιάθετα χαμόγελα.
«Ήμασταν σε ένα τραπέζι, δώδεκα άτομα. Λέω, παιδιά ποιοι είστε Ολυμπιακοί και ποιοι Παναθηναϊκοί. Εννοείται για πλάκα. Υψώνονται δέκα χέρια και μένω εγώ με τον Τσίπρα, οι μόνοι Παναθηναϊκοί. Πολύ ευγενικός, με συγχάρηκε για τη βράβευση μου από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης».
Η πρώτη γυναίκα ρεπόρτερ στην ελληνική τηλεόραση, γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Αγίου Κωνσταντίνου, δίπλα στο Εθνικό Θέατρο. Είναι απόγονος της πολιτικής οικογένειας Πιπιλή, οπλαρχηγών από την Ορλοφική επανάσταση και το «’21» της επαρχίας Ολυμπίας-Τριφυλίας. Ο παππούς της Μενέλαος Πιπιλής υπήρξε βουλευτής Μεσσηνίας με τον Ελευθέριο Βενιζέλο και ο αδελφός του πατέρα της, Χρήστος Πιπιλής, βουλευτής Ηλείας ΕΡΕ-ΝΔ.
Γέννημα-θρέμμα Αθηναία, αγαπάει το «χωριό» της, το πονάει. Προ καιρού κατάφερε να μας πείσει ότι τα πεζοδρόμια μισούν τα γυναικεία τακούνια. Είχε και έχει δίκιο, είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως επικίνδυνο, να κυκλοφορήσεις έστω και με χαμηλό τακούνι στην Αθήνα.
«Είχα πει, ότι ο επόμενος δήμαρχος, υποχρεωτικά, μία μέρα μέσα στην εβδομάδα θα πρέπει να φορά γυναικεία τακούνια και να κυκλοφορεί στα πεζοδρόμια για να δει τα χάλια τους».
Μεταβατική Δήμαρχος Αθηναίων το 2006 και Δημοτική Σύμβουλος για μια εικοσαετία, από το 1986 έως το 2006- πρώτη σε σταυρούς επί τρεις συνεχείς τετραετίες, με ρεκόρ ψήφων- η Φωτεινή Πιπιλή γνωρίζει την Αθήνα σαν την παλάμη της. Γιατί δεν έγινε δήμαρχος; Διηγείται στο Liberal.gr μια ιστορία από τα παλιά, μια ιστορία ανέκδοτη, όπου αποκαλύπτει για πρώτη φορά τι συνέβη πίσω από τις κουίντες.
«Θα σου πω κάτι που δεν το ξέρει κανείς. Το ότι δεν είμαι δήμαρχος στην Αθήνα, σε ένα βαθμό ευθύνομαι κι εγώ. Προεκλογικά, το 2013, επί Σαμαρά, με καλεί ο τότε γραμματέας πολιτικού σχεδιασμού του κόμματος, ο Ανδρέας Παπαμιμίκος, στα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, επί της οδού Συγγρού. Και κάνουμε μια πρώτη συζήτηση, τι γίνεται καλά και λοιπά, μου προσφέρει και καφέ. Ήταν η εποχή που έψαχναν υποψήφιο δήμαρχο απέναντι στον Καμίνη. Και μου λέει, Φωτεινή ενδιαφέρεσαι, κι εγώ «σκιάχτηκα», ήταν σούρουπο, το γραφείο ήταν λίγο σκοτεινό, κι έκανα τη βλακεία και του είπα «όχι».
Γιατί όμως; Ήμουν τότε βουλευτής στην Α’ Αθηνών. Και τι εννοώ με το «σκιάχτηκα», διότι θυμήθηκα πόσο άσχημα πέρασα, όταν μετά από μεγάλες πιέσεις του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, το 2006, κατέβηκα ως υποψήφια νομάρχης Αθηνών. Ο Καραμανλής με φώναξε στη Ρηγίλλης δύο-τρεις φορές, εγώ στην αρχή τσίναγα, του έλεγα, δεν μπορώ, δεν μπλέκω, έχω τη δουλειά μου και τέτοια. Με φώναξε και μου είπε, θέλω να κατέβεις υπερΝομάρχης Αθηνών απέναντι στη Φώφη.
Όλα αυτά το 2006. Του είπα ότι εγώ θα κατέβω, αλλά με μία προϋπόθεση, εμένα μην περιμένεις να κουνάω γαλάζια σημαιάκια, γιατί έτσι δεν κερδίζονται οι αυτοδιοικητικές εκλογές. Μα ακριβώς για αυτό, μου είπε, θέλω να κατέβεις εσύ. Λόγω της προσωπικότητας μου γενικά, είμαι πολύ συμπαθής σε πάρα πολύ κόσμο που δεν είναι Νέα Δημοκρατία.
Δέχτηκα και την επόμενη μέρα έμαθα από τις ειδήσεις, ότι εγώ κατεβαίνω Νομάρχης Αθηνών. Από ό,τι είχε γραφτεί στον Τύπο τότε, το κομματικό επιτελείο, δια του Λευτέρη Ζαγορίτη, του είπε αν βάλεις την Πιπιλή σε αυτή την υποψηφιότητα, να ξέρεις ότι η Πιπιλή είναι ανεξέλεγκτη. Το θεώρησα το μεγαλύτερο παράσημο της ζωής μου, που με είπαν κομματικά ανεξέλεγκτη. Όπως καταλαβαίνεις, κατέβηκα υποψήφια νομάρχης και μπορώ να σου πως ότι οι μισοί από αυτούς που κατέβηκαν για να με βοηθήσουν με μισούσαν και μόνο που ήμουν υποψήφια γιατί δεν ανήκα στο κόμμα, στους μηχανισμούς, είχα τη δική μου προσωπικότητα.
Οπότε έχοντας εκείνη την εμπειρία, η αλήθεια είναι ότι βιάστηκα και είπα «όχι» στο Δήμο Αθηναίων το 2013. Και είναι κάτι που ίσως και να το έχω μετανιώσει. Επίσης, τότε κατέβαιναν οι «αντάρτες». Πρώτος και καλύτερος ο Νικήτας Κακλαμάνης, οπότε καταλαβαίνεις θα υπήρχε φοβερή διαμάχη κι εγώ δεν είχα καμία ανάγκη και καμία πρεμούρα. Παρ’ όλα αυτά θα μπορούσα να το είχα τολμήσει τότε. Ναι, το έχω μετανιώσει».
Η Αθήνα είναι μια πόλη δύσκολη, πνιγμένη στο αυτοκίνητο. Δεν σέβεται τον πολίτη και εκείνος της το ανταποδίδει ή μπορεί να ισχύει και το ανάποδο. Όταν μιλάει για τη ζευγοποίηση Αθήνας και καθημερινότητας, η Φωτεινή Πιπιλή «δείχνει» ένα άγαλμα.
«Είναι το τερατούργημα, το άγαλμα του Προμηθέα που στήθηκε έξω από το Πεδίον του Άρεως όπου εκεί μόνο να δεις το άγαλμα, να δεις το περίπτερο που είναι σαν να φοράει πλαστικό φουρό γύρω-γύρω, στην είσοδο στο Πεδίον του Άρεως, να δεις ένα τεράστιο, σαπισμένο καρότσι, από αυτά που κυκλοφορούν και χρησιμοποιούν οι παράνομοι για να μεταφέρουν εμπορεύματα, το οποίο είναι στερεωμένο με αλυσίδες δυο και λουκέτο στην είσοδο και παραδίπλα …είναι εκείνο το τερατώδες κατασκεύασμα της ανακύκλωσης που το ψάχνει τώρα ως σκάνδαλο η Ευρωπαία Εισαγγελέας, η Κοβέσι. Σε αυτό το κατασκεύασμα πηγαίνουν διάφοροι και αμολάνε τεράστιες σακούλες με αλουμίνια και μπουκάλια και όλα αυτά στην είσοδο στο Πεδίον του Άρεως. Αυτός είναι ο δήμαρχος Χάρης Δούκας. Και οι κάδοι σκουπιδιών, που βρωμάνε και ζέχνουν ακόμα κι όταν είναι άδειοι διότι δεν τους έχει πλύνει κανείς εδώ και δύο χρόνια».
-Μα δεν μπορεί να μην έχει κάνει τίποτα καλό.
«Το καλό είναι ότι διαπιστώσαμε ότι υπάρχει χειρότερος δήμαρχος από τον Καμίνη. Μας έκανε το καλό ότι έχουμε μέτρο σύγκρισης».
-Αν ή ίδια ήταν Δήμαρχος και δεν είχε πει «όχι» το 2013 τι θα έκανε καλύτερα; Ή μάλλον από θα ξεκινούσε;
«Κλειδωμένοι όλοι οι συνεργάτες μου σε ένα γραφείο και εγώ έξω για να απεικονίζω την κατάσταση. Διότι τώρα συμβαίνει το αντίθετο. Είναι κλειδωμένος μέσα ο δήμαρχος, βγαίνουν οι άλλοι έξω, αλλά στην ουσία πάνε για καφέ ή για να κόψουν καμία κλήση στα παράνομα σταθμευμένα και ο Δήμος Αθηναίων είναι στα πάντα αβίωτος. Δηλαδή, τα πεζοδρόμια κατεστραμμένα, το πράσινο εγκαταλελειμμένο , τα μηχανάκια παρκάρουν πάνω στα πεζοδρόμια, οι πεζοί περπατάνε κάτω, οι καφετέριες είναι απλωμένες παντού, δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις και το καινούριο που δεν το κυνηγάει καθόλου, είναι ότι οι μηχανές τρέχουν κανονικά πάνω στα πεζοδρόμια και μάλιστα αντίθετα. Θέλουν να πάνε στην Ομόνοια από τη Σταδίου που είναι άνοδος; Σκασιλάρα τους μεγάλη, κατεβαίνουν τα πεζοδρόμια της Σταδίου οι μηχανάρες και φτάνουν στην Ομόνοια άνετα.
Κομμένα τα δήθεν καλλιτεχνικά δρώμενα, πρώτιστη δουλειά του Δήμου είναι η καθαριότητα, δεύτερον ο πολιτισμός της καθημερινότητας-το προσωπικό μου σλόγκαν-και στο τέλος είναι τα χριστουγεννιάτικα, αποκριάτικα δρώμενα καλλιτεχνικά και λοιπά. Είναι θέμα προτεραιότητας εννοώ.
Επίσης, δεν θα έδινα σε κανέναν άδεια εκτός από τον μεγάλο μαραθώνιο για να κλείνει το κέντρο της Αθήνας, όλοι όσοι θέλετε ή παραλιακό μέτωπο ή ΟΑΚΑ».
Η Φωτεινή Πιπιλή θα ζητούσε από τους Αθηναίους να κάνουν κάτι και οι ίδιοι, να κινητοποιηθούν. «Κουνήστε την ουρά σας να γλιτώσουμε από αυτή την τσαπατσουλιά που επικρατεί στην πόλη μας. Εγώ την Αθήνα τη θεωρώ χωριό μου, δεν τη θεωρώ μεγαλούπολη. Εξακολουθεί η αντίληψη μου, όπως όταν ήμουν παιδάκι. Εξακολουθώ και τρέφω βαθιά συναισθήματα για το χωριό μου, το οποίο καταρρέει. Καταρρέει στα πάντα, από τη συμπεριφορά των ίδιων των πολιτών που ακόμα πετάνε στους μπλε κάδους τα σκουπίδια τους. Που πατάς στα πεζοδρόμια και είναι γεμάτο πατημένες τσίχλες, δεν το βλέπεις αυτό στο εξωτερικό σε άλλη πόλη στην ΗΠΑ, στην Ευρώπη. Δεν πετάς την τσίχλα στο πεζοδρόμιο»
-Ναι, αλλά στο εξωτερικό είμαστε τύπος και υπογραμμός. Ούτε τσίχλες κάτω, ούτε γόπες, ούτε χαρτάκια.
«Εκεί δεν τους παίρνει. Τους επιβάλλεται το περιβάλλον. Στο εξωτερικό την πιάνεις τη δουλειά , ότι κάτι τρέχει εκεί και είναι όλα τόσο καθαρά. Οπότε επιβάλλεται το περιβάλλον στον πολίτη. Εδώ επιβάλλεται ο πολίτης στο περιβάλλον».
-Είμαστε πολιτισμένοι;
Είμαστε απολίτιστοι, δεν έχουμε βασικές γνώσεις του τι σημαίνει πολιτισμός και σεβασμός στον άλλον. Είμαστε πολύ καθαροί μέσα στα σπίτια μας, αλλά μόλις βγούμε έξω στον δημόσιο χώρο τον χρησιμοποιούμε σαν να είναι το σκουπιδαριό μας . Ακόμα υπάρχουν περιττώματα σκύλων στους δρόμους. Βγάζουν οι φιλόζωοι τα σκυλάκια τους και δεν μαζεύουν τις ακαθαρσίες. Έχεις δει πουθενά -έχω πάει Ασία και Αφρική και δεν τα συγκρίνω-συγκρίνω με τον δυτικό πολιτισμό. Έχεις δει πουθενά αλλού τους στύλους της ΔΕΗ ή των τρόλεϊ, να είναι γεμάτοι ενοικιαστήρια και κηδείες; Μαθήματα γαλλικών, αγγλικών, ιταλικών; Ε, λοιπόν; Οι πολιτικοί δεν βάζουν πια αφίσες διότι τρώνε κράξιμο. Μόνο το ΚΚΕ. Ό,τι κάνει το ΚΚΕ είναι στο επίπεδο της μουσειακής γραφικότητας».
Δώδεκα χρόνια βουλευτής
Βουλευτής Α’ Αθηνών της Νέας Δημοκρατίας 2007-2015 και 2019-2023, με ιδιαίτερη δράση και αποτελεσματικότητα στον Κοινοβουλευτικό Έλεγχο. «Με το προσωπικό μου στιλ και χωρίς πολιτικό γραφείο-που δεν είχα- χωρίς τοπικές οργανώσεις της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς ρουσφέτια, χωρίς τίποτα, διετέλεσα βουλευτής δώδεκα χρόνια» λέει η Φωτεινή Πιπιλή.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή υπήρξαν και δύσκολες στιγμές, αλλά η Φωτεινή Πιπιλή κρατήθηκε όρθια. Πως;
«Εμένα με έσωζε και με σώζει το γεγονός ότι επειδή προέρχομαι από παλιά πολιτική οικογένεια, έζησα στις πολύ δύσκολες της οικογένειας, ήμουν προετοιμασμένη για αυτό. Κι ενώ επέμεναν όλοι οι πρόεδροι της Νέας Δημοκρατίας από πολύ νέα να με κατεβάσουν εκεί που ήταν οι πρόγονοι μου πολιτικοί, ειδικά στην Ηλεία, τους είχα πει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψω εγώ την καριέρα μου για να γίνω βουλευτής. Όταν το αποφάσισα δεν είχα επαγγελματικά πλέον κάποιο κώλυμα, είχα ολοκληρώσει μια πολύ επιτυχημένη καριέρα, κουβάλαγα και την επιτυχία μου -είκοσι χρόνια στον Δήμο Αθηναίων-οπότε μπορούσα να το κάνω , αλλά πάντα στο μυαλό μου είχα την ήττα, όχι τη νίκη.
Οπότε η πιο δύσκολη από πλευράς, συναίσθησης ήταν αναμφισβήτητα η περίοδος των μνημονίων, όπου δεν σου κρύβω ότι ήταν ακόμα και η καθημερινή μου ευκολία και ευχαρίστηση να μπαίνω στο μετρό έγινε απαγορευτική. Γιατί ο κόσμος ήταν εξαγριωμένος και δεν είχα κανένα λόγο εγώ να πάω να τους εξαγριώσω με την παρουσία μου ακόμα περισσότερο, ως μνημονιακή βουλευτής, καταλαβαίνεις».
Ηλικιακός ρατσισμός
Στη δημοσιογραφία ξεκίνησε μόλις 17 χρονών -ενώ ταυτόχρονα σπούδαζε Νομική στο Αριστοτέλειο - ως συντάκτρια του προοδευτικού, γυναικείου περιοδικού «Πάνθεον» και το 1972 εντάχτηκε στην ομάδα του «Σήμερα»-Νάσος Αθανασίου, Τέρενς Κουίκ ,Νίκος Ρίζος-το επιτυχημένο δεκάλεπτο τηλεοπτικό ρεπορτάζ, ιδιωτικής παραγωγής, του Νίκου Μαστοράκη που προβάλλονταν από την ΥΕΝΕΔ ,ως πρώτη γυναίκα ρεπόρτερ στην ελληνική τηλεόραση. Δεκαπέντε χρόνια παρέμεινε στην ΕΡΤ από όπου υπέβαλλε βροντώδη παραίτηση, το 1991, καταγγέλλοντας πολιτικό διωγμό και παρεμβάσεις. Την ίδια χρονιά, η «ιπτάμενη ρεπόρτερ» προσγειώθηκε στην ιδιωτική τηλεόραση με κορυφαία στιγμή την καθημερινή εκπομπή «Αυτά και άλλα» στον ΑΝΤ1, την οποία παρουσίαζε επί μια πενταετία.
«Απρεπείς συμπεριφορές δεν είχα αντιμετωπίσει, ποτέ. Απλώς πάντα υπάρχει το στιλάκι ‘ε, τώρα αυτή γυναίκα είναι’. Υπήρχε αυτό, ειδικά στην αρχή. ‘Τώρα τι θέλει και μπερδεύεται στα δικά μας θέματα’, που είναι τα οικονομικά, το αναφέρω ως παράδειγμα. Ο ηλικιακός ρατσισμός είναι πολύ έντονος ειδικά στις γυναίκες, σε όλα τα επίπεδα. Και επαγγελματικά. Στην τηλεόραση το αντιμετώπισα εγώ από όταν ήμουν 45 ετών, που πρώτον σου λέει τώρα δεν μπορούμε αυτήν να την βάλουμε ρε παιδί μου να παρουσιάζει την εκπομπή «3,2,1». Υπάρχει ο ηλικιακός ρατσισμός, αναμφισβήτητα, ειδικά στον χώρο της Νέας Δημοκρατίας, που δεν «αγαπάει» τις προχωρημένες ηλικίες... Και φυσικά στην τηλεοπτική δημοσιογραφία.
Παρακολουθώ διεθνή δίκτυα όπως το BBC ή το CNN. Βλέπω ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει αυτό. Εδώ υπάρχει και στους άνδρες, τηλεοπτικά. Και είναι λάθος. Όταν κάνεις δημοσιογραφική εκπομπή δεν θα βάλεις τον τριαντάρη, διότι δεν έχει προλάβει να διαβάσει ιστορία. Ούτε έχει βιώματα. Στα ξένα δελτία, οι δημοσιογράφοι είναι μεγάλης ηλικίας, διότι δεν μπορεί να σου κάνει ανάλυση για το μεσανατολικό ένας ρεπόρτερ που απλώς μια φορά πετάχτηκε στη Γάζα και την άλλη φορά στο Ισραήλ. Αν δεν έχει πρώτα από όλα βαθιά γνώση, της όποιας ιστορίας, και δεύτερον αν δεν έχει ο ίδιος συγκροτημένη σκέψη βάση της εμπειρίας της γενικώς δημοσιογραφικής».
Για τη Φωτεινή Πιπιλή, η καλύτερη γυναικεία φυσιογνωμία στην τηλεοπτική δημοσιογραφία ήταν η περίφημη Μπάρμπαρα Ουόλτερς, η οποία είχε σόου στην Αμερικανική τηλεόραση έως τα 84 της χρόνια. Ο Ντέηβιντ Φροστ αποχώρησε γύρω στα 85. «Σταμάτησαν γιατί δεν άντεχαν οι ίδιοι, όχι επειδή δεν τους άντεχε το κοινό».
Πρώτιστο καθήκον των γυναικών να είναι ελεύθερες προσωπικότητες
Υπάρχει το να μεγαλώνεις με φροντίδα και υπάρχει και η υπερβολή που δείχνει ίσως μια αγωνία κυρίως σε εμάς τις γυναίκες, καθώς περνά ο χρόνος και τα σημάδια του ενοχλούν. Αφορά και τους άνδρες, αλλά σε μικρότερο βαθμό.
«Μου είναι αδιάφορο. Ο καθένας και η καθεμία μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Αλλά, θεωρώ ότι η ηλικία αντανακλάται στο πρόσωπο, όταν το πρόσωπο δεν είναι δημιουργικό, αισιόδοξο και όταν έχει εγκαταλείψει τα λεγόμενα κοινά. Τα κοινά, δεν είναι μόνο η πολιτική, τα κοινά είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ να έχεις πρόγραμμα, να έχεις στόχο, δηλαδή βλέπεις γυναίκες, οι οποίες ηλικιακά εγκατέλειψαν πολύ νωρίς οποιαδήποτε ενασχόληση, και από την άλλη προσπαθούν να είναι-με πολύ έντονες επεμβάσεις- η ηλικία φαίνεται και στο περπάτημα ακόμα-όταν δεν είσαι γυμνασμένος, δεν διατρέφεσαι σωστά, και νομίζεις ότι αν τραβηχτείς πολύ δεν θα φανεί η ηλικία. Είναι λάθος».
-Υπάρχουν γυναίκες που κάνουν πολλές υπερβολές, που λες τώρα γιατί;
«Δείχνει ότι δεν έχουν κάπου αλλού να πατήσουν. Γενικά, εγώ πάντα από νεαρή, επειδή δούλευα σε φεμινιστικό περιοδικό, το «Πάνθεον» ήμουν συνέχεια με γυναίκες, όταν οι γυναίκες ήταν ακόμα πάρα πολύ πίσω στην Ελλάδα. Ξέρεις τι συμπεράσματα έβγαζα, πάντα, από δυστυχισμένες γυναίκες, από τις οποίες έπαιρνα συνέντευξη; Ότι είχαν το παλιό πρότυπο να βρεις ένα καλό παιδί να παντρευτείς να κάνεις οικογένεια, το καλό παιδί όταν μεγάλωνε έβρισκε την ξανθιά μπουμπού και τις εγκατέλειπε, αυτές δεν είχαν τι να κάνουν και βρίσκονταν στο έλεος του Θεού.
Σήμερα υπάρχει μεγάλη διαφορά με πριν από σαράντα χρόνια, μεγάλη διαφορά και πάλι όμως πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι νέες γυναίκες ότι πρώτιστο καθήκον τους είναι να είναι ελεύθερες προσωπικότητες οι ίδιες, διότι μόνο μια δυνατή ελεύθερη προσωπικότητα μπορεί να σταθεί και στα δύσκολα. Αν αρχίζεις τις εξαρτήσεις, με τον σύντροφο, την έχεις πατήσει από χέρι. Να σταθείς στα πόδια σου για να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα σε όλες τις δυσκολίες».
-Είναι η κοινωνία πατριαρχική;
«Είναι οι γυναίκες ακόμα πατριαρχικές, είναι ένα μεγάλο πρόβλημα. Διαπνέονται από πατριαρχική νοοτροπία».
Κάθε πρωί η Φωτεινή Πιπιλή έχει τη ρουτίνα της. Δεν διαβάζει εφημερίδες, μόνο τρία σάιτ, τα οποία εμπιστεύεται. Περπατά τουλάχιστον μιάμιση ώρα κάνοντας όλες τις δουλειές της με τα πόδια, μιας και μένει στο κέντρο. Επιστρέφοντας προετοιμάζεται γερά για το ραδιόφωνο. Εδώ και δύο χρόνια παρουσιάζει καθημερινή, δίωρη εκπομπή στο ραδιόφωνο του Alpha 98.9. Παράλληλα, αρθρογραφεί στον Ελεύθερο Τύπο. «Μετά βοηθάω πάρα πολλές ομάδες πολιτών που εξακολουθούν να με αντιμετωπίζουν ως «βουλευτή της καθημερινότητας». Πάω σε συναντήσεις, έχω πολύ καλή προσωπική ζωή, οπότε δύο τρεις φορές την εβδομάδα βγαίνω, διαβάζω πολύ, ταξιδεύω πολύ».
-Τι σε εμπνέει σήμερα να συνεχίζεις;
«Το ότι έχω δουλειά, αντικείμενο και ότι συναντιέμαι πολύ και με ανθρώπους.
Υφυπουργός δεν ήθελα να γίνω, ως υφυπουργός είσαι περιορισμένης ευθύνης, με την έννοια φύγε εσύ -έλα εσύ, αλλά εμένα με ενδιάφερε να προσφέρω και αυτό το έχω πετύχει και το αναγνωρίζει ο κόσμος».
-Από τις πολιτικούς της νέας γενιάς, ποια ξεχωρίζεις;
«Αυτή που ξεχωρίζει είναι η Νίκη Κεραμέως. Τέλος».
