Αποδεικνύεται πως η συσσωρευμένη πολιτική πείρα μερικές φορές δεν συνοδεύεται από την αναμενόμενη σοφία. Οι Νέστορες της πολιτικής ενίοτε είναι Νέστορες μόνον ηλικιακά. Πού οφείλεται αυτή η έλλειψη ευθυκρισίας; Τι είναι αυτό που μπλοκάρει το μυαλό τους; Η διάψευση των προσδοκιών τους και η αδυναμία να αντιληφθούν πως, καλώς ή κακώς, ο ιστορικός κύκλος τους έκλεισε, υπό την έννοια πως όλο και μικραίνει το ακροατήριό τους. Είναι μια φυσιολογική πορεία την οποία ακόμα και ευφυείς πολιτικοί αδυνατούν να αποδεχθούν.
Όλοι αυτοί, και δεν είναι πολλοί, επιζητούν με τη διαρκή παρουσία τους να ιχνογραφούν τη μεγάλη εικόνα - με τα εικονίδια δεν ασχολούνται - εντός της οποίας οφείλουν να κινηθούν οι ελάσσονες παίκτες, όπως είναι ο πρωθυπουργός. Και στον βαθμό που ο πρωθυπουργός κινείται αυτόνομα, αρχίζουν να ανησυχούν. Πληγωμένα εγώ, κρυφές ατζέντες, ιδιόμορφοι χαρακτήρες, κακότροποι άνθρωποι, ιδιοτελή μηδενικά, όλοι αυτοί εις τας δυσμάς του πολιτικού τους βίου θέλουν σώνει και καλά να κανοναρχούν τις εξελίξεις. Επιθυμούν να σώσουν την Ελλάδα - από την 3η τετραετία Μητσοτάκη, συμπληρώνω εγώ.
Όπλα τους, η καταστροφολογία, η μόνιμη ανησυχία, η διαστροφή των γεγονότων. Όλα αυτά για να εξυπηρετηθεί το αφήγημά τους πως χωρίς αυτούς η χώρα βαδίζει προς τον γκρεμό. Ιστορικές παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος για τις οποίες και αυτοί έχουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης, πανευρωπαϊκές δυσλειτουργίες και αγκυλώσεις, φορτώνονται στην πλάτη του Μητσοτάκη, διότι αυτός είναι ο στόχος τους. Θορυβούν, ανησυχούν, ισοπεδώνουν για να μας πουν τελικά πως για όλα αυτά ευθύνεται αποκλειστικά ο πρωθυπουργός. Και από εδώ ακριβώς αρχίζει η αναξιοπιστία τους.
Το πρόβλημα για αυτούς είναι ένα και μοναδικό: τους διαψεύδει η ίδια η ζωή. Τους διαψεύδουν τα γεγονότα. Και είναι απολύτως λογικό να συμβαίνει αυτό καθώς η βάση των ανησυχιών τους είναι από σαθρή έως υποκριτική. Διότι έφτασαν στο σημείο να κατηγορούν τον Μητσοτάκη για το άρθρο 86 του Συντάγματος, για το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο της εκτελεστικής εξουσίας, για τη διεθνή απομόνωση της χώρας, για το ότι στάθηκε αναφανδόν στο πλευρό της παθούσης Ουκρανίας, για την καταρράκωση των θεσμών τη στιγμή που οι κατήγοροι βαρύνονται με συμπεριφορές, όταν κυβερνούσαν, που θα ήθελαν να ξεχαστούν τάχιστα.
Αντιλαμβάνομαι πόσο δύσκολο είναι να παραδεχθεί ένας πρωτοκλασάτος πολιτικός ότι ο κύκλος του έκλεισε. Αυτό απαιτεί υψηλό βαθμό ωριμότητας και κυρίως επαφή με την πραγματικότητα. Και την πραγματικότητα δεν την συνθέτουν οι ασπρομάλληδες φίλοι τους ούτε οι ευεργετηθέντες ολιγάρχες. Το παιχνίδι παίζεται αλλού. Στα νέα παιδιά που θέλουν να δημιουργήσουν, να εξελιχθούν οικονομικά και κοινωνικά. Εδώ, ο λόγος του απελθόντος ιερατείου ουδεμία απήχηση έχει. Έχουν κουράσει, διότι επαναλαμβάνονται, διαρκώς διαψευδόμενοι. Και οι ίδιοι έχουν κουραστεί, αυτό φαίνεται, αλλά δεν το καταλαβαίνουν.
Την ίδια ώρα φρέσκα πρόσωπα μπαίνουν στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι τα οποία, πέραν της φρεσκάδας τους, κουβαλούνε και το πιστοποιητικό της επιτυχίας. Δουλεύουν, παράγουν έργο, επιβραβεύονται, όταν οι «Νέστορες» της πολιτικής μιλούν για σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς.
Καλά λένε: το να αποσύρεσαι στην ώρα σου είναι δείγμα σοφίας.
