Τελικά, πάλι τα κατάφερε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Με έναν μαγικό τρόπο έγινε ξανά το κέντρο της συζήτησης, όχι για κάποιο έργο, για το οποίο θα μείνει στην ιστορία ή για κάποια καινοφανή ιδέα που προσέφερε αλλά για το ακριβώς αντίθετο: Για τον θόρυβο που προκάλεσε. Ο οποίος, ναι μεν μοιάζει με «πολιτική», πλην όμως ανήκει στην αντιπολιτική.
Κάτι ανάλογο με την φλυαρία, την οποία κάποιοι συγχέουν με την σκέψη.
Θυμίζουμε, για το επίπλαστο του «μεγαλείου» του, ότι σε όλες τις περιόδους της κυβερνητικής θητείας του ΠΑΣΟΚ, πέρασε από μεγάλο αριθμό υπουργείων και ουδείς θα θυμάται το παραμικρό έργο που άφησε πίσω του ως υπουργός. Πρόκειται για τεράστια «πρωτοτυπία» αλλά και «επιτυχία».
Η στάση του όμως τα τελευταία χρόνια, με την εικόνα ενός ατόμου που θεωρεί ότι, ενώ είναι ο εκλεκτός της θείας πρόνοιας και «καμωμένος για τα ωραία και μεγάλα έργα» εν τούτοις «η άδικη αυτή (του) η τύχη πάντα ενθάρρυνση κι επιτυχία να του αρνείται», μας υποχρεώνει να θυμηθούμε τα γεγονότα.
Ότι δηλαδή, ουδέποτε η τύχη του στέρησε την επιτυχία, αλλά ο εαυτός του. Αρκεί να θυμηθούμε ότι προηγείτο στις δημοσκοπήσεις με θηριώδη ποσοστά έναντι του ΓΑΠ για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, σε σημείο ώστε να είναι ουσιαστικά ο μοναδικός υποψήφιος. Και πέτυχε, ενώ ήταν στην πραγματικότητα μόνος του, να βγει δεύτερος. Κάτι που ουδείς άλλος κατόρθωσε ποτέ.
Και όταν αργότερα η χώρα «έσκασε» στα χέρια του ανυποψίαστου νικητή του, στον οποίο «παραδόθηκε» πονηρά από τον Κώστα Καραμανλή, λίγο πριν την έκρηξη, ο κ. Βενιζέλος, είτε από άγνοια είτε από κάτι χειρότερο, υποδύθηκε τον πρώτο «αντιμνημονιακό» αντιπολιτευόμενο υπουργό.
Όχι βεβαίως για λόγους προσφοράς αλλά για την υπονόμευση της ίδιας της κυβέρνησής του, ώστε να του παραδοθεί γρήγορα η εξουσία.
Και επειδή τα παραδείγματα φωτίζουν, κάτι σαν Δένδιας του σήμερα, που ταυτίζεται ακόμη και με τον κ. Ρούτσι.
Και επειδή ποτέ δεν πέτυχε να γίνει πρωθυπουργός – το «αντιπρόεδρος» έχει μπροστά εκείνο το άτιμο το «αντι» - αισθάνεται ως ο αναξιοποίητος της Ιστορίας, η οποία του οφείλει αυτή τη θέση.
Και δεν χάνει την ευκαιρία να μας το θυμίζει και να διεκδικεί συνεχώς τη δικαίωση. Αλλά πάντα με τον ίδιο τρόπο. Σαν σε δαιμονική επανάληψη.
Έτσι τον είδαμε να συμμετέχει σε πρόσφατη αντικυβερνητική σύναξη, στην οποία κάλεσε ένα ακροδεξιό έντυπο, ειδικευμένο στην εξόντωση ανθρώπων με καταβύθιση στη λάσπη.
Όπου, όπως γράφτηκε, «…. άνθρωποι κυρίως του παρελθόντος, από την ακροδεξιά σε όλες τις εκφάνσεις της (λούμπεν ψεκασμένοι, αντιεμβολιαστές, συνωμοσιολόγοι, πατριδοκάπηλοι, έμποροι της θρησκείας, τα παιδιά του Πούτιν κ.ο.κ.), μέχρι την αντιμεταρρυθμιστική «προοδευτική» - λέμε τώρα - παράταξη, συνάχθηκαν για να δηλώσουν ότι φταίνε οι «Άλλοι». Και αυτό, ως προϋπόθεση για να “γυρίσουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας”». Μάλιστα «... εκεί είδαμε δίπλα στα θύματά τους κάποιους οι οποίοι, με τον δικό τους τρόπο, συμμετείχαν στην συνωμοσία της υπόθεσης «Novartis», για την εξόντωση των αντιπάλων τους».
Διεκδικώντας λοιπόν τη θέση του στην ιστορία, διέπραξε το ατόπημα να πει, «ακόμη και μ’ αυτούς», όπως γράφτηκε.
Και αφού δέχτηκε να βαδίσει τον δρόμο της ιστορίας «ακόμη και μ’ αυτούς», τους απηύθυνε και τον λόγο.
Με τον οποίο αυτοαποκαλύφθηκε.
Όταν, μετά την συνήθη φλύαρη εισαγωγή «μπλά-μπλά δημοκρατία», ήρθε στο πονηρό «δια ταύτα».
Δηλαδή στην «πρόβλεψή» του - συνήθως οι πιο άνομες επιθυμίες μεταμφιέζονται σε προβλέψεις - την οποία διατύπωσε με όρους αυτοεκπληρούμενης «προφητείας».
Ότι δηλαδή δεν θα έχουμε κυβέρνηση μετά τις επόμενες εκλογές! Και με προφανή σκοπό να προκαλέσει το χαοτικό αυτό αποτέλεσμα, μας διαβεβαίωσε υπόρρητα μεν αλλά με σαφήνεια, ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε να καταψηφίσουμε τον Μητσοτάκη, αφού δεν θα πάμε σε ακυβερνησία, διότι θα κάνουμε κυβέρνηση συνεργασίας. Με πρωθυπουργό προφανώς τον ίδιο.
Μόνο να κάψουμε τη χώρα δεν μας προέτρεψε, με τη δικαιολογία ότι αυτός είναι εδώ!
Έκρυψε όμως τους μελλοντικούς του συγκυβερνήτες. Δηλαδή τους πρόθυμους παλιάτσους και τσαρλατάνους της ακροδεξιάς και της σταλινικής αριστεράς, στους οποίους αποβλέπει.
Και πριν προλάβει να κοπάσει ο θόρυβος διέπραξε το επόμενο ατόπημα, που μάλλον θυμηδία προκάλεσε:
Συνεχάρη τον εαυτό του για την εκλογή του Κυριάκου Πιερρακάκη, ως επικεφαλής των οικονομικών υποθέσεων της Eυρωζώνης. Διότι, όπως μας είπε, δεν εξελέγη επειδή το άξιζε αλλά επειδή «… οι εταίροι μας στην Ευρωζώνη δηλώνουν έτοιμοι να μελετήσουν τα μαθήματα που διδάσκει η ελληνική κρίση»!
Τι λέει δηλαδή ο ποιητής; Ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η εκλογή του Έλληνα Υπουργού των Οικονομικών οφείλεται στο παρελθόν της κρίσης, επειδή εκεί ανήκει ο ίδιος και όχι στο Ελληνικό οικονομικό θαύμα του παρόντος!
Στη μεγάλη ανάπτυξη, στη θεαματική μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ κατά 50 μονάδες, στην αύξηση των κρατικών εσόδων με ταυτόχρονη μείωση φόρων και συνεχή αύξηση μισθών και συντάξεων.
Και κυρίως στο ότι, με τη δραματική μείωση της ανεργίας, άλλαξε το «υπόδειγμα» της ζωής μας. Έτσι ώστε εκεί που η σύνταξη του παππού έτρεφε τα εγγόνια, τώρα η δουλειά των εγγονών με τις εισφορές της αυξάνει τη σύνταξη του παππού.
Για τα οποία, μέχρι σήμερα, δεν έχει πει το παραμικρό.
«Πάρτον και στον γάμο σου…».
