Ο πολιτικός χώρος αριστερά της Νέας Δημοκρατίας είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον, αλλά και το πιο αυτοκαταστροφικό κομμάτι του σημερινού πολιτικού σκηνικού. Οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, από το κέντρο μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, μοιάζουν με συγγενείς που τσακώνονται για μια μεγάλη κληρονομιά. Μόνο που ξεχνούν το βασικό: Δεν έχει πεθάνει κανείς.
Συμπεριφέρονται σαν να είναι ήδη οι κληρονόμοι του επόμενου πολιτικού κύκλου, πεισμένοι πως ο κύκλος του Κυριάκου Μητσοτάκη, έχει ήδη τελειώσει. Κάποιοι θεωρούν πως μια σειρά από «νέα» κόμματα - Τσίπρα, Καρυστιάνου ή όποιου άλλου πρόθυμου μεσσία - θα καταφέρουν αυτό που δεν κατάφερε καμία από τις υπάρχουσες δυνάμεις: να «τελειώσουν» τη ΝΔ.
Η αυταπάτη αυτή δεν είναι καινούργια. Είναι δομικό στοιχείο μιας αριστεράς που ποτέ δεν εγκατέλειψε την ψευδαίσθηση της ηθικής της υπεροχής. Αλλά και πιο πέρα από την ηθική ανωτερότητα της αριστεράς, υπάρχει και η σύγκρουση με την πραγματικότητα: Τα κόμματα διαμαρτυρίας ανθούν στις κρίσεις, όχι στην κανονικότητα.
Ο ψηφοφόρος που πεινάει, που χάνει τη δουλειά του, που φοβάται τον επόμενο λογαριασμό, μπορεί να ρισκάρει. Ο ψηφοφόρος που νιώθει σταθερότητα – όχι ευημερία απαραίτητα, αλλά σταθερότητα – σπάνια θα ρίξει τη ζαριά του να τα κάνει όλα άνω - κάτω στηρίζοντας ένα κόμμα διαμαρτυρίας. Γι’ αυτό και τα μεγάλα λάθη της κυβέρνησης, από την κακοδιαχείριση κρίσεων μέχρι την αλαζονεία της εξουσίας, περνούν χωρίς σοβαρό πολιτικό κόστος. Όχι, γιατί ο κόσμος δεν τα βλέπει. Αλλά γιατί όταν κοιτάζει γύρω του για εναλλακτική, βλέπει φοιτητικού τύπου συνδικαλισμό, μιμητές του ΣΥΡΙΖΑ του 2015, και έναν αχταρμά από ιδεοληψίες και καβαλημένα καλάμια.
Παράλληλα, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την Πλεύση Ελευθερίας και από τα υπαρξιακά δράματα του ΠΑΣΟΚ μέχρι τους σχηματισμούς του 1%, όλοι βλέπουν τον εαυτό τους ως μοναδικό φορέα της «προοδευτικής αλλαγής». Και το χειρότερο: όλοι νομίζουν ότι ο λαός τους περιμένει στη γωνία.
Οι δημοσκοπήσεις είναι το νέο τους ιερό κείμενο. Όταν οι πολίτες σε ερωτήσεις τύπου «Μητσοτάκης ή χάος» επιλέγουν το χάος, κάποιοι πανηγυρίζουν. Αγνοούν - ή κάνουν πως αγνοούν - ότι πρόκειται για στιγμιαία εκτόνωση, όχι για συνειδητή επιλογή εναλλακτικής διακυβέρνησης.
Ταυτίζονται με το χάος για να νιώσουν πως έχουν παράσταση νίκης έναντι του Μητσοτάκη και για να είμαστε δίκαιοι, μας δείχνουν τον ίδιο ευσεβή πόθο που τους οδήγησε στο φιάσκο του 2023.
Η χώρα μας θα μπορούσε να τα πηγαίνει καλύτερα. Τα δομικά προβλήματα σε Δικαιοσύνη, ανταγωνισμό, και παραγωγικότητα παραμένουν. Αλλά η πραγματικότητα είναι πως ο μέσος πολίτης δεν αισθάνεται πια ότι βρίσκεται μπροστά στον γκρεμό. Αυτό, για την αριστερά, είναι πρόβλημα γιατί έχει ξεχάσει πως να λειτουργεί σε περιβάλλον κανονικότητας. Δεν έχει καταφέρει να πείσει ότι μπορεί να διαχειριστεί πολύπλοκα ζητήματα χωρίς φανφάρες, χωρίς λαϊκισμούς, χωρίς τσιτάτα. Με λίγα λόγια, ο τρόπος με τον οποίο κινείται σήμερα ο χώρος αριστερά της ΝΔ είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να προσφέρει στην ίδια τη ΝΔ. Όταν οι αντίπαλοί σου είναι τόσο πεπεισμένοι για τη δική τους νίκη, που δεν βλέπουν το χάος στο δικό τους στρατόπεδο, τότε δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω από το να παραμείνεις όρθιος.
Το πιο ειρωνικό; Αυτοί που κραδαίνουν το λάβαρο της προόδου βαδίζουν με ενθουσιασμό προς την πολιτική τους αυτοχειρία. Και είναι οι μόνοι που δεν το βλέπουν.
