Παιδιά με άγχος, κατάθλιψη ή αυτισμό. Παιδιά που δεν ένιωθαν άνετα με το φύλο τους. Παιδιά που εγκατέλειψαν το σχολείο, που είδαν την οικογένειά τους να διαλύεται. Τι πήραν από το σύστημα υγείας; Δεν πήραν διάγνωση, στήριξη, ή φροντίδα. Πήραν μια λέξη: «affirmation» ή αλλιώς αυτόματη αποδοχή της αυτοδιάγνωσής τους, καθώς και μια υπόσχεση: ορμόνες και χειρουργεία.
«Η Ανεξάρτητη Έκθεση για τις Ιατρικές Υπηρεσίες Ταυτότητας Φύλου σε Παιδιά και Εφήβους» ή αλλιώς το Cass Review, που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο έγκριτο American Journal of Bioethics, αποτελεί ένα σοκ για την παιδιατρική. Ή, καλύτερα, είναι η αποκατάσταση μιας αλήθειας που η woke κουλτούρα επιμελώς προσπάθησε να θάψει: ότι τα παιδιά αυτά δεν αντιμετωπίστηκαν ως ασθενείς, αλλά ως σύμβολα. Κι ότι η ιατρική σιώπησε για να μη χαρακτηριστεί «τρανσφοβική».
Η Cass το λέει καθαρά: οι επαγγελματίες υγείας σταμάτησαν να εφαρμόζουν τα βασικά πρωτόκολλα φροντίδας. Δεν αξιολογούσαν κατάθλιψη, δεν έλεγχαν για αυτισμό, δεν πρόσφεραν στήριξη σε οικογενειακές δυσκολίες. Ένα μόνο πράγμα τους ενδιέφερε: να μη φανεί ότι αμφισβητούν την «ταυτότητα φύλου» που δήλωνε ο/η κάθε έφηβος. Οτιδήποτε άλλο θεωρήθηκε επικίνδυνο. Πολιτικά. Όχι ιατρικά.
Κι έτσι προέκυψε ένα παράδοξο: σε καμία άλλη πτυχή της παιδιατρικής δεν εφαρμόζονται τόσο χαμηλά στάνταρ τεκμηρίωσης. Για κάθε άλλη ψυχική κατάσταση απαιτείται διάγνωση, παρακολούθηση, πολυπαραγοντική εκτίμηση. Εδώ, εφαρμόστηκε σχεδόν αυτόματη ιατρική μετάβαση – επειδή το απαίτησε το πολιτικό κλίμα. Όχι η επιστήμη.
Αυτό δεν είναι απλώς λάθος. Είναι εγκληματική αμέλεια. Είναι η στιγμή που η ιατρική σταμάτησε να υπηρετεί τον ασθενή και άρχισε να υπηρετεί την ιδεολογία.
Η woke κουλτούρα έχει κάνει θρησκεία την «αυτοδιάγνωση». Αν ένα παιδί πει «νιώθω διαφορετικά», το υποκείμενο έχει το αλάθητο. Αν το αμφισβητήσεις, είσαι εχθρός. Αν ρωτήσεις, είσαι φονταμενταλιστής. Το αποτέλεσμα; Τα παιδιά μετατρέπονται σε πειραματόζωα μιας κοινωνικής θεωρίας. Δεν θεραπεύουμε τον πόνο τους. Τον αγνοούμε, για να μην ενοχλήσουμε τις ορδές των woke-trolls που την έχουν στημένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά του διαδικτύου.
Και βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν κυρίως στη Δύση. Στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, και στον Καναδά. Αλλά ας μην εφησυχάζουμε. Η πίεση προς τις υπόλοιπες κοινωνίες είναι ήδη εδώ. Ήδη κάποιοι ζητούν την ενσωμάτωση αυτών των μοντέλων στα εθνικά συστήματα υγείας. Ήδη εκπαιδευτικά σεμινάρια επιδοτούνται με λεφτά ΕΣΠΑ, διαμορφώνοντας γιατρούς «ευαίσθητους» στις νέες επιταγές.
Αυτό που χρειάζεται η ελληνική πολιτεία είναι ξεκάθαρο: όχι απαγορεύσεις, αλλά εγγυήσεις. Καθιέρωση ενιαίων, αυστηρών πρωτοκόλλων αξιολόγησης. Υποχρεωτική διαγνωστική προσέγγιση πριν από κάθε μορφή ιατρικής μετάβασης. Συγκρότηση διεπιστημονικών επιτροπών και καταγραφή αποτελεσμάτων. Και πάνω απ’ όλα, πολιτική κάλυψη στους γιατρούς που επιμένουν να κάνουν τη δουλειά τους και όχι τη δουλειά των ακτιβιστών.
Δεν ζητάμε τιμωρία για όσους πίστεψαν καλοπροαίρετα στο «affirmation model». Ζητάμε μόνο το αυτονόητο: ίσα μέτρα και ίσα σταθμά. Δεν υπάρχουν «ειδικά» παιδιά. Υπάρχουν παιδιά. Και όλα αξίζουν φροντίδα με βάση την ιατρική, όχι την ιδεολογία.
Η woke κουλτούρα απέτυχε. Όχι γιατί είχε κακές προθέσεις – αλλά γιατί αντικατέστησε την επιστήμη με φόβο και την ευθύνη με σύμβολα. Το Cass Review είναι η αρχή της αντίστροφης μέτρησης. Το ερώτημα είναι αν η Ελλάδα θα μείνει θεατής ή αν θα σταθεί όρθια στην κοινή λογική. Τα παιδιά μας δεν είναι μέρος του ιδεολογικού αφηγήματος κανενός. Είναι άνθρωποι που χρειάζονται φροντίδα – όχι αυτόματη αποδοχή.
