Η εξαιρετικά πιθανή νίκη του Ζόραν Μαμντάνι στις σημερινές δημοτικές εκλογές της Νέας Υόρκης δεν είναι είδηση. Είναι προβλέψιμη, αναμενόμενη και ειλικρινά, καθόλου εντυπωσιακή. Όχι γιατί ο υποψήφιος δεν είναι ακραίος ή χαρισματικός - αλλά ακριβώς επειδή είναι. Η Νέα Υόρκη εδώ και χρόνια έχει γίνει το πειραματικό εργαστήριο κάθε προοδευτικής, ριζοσπαστικής και συχνά παρανοϊκής πολιτικής ιδέας που γεννιέται στους κόλπους της αμερικανικής αριστεράς.
Ο Μαμντάνι, σοσιαλιστής με γραφική ατζέντα εναντίον της ελεύθερης αγοράς και υπέρ κάθε κρατιστικής φαντασίωσης, δεν εκπροσωπεί τίποτα καινούργιο. Εκπροσωπεί όμως αυτό που έχουν γίνει πλέον οι Δημοκρατικοί: ένα κόμμα εσωτερικά αιχμάλωτο των άκρων του. Αντί για προτάσεις, προσφέρουν ιδεολογικές εμμονές. Αντί για πραγματισμό, φαντασιώσεις αναδιανομής και κρατικού πατερναλισμού.
Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιες νίκες δίνουν στους Δημοκρατικούς την ψευδαίσθηση ότι η ατζέντα τους έχει κοινωνικό έρεισμα. Ότι η Αμερική αλλάζει και ότι η Νέα Υόρκη είναι ο οδηγός της πορείας. Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η Νέα Υόρκη δεν είναι δείκτης αλλά παρέκκλιση. Είναι το πιο ακραίο παράδειγμα αστικοποιημένου προοδευτισμού, αποκομμένου πλήρως από την πραγματικότητα της μεσαίας Αμερικής. Δεν είναι το μέλλον της χώρας αλλά ο βρυχηθμός ενός παρελθόντος που δεν επικράτησε ποτέ αλλά αρνείται και να πεθάνει.
Η ψήφος στον Μαμντάνι, δεν σηματοδοτεί την αποδοχή του σοσιαλισμού από τις ΗΠΑ. Σηματοδοτεί την απελπισία μιας πόλης που καταρρέει από την εγκληματικότητα, την ασυδοσία και την παρακμή. Και αντί να αναζητήσει λύσεις σε αρχές όπως η λογοδοσία, η τάξη και η ιδιωτική πρωτοβουλία, διπλασιάζει τις ψευδαισθήσεις της. Ψηφίζει για ακόμη περισσότερη κρατική παρέμβαση. Για ακόμη περισσότερους φόρους. Για ακόμη λιγότερη ελευθερία.
Και κάπως έτσι, οι Δημοκρατικοί συνεχίζουν να πυροβολούν τα πόδια τους. Κάθε φορά που ένα προπύργιο της αριστεράς εκλέγει έναν νέο ριζοσπάστη, η ηγεσία του κόμματος πείθεται ότι αυτός είναι ο δρόμος για τη νίκη. Αλλά η υπόλοιπη χώρα κοιτάζει αλλού. Ο Αμερικανός που ζει στο Ουισκόνσιν, στην Αϊόβα ή στην Τζώρτζια, βλέπει τη Νέα Υόρκη και νιώθει ότι απειλείται. Ότι όλα όσα θεωρούσε δεδομένα - η ατομική ευθύνη, η οικονομική ελευθερία, η κοινή λογική - μπαίνουν στο στόχαστρο μιας ελίτ που ζει σε άλλο κόσμο.
Αν οι Δημοκρατικοί συνεχίσουν να διαβάζουν λάθος το μήνυμα, θα καταλήξουν ξανά στη θέση του ηττημένου. Διότι όσο η βάση τους παραμένει δέσμια σε προσωπικότητες τύπου Μαμντάνι, τόσο θα απομακρύνονται από την πολιτική καρδιά της χώρας. Και αυτό το κενό, κάποιος θα το καλύψει - είτε ο Τραμπ, είτε κάποιος άλλος.
Η διαφαινόμενη νίκη του Μαμντάνι, δεν αλλάζει τίποτα. Επιβεβαιώνει μόνο ότι η Νέα Υόρκη παραμένει Νέα Υόρκη, ότι οι δημοκρατικοί αντί να συνετιστούν συνεχίζουν ακάθεκτοι την πορεία ριζοσπαστικοποίησης που ακολουθούν εδώ και 15 χρόνια - και ότι η υπόλοιπη Αμερική δεν τους ακολουθεί στο αυτοκαταστροφικό τους ταξίδι.
