Σε μία από τις πιο διαπεραστικές του συνεντεύξεις, ο Jordan Peterson έθεσε ένα απλό αλλά καυστικό ερώτημα στους ηγέτες του Δημοκρατικού Κόμματος: Πότε η Αριστερά το παρατραβάει; Η σιωπή που ακολούθησε ήταν αποκαλυπτική. Εδώ και χρόνια, η Αμερικανική Αριστερά πασχίζει - και σε μεγάλο βαθμό αποτυγχάνει - να καθορίσει σαφώς τα όρια της αποδεκτής ιδεολογίας. Το αποτέλεσμα; Ριζοσπαστικές φράξιες έχουν καταφέρει να αναδιαμορφώσουν τον δημόσιο λόγο και την πολιτική ατζέντα σχεδόν χωρίς αρχές και φραγμούς. Ο Peterson το αποκαλεί «θανάσιμο ελάττωμα» που απειλεί συνολικά το πολιτικό πρότζεκτ της Αριστεράς, αφού αφήνει τον εξτρεμισμό να εδραιώνεται στο εσωτερικό της, καλυπτόμενος από τα συνθήματα της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Αυτό ακριβώς το σφάλμα κινδυνεύει να επαναλάβει η Αμερικανική Δεξιά.
Πριν λίγες μέρες, ο Tucker Carlson – πρώην σταρ του Fox News και σήμερα μία από τις πιο δημοφιλείς δεξιές φωνές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – φιλοξένησε στην εκπομπή του τον Nick Fuentes. Ποιος είναι ο Fuentes; Ένας δηλωμένος λευκός εθνικιστής, αρνητής του Ολοκαυτώματος, πολέμιος του Ισραήλ και του φιλελευθερισμού.
Είναι το πρόσωπο που έχει αποκλειστεί από σχεδόν όλες τις mainstream πλατφόρμες για ρητορική μίσους. Είναι ο άνθρωπος που ακόμη και ο Donald Trump είχε αποκηρύξει όταν εμφανίστηκε δίπλα του σε δείπνο. Ήταν επίσης θανάσιμος εχθρός του Τσάρλι Κιρκ, που πρόσφατα δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια ομιλίας του σε πανεπιστήμιο της Γιούτα.
Η απόφαση του Carlson να του δώσει δημόσιο βήμα ήταν πολιτική πράξη. Και το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: ένα κομμάτι της δεξιάς λαϊκιστικής πτέρυγας θέλει να σύρει το συντηρητικό στρατόπεδο σε έναν πολιτισμικό πόλεμο χωρίς κανόνες.
Η αντίδραση δεν άργησε. Ο Ben Shapiro – ίσως ο πιο επιδραστικός συντηρητικός σχολιαστής στις ΗΠΑ – κατηγόρησε τον Carlson ότι «κανονικοποιεί το μίσος».
Δεν μίλησε απλώς για διαφωνία, αλλά για ξεκάθαρη προδοσία θεμελιωδών αρχών: της αντίστασης στον αντισημιτισμό, της υπεράσπισης του Ισραήλ, της ηθικής διάκρισης ανάμεσα σε συντηρητισμό και φυλετικό εθνικισμό. Και όμως, ορισμένα παραδοσιακά think tanks όπως το Heritage Foundation – ο ιδεολογικός πυλώνας του αμερικανικού συντηρητισμού από την εποχή του Ρίγκαν – έσπευσαν να στηρίξουν τον Carlson, κάνοντας λόγο για «ελευθερία διαλόγου».
Άλλοι, όπως η Candace Owens, δημοφιλής αφροαμερικανή σχολιάστρια της δεξιάς Alt-lite τάσης, όχι μόνο δεν αποστασιοποιήθηκαν από τον Fuentes, αλλά υιοθέτησαν και παρόμοια ρητορική περί «εβραϊκής επιρροής» στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Με απλά λόγια: η αμερικανική Δεξιά βιώνει έναν εμφύλιο. Από τη μία, οι υπερασπιστές της φιλελεύθερης παράδοσης: ατομικά δικαιώματα, συμμαχία με το Ισραήλ, αντι-ρατσισμός, θρησκευτικός πλουραλισμός. Από την άλλη, μια ανερχόμενη πτέρυγα που φλερτάρει ανοιχτά με τον εθνολαϊκισμό, τον απομονωτισμό, τον συνωμοσιολογικό αντισημιτισμό και μια βαθιά καχυποψία προς κάθε θεσμική δομή.
Η προειδοποίηση του Peterson αποκτά νέα σημασία. Για δεκαετίες, η συντηρητική Αμερική είχε καταφέρει να απομονώσει τους πραγματικούς ακροδεξιούς. Να τους κρατήσει στο περιθώριο. Να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια χωρίς να υποκύψει στο δηλητήριο του φυλετισμού.
Αν αυτή η ισορροπία χαθεί, τότε η Δεξιά κινδυνεύει να πέσει στην ίδια παγίδα που κατέστρεψε την Αριστερά: να μην μπορεί πλέον να πει «μέχρι εδώ». Να χάσει το ηθικό της ανάστημα. Να γίνει όχημα των πιο επικίνδυνων ενστίκτων, και όχι των διαχρονικών αρχών.
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο Carlson ή ο Fuentes. Είναι τι λέει η σιωπή των υπολοίπων. Το ότι μεγάλα κομμάτια του συντηρητικού κατεστημένου σιωπούν ή και χειροκροτούν αυτή τη διολίσθηση, δείχνει ότι ο κίνδυνος είναι υπαρκτός. Και ο χρόνος για να τεθούν όρια τελειώνει.
Η Δεξιά πρέπει να αποφασίσει: είναι κίνημα που υπερασπίζεται την ελευθερία, την ηθική σαφήνεια και τη φιλελεύθερη δημοκρατία; Ή θα γίνει εργαλείο για όσους απλώς μισούν τη σύγχρονη Δύση και θέλουν να τη δουν να καίγεται;
Η Αριστερά απέτυχε γιατί δεν τόλμησε να αποκηρύξει τα άκρα της. Η Δεξιά δεν έχει καμία δικαιολογία να κάνει το ίδιο λάθος.
