Εγώ ξέρω πως η Ιθάκη είναι ένα νησί σαφώς γεωγραφικά προσδιορισμένο και για τον λόγο αυτόν κάποτε ο Οδυσσέας έφτασε στο σπίτι του. Αν μετακινείτο συνεχώς το νησί, τότε όντως το ταξίδι του ομηρικού ήρωα θα ήταν δίχως τέλος, όπως αυτό του Αλέξη Τσίπρα, πάντα κατά τα λεγόμενά του.
Είναι γνωστό πως ο Α. Τσίπρας δεν κατέχει τη Γεωγραφία. Δεν του ήταν χρήσιμη στους αγώνες που έδινε από τα μαθητικά του χρόνια. Πιθανόν να έμαθε για τη Γένοβα όταν περπάτησε σε αυτήν το 2001. Για τη Λέσβο και τη Μυτιλήνη ακόμα μαθαίνει και δεν είναι ο μόνος.
Τώρα, εν όψει της έκδοσης του βιβλίου του, απέκτησε και φιλοσοφικές τάσεις, σύμφωνα με τη δική του παραδοχή. Διότι όταν λέει πως «η Ιθάκη είναι περίπου σαν τον σοσιαλισμό που λέγαμε παλιά, όσο πηγαίνεις προς τα εκεί τόσο απομακρύνεται», όντως φιλοσοφεί.
Πάντως, ο σοσιαλισμός ανέκαθεν ήταν ένας σαφής πολιτικός στρατηγικός στόχος για τα κόμματα της μαρξιστικής Αριστεράς σε όλον τον πλανήτη. Απόδειξη, το γεγονός πως εγκαθιδρύθηκε σε σειρά κρατών τα οποία και αποτέλεσαν τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Κανένας γνήσιος αριστερός δεν πάλεψε για ένα ταξίδι προς το Επέκεινα ή για μια ουτοπία.
Με απλά λόγια σήμερα ο Α. Τσίπρας κουνά μαντήλι στην Αριστερά. Αυτός συνεχίζει το ταξίδι του προς μια Ιθάκη που όσο την πλησιάζεις αυτή τόσο απομακρύνεται και αφήνει τα άλλα, τα πιο πεζά, στον Χαρίτση, στην Πέρκα και στους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι αυτοί ας συνεχίζουν να αγωνίζονται για τον σοσιαλισμό. Ο δικός μας ο Αλέξης, στο πλαίσιο του rebranding, ψάχνει νέους δρόμους για να τους βαδίσει. Η Γένοβα μας τελείωσε.
Μέχρις εδώ το πράγμα έχει και την πλάκα του. Στο κάτω - κάτω περνά ψιλό γαζί τους παλιούς συντρόφους του. Όταν όμως λέει πως «υπάρχει ένα αλληγορικό επίπεδο των όσων ζήσαμε σαν περιπέτεια συλλογική», τότε προκαλεί όλους μας. Καμμιά περιπέτεια συλλογική δεν ήταν το κλείσιμο των τραπεζών ούτε το δημοψήφισμα και η αναζήτηση ρωσικών και ιρανικών κεφαλαίων. Και κανένα αλληγορικό επίπεδο δεν υπήρχε στον τυχοδιωκτισμό του πρώτου εξαμήνου 2015. Όπως του είχε πει τότε ο Γιάννης Στουρνάρας εκείνη η περίοδος θα μας κόστιζε περί τα 100 δισεκατομμύρια. Και έπεσε μέσα.
Ο Α. Τσίπρας είτε δεν κατάλαβε ακόμα τι συνέβη εκείνο το εξάμηνο είτε νομίζει πως κι εμείς δεν πήραμε χαμπάρι τι έκανε και το έχει ρίξει στη φιλοσοφία και στον ποιητικό λυρισμό. Ζώντας στον κόσμο που του έχουν κατασκευάσει οι χορηγοί του, νομίζει πως με τις Ιθάκες και τις αλληγορίες θα μπει στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και θα αποκαθαρθεί από τα πεπραγμένα του. Όμως, το purgatorium στην πολιτική απαιτεί και μια περίοδο σκληρής δοκιμασίας από την οποία ποτέ δεν πέρασε ο Α. Τσίπρας. Το 17,5% και τα όσα επακολούθησαν ούτε αλληγορικά ήταν ούτε είχαν κάποια φιλοσοφική διάσταση. Την κοπάνησε αναπολόγητος για αυτό το ντροπιαστικό εκλογικό αποτέλεσμα και τώρα μιλά για την ουτοπία του σοσιαλισμού.
Η παράσταση αρχίζει όπου νάναι και το φιλοθέαμον κοινό ας ετοιμαστεί για τα καλύτερα.
