Μέσα στη γενικευμένη αβεβαιότητα ας ευθυμήσουμε λιγάκι. Τα όσα διαδραματίστηκαν στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ είναι όντως ιλαροτραγικά. Ήταν ένα συνέδριο απόγνωσης και ως γνωστόν η απόγνωση οδηγεί στη διάλυση. Κραυγές αγωνίας, προτάσεις απεγνωσμένων ανθρώπων που βίωναν την πτώση ενός κόμματος που πριν από δέκα χρόνια κατείχε την εξουσία. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν τι έφταιξε και βαδίζουν προς την καταστροφή.
Είθισται τα συνέδρια να αποτελούν την αφετηρία μιας νέας πορείας, πιο αποδοτικής, πιο αισιόδοξης. Το συγκεκριμένο συνέδριο απεικόνιζε τη θλίψη για την κατάντια ενός χώρου και κυρίως τη θλίψη για την απουσία της οποιασδήποτε προοπτικής. Είναι πολύ δύσκολο σήμερα κάποιος, με πειστικό τρόπο, να εξηγήσει γιατί πρέπει να υφίσταται ο δεδομένος ΣΥΡΙΖΑ. Τι έχει να προσφέρει στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Φυσικά, όλα αυτό το σκηνικό υπάρχει διότι—όπως επισημαίνουν και οι ίδιοι—ποτέ δεν έγινε ένας διάλογος για τα αίτια των αλλεπάλληλων ηττών. Και ο υπεύθυνος έχει ονοματεπώνυμο, κάτι που εκ των πραγμάτων καθιστά ιδιαίτερα δύσκολο το εγχείρημα της επιστροφής του. Όταν ένας πολιτικός είναι απαξιωμένος στον δικό του τον χώρο ουδεμία τύχη έχει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν θύμα των Τεμπών. Δεν τον τρύγησε η Ζωή λόγω του πρωταγωνιστικού της ρόλου στην τραγωδία. Ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να πνέει τα λοίσθια όταν επιστράτευσε τις γνωστές σταλινικές μεθόδους για να εκπαραθυρώσει τον νόμιμα εκλεγμένο ηγέτη του. Τον Στ. Κασσελάκη αυτοί τον ψήφισαν με μια ανεπίληπτη, μαζική διαδικασία. Και αίφνης το ιερατείο αποφάσισε ότι δεν τους ταιριάζει, αν και πήρε ένα 15% στις ευρωεκλογές, ποσοστό το οποίο σήμερα είναι εξωπραγματικό. Ούτε με τα κιάλια δεν το βλέπουν.
Δεν γνωρίζω την τύχη του κόμματος Κασσελάκη, όμως οι όποιες προσδοκίες είναι δικαιολογημένα μικρές. Αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ, το άλλοτε κραταιό κόμμα που κυβέρνησε για 54 μήνες την Ελλάδα, οι τίτλοι τέλους αποτελούν ένα πολιτικό γεγονός. Οι αποχωρήσεις στελεχών και κυρίως η έλλειψη ενός συγκροτημένου ιδεολογικά και πολιτικά λόγου, πιστοποιούν τη διαδικασία μιας αναπότρεπτης πτώσης.
Τι θέλω να πω: τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ή του δημοκρατικού καπιταλισμού; Διότι ο καπιταλισμός, όσο δημοκρατικός και αν είναι, παραμένει καπιταλισμός. Η ριζοσπαστική Αριστερά—εξ όσων γνωρίζω—έχει ως οδηγό δράσης τη μαρξιστική θεωρία. Είναι επόμενο αυτή η σύγχυση να προκαλεί φυγή και αδράνεια. Παραλύει την εκφορά πολιτικού λόγου, τη διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων. Στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ ο μόνος που έχει ξεκάθαρη φωνή είναι ο Π. Πολλάκης. Όλοι οι άλλοι μιλούν τη γλώσσα «γιαμαμότο». Μιλούν και δεν καταλαβαίνεις τι λένε!
Τελικά, είχαν δίκιο όσοι έλεγαν πως η κυβερνώσα Αριστερά θα έχει δύο καταλήξεις: ή θα πάψει να είναι κυβερνώσα ή θα πάψει να είναι Αριστερά. Η τύχη του ΣΥΡΙΖΑ τους επιβεβαιώνει.
