Ξαναβγήκαν οι αριστερές συλλογικότητες στους δρόμους με αφορμή την έξωση μιας δημοσιογράφου του «χώρου» που έχασε το σπίτι της σε πλειστηριασμό. Μόνο που την έξωση δεν την κάνει κάποιος τραπεζίτης, αλλά αυτός που το αγόρασε για 95.000 ευρώ έναντι χρέους 45.000 ευρώ σε τράπεζα. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις το υπόλοιπο ποσό κατέληξε στην αποπληρωμή των λοιπών υποχρεώσεων της κυρίας (Ταμεία, Εφορία, δημοτικά τέλη και δε συμμαζεύεται). Τελικά, όπως υποστηρίζει η ίδια, δεν της έμεινε τίποτα. Κι έτσι θα πρέπει να είναι.
Αναμφίβολα δυσάρεστη κατάσταση. Να αναφέρω για την ιστορία της υπόθεσης πως ο πρώτος πλειστηριασμός έγινε τον Μάρτιο του 2019.
Το ερώτημα που τίθεται αφορά πρώτα—πρώτα την αξιοπιστία του προγράμματος των πλειστηριασμών. Αν ο πλειοδότης—όποιος και αν είναι αυτός—δεν αισθάνεται την ασφάλεια Δικαίου, δηλαδή ότι το ακίνητο ουσιαστικά βρίσκεται στην κυριότητά του, τότε κλονίζεται όχι μόνον η δική του εμπιστοσύνη προς τις συναλλαγές, αλλά τίθεται υπό αίρεση και η αξιοπιστία των πλειστηριασμών. Αλλά οι πλειστηριασμοί—μια δυσάρεστη κατάληξη-- είναι το έσχατο μέσο τακτοποίησης των χρεών. Η υπονόμευση του κύρους τους από δυναμικές παρεμβάσεις συλλογικοτήτων, θα κάνει ζούγκλα όχι απλώς τις συναλλαγές, αλλά και την ίδια την κοινωνία. Ο πλειοδότης που έδωσε τις 95.000 εικάζω πως δεν είναι κανένας μεγαλοκαρχαρίας.
Ένα δεύτερο ζήτημα που ανακύπτει από την προχθεσινή δράση των αριστερών συλλογικοτήτων είναι πως υπάρχουν δύο κατηγορίες οφειλετών. Οι «προοδευτικοί» και οι άλλοι. Η πρώτη κατηγορία έχει από πίσω της έναν μηχανισμό υποστήριξης που κινητοποιείται κραυγάζοντας το σύνθημα που έρχεται από την «ένδοξη» αντιμνημονιακή εποχή «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη».
Τα χρέη των «προοδευτικών» οφειλετών οφείλονται στην πανούργα καπιταλιστική κοινωνία η οποία με τον καταναλωτισμό της τους μάγεψε, τους παρέσυρε και τελικά τους αποπλάνησε. Άρα τα χρέη αυτής της κατηγορίας είναι αποτέλεσμα πλάνης κι έτσι θα πρέπει να αντιμετωπιστούν. Μια διαδήλωση, μερικά χημικά και λίγα σπρωξίματα είναι ο απαραίτητος διάκοσμος της διαμαρτυρίας.
Μέχρι σήμερα εκατοντάδες πολίτες—όχι μεγαλοκαπιταλιστές—έχασαν τις περιουσίες του λόγω χρεών. Δεν κλάφτηκαν, δεν βγήκαν στα κανάλια να περιφέρουν τον πόνο τους, αλλά με αξιοπρέπεια αποδέχτηκαν μια βασική αρχή οποιασδήποτε ευνομούμενης πολιτείας. Τα περιουσιακά στοιχεία εκποιούνται για να καλύψουν εν όλω ή έν μέρει τις οφειλές. Δεν υπάρχουν ιδεολογικά πρόσημα σε αυτή την επώδυνη διαδικασία.
Δε γνωρίζω αν τελικά η κυρία αποβλήθηκε από την ξένη ιδιοκτησία στην οποία έμενε επί δύο χρόνια τζάμπα. Αν δεν έχει άλλη στέγη προσφέρονται εναλλακτικές λύσεις που δεν προσβάλλουν τα δικαιώματα του νέου ιδιοκτήτη και δεν τον βλάπτουν οικονομικά. Ήδη αυτός ο άνθρωπος έχασε ενοίκια δύο ετών και ουδείς ενδιαφέρθηκε τι μπορεί να σημαίνει για τον ίδιο αυτή η απώλεια εισοδήματος.
Κάποιες ασήμαντες μειοψηφίες θέλουν να μας ξαναγυρίσουν στο κλίμα της αντιμνημονιακής περιόδου και του «δεν πληρώνω». Δεν άλλαξαν μόνον οι εποχές, πρωτίστως άλλαξε η ελληνική κοινωνία.
