Ενώ εμείς ασχολούμαστε με τον ΑΡ.ΑΣ και την ΑΡΙ.Σ που πλακώνονται στο ξύλο, χθες το απόγευμα η Χαμάς απέρριψε το σχέδιο των ΗΠΑ που συζητείται στον ΟΗΕ και προβλέπει α) το αφοπλισμό της και β) την ανάπτυξη στην περιοχή μιας διεθνούς δύναμης σταθεροποίησης. Υποστηρίζει πως έτσι παραμερίζονται οι παλαιστινιακοί θεσμοί και παραγκωνίζονται οι παλαιστινιακές οργανώσεις. Σημειωτέον πως το σχέδιο των ΗΠΑ το υποστηρίζουν πολλές μουσουλμανικές χώρες (Αίγυπτος, Σ. Αραβία, ΗΑΕ, Κατάρ, Τουρκία, Πακιστάν) καθώς και χώρες της Δύσης.
Είναι δε γνωστό πως, με βάση τη συμφωνία εκεχειρίας, το Ισραήλ κατέχει μια λωρίδα στην ανατολική Γάζα, που ορίζεται με μια κίτρινη γραμμή. Σε αυτήν ακριβώς την περιοχή βρίσκονται εγκλωβισμένοι - άγνωστον αν εξακολουθούν να ζουν - εδώ και πολλές μέρες 150 - 200 οπλισμένοι τρομοκράτες σε ένα μεγάλο τούνελ. Αρνούνταν να παραδοθούν στο Ισραήλ, ενώ και το Ισραήλ απέρριπτε την απελευθέρωσή τους. Βρέθηκε μια συμβιβαστική λύση να απελαθούν άοπλοι σε μια αραβική χώρα, αλλά καμιά δεν τους δέχθηκε.
Αυτό το γεγονός φανερώνει πόσο περίπλοκο είναι το μέλλον στη Γάζα.
Όλα δείχνουν πως αν δεν υποχωρήσει η Χαμάς θα έχουμε ή μια επανάληψη των συγκρούσεων ή θα επέλθει η de facto διαίρεση της Γάζας, με το Ισραήλ να διατηρεί τον έλεγχο στο ανατολικό τμήμα της. Η δεύτερη λύση θα ικανοποιούσε και τη Χαμάς, καθώς θα κατοχύρωνε την κυριαρχία της στην υπόλοιπη περιοχή και κυρίως στο παράκτιο τμήμα της.
Προφανώς, οι ΗΠΑ αλλά και οι μουσουλμανικές χώρες δεν ευνοούν κανένα από τα δύο ενδεχόμενα. Το ερώτημα είναι με τι τρόπο θα εφαρμοστεί το σχέδιο του προέδρου Τραμπ, όταν η Χαμάς το απορρίπτει. Δύο χρόνια συγκρούσεων και βρισκόμαστε και πάλι στο ίδιο κομβικό σημείο: πώς η διεθνής κοινότητα παρακάμπτει την άρνηση των τρομοκρατών να συμμορφωθούν με τις προτάσεις της. Όσο περνούσε από το χέρι του Ισραήλ, οι λύσεις βρέθηκαν. Η Χαμάς έχασε σχεδόν όλες τις υποδομές της, όλη την ιστορική ηγεσία της και τα 2/3 της ένοπλης δύναμής της.
Σήμερα, το πρόβλημα άλλαξε επίπεδο, οι ΗΠΑ μπήκαν μπροστά και η επέκταση των «συμφωνιών του Αβραάμ» βρίσκεται στην αναμονή. Διότι, ας μη μας διαφεύγει από το μυαλό, πως αυτή είναι η τελική διακύβευση: οι «συμφωνίες του Αβραάμ», κυρίως με τη Σαουδική Αραβία.
Μπροστά σε έναν τέτοιο συσχετισμό δυνάμεων οι αντιστάσεις της Χαμάς, λογικά, είναι διαπραγματευτικές. Γνωρίζει πως αν τελικά δεν υποκύψει, θα γνωρίσει έναν ακόμα πόλεμο που θα είναι ανελέητος καθώς δεν θα υπάρχουν όμηροι. Θα είναι μόνη απέναντι στη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ, η οποία όλο αυτό το διάστημα της εκεχειρίας συνεχίζει να εξοντώνει τρομοκράτες της Χαμάς και της Χεζμπολάχ στον Λίβανο.
Και η Παλαιστινιακή Αρχή; Είναι απούσα, βυθισμένη στην ανυπαρξία της. Σήμερα, όλα δείχνουν πως η ίδρυση παλαιστινιακού κράτους δεν βρίσκεται στο τραπέζι, αν και πάνω από 160 χώρες του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει την ύπαρξή του. Από τη μια μεριά ο συμβολισμός, από την άλλη ο συσχετισμός των δυνάμεων. Ποιος επικρατεί;
