Θα μπορούσα να προσπεράσω τον γνωστό διάλογο του Π. Καμμένου με τον Κρητικό φίλο του, καθώς το κυρίαρχο στοιχείο είναι το ιλαρό. Όμως, πίσω από αυτή την ιλαρότητα κρύβεται μια πραγματικότητα που συνοψίζεται στο εξής: εν έτει 2025 υπάρχουν Έλληνες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, αλλά και πολίτες οι οποίοι πιστεύουν στην ικανότητα και τη δυνατότητα των Αμερικανών πρεσβευτών στην Ελλάδα να ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Έχουν μείνει κολλημένοι στην εποχή των Γκρέιντι και Πιουριφόι, των ταραγμένων χρόνων του εμφυλίου.
Εδώ και μερικούς μήνες κάποιοι πίστευαν και φαίνεται ότι εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η έλευση της νέας πρέσβειρας θα δρομολογήσει πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Ενώ άλλοι πιο ευφάνταστοι εκτιμούν πως η έλευσή της καθυστερεί ώστε να προηγηθούν οι σχετικές εξελίξεις για να μην αποδοθούν σε δικές της ενέργειες. Είναι γνωστό ότι οι πεινασμένοι ονειρεύονται καρβέλια, εξ ου και το «ερχόμαστε» που ακούγεται να λέει ο Πάνος Καμμένος στον Κρητικό φίλο του.
Αυτό το «ερχόμαστε» μπορεί να το προσεγγίσουμε με δύο τρόπους. Είτε να χαμογελάσουμε με συγκατάβαση και να πάμε παρακάτω είτε να εξετάσουμε αν όντως σε κάποιους κύκλους υπάρχει το σενάριο της εν κινήσει αντικατάστασης του Μητσοτάκη. Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξ αρχής πως κάθε φορά που ακούω την έκφραση «εν κινήσει» μου έρχεται στο μυαλό ο Γιώργος ενώ προσπαθεί να διορθώσει την αλυσίδα του ποδηλάτου του εν κινήσει, με το γνωστό αποτέλεσμα, και υπομειδιώ με τον συμβολισμό της πτώσης του.
Το πιο πιθανό είναι ο σχεδιασμός της εν κινήσει αντικατάστασης του Μητσοτάκη να υπάρχει στα μυαλά κάποιων, το ζητούμενο όμως είναι το επίπεδο της ευφυίας τους, καθώς φαίνεται να αγνοούν τους στοιχειώδεις κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού. Κανέναν πρωθυπουργό δεν τον αντικαθιστάς όταν προηγείται με διπλάσιο ποσοστό από το κόμμα που έπεται για έναν απλό λόγο: διότι δεν γνωρίζεις αν ο αντικαταστάτης του θα τα καταφέρει καλύτερα, πολύ δε περισσότερο αν δεν υπάρχει πρόσωπο κοινής αποδοχής που θα τον αντικαταστήσει. Άλλης τάξης ζήτημα είναι αν ένας πρωθυπουργός θελήσει να αποσυρθεί για διάφορους λόγους, όπως έκανε ο Κ. Σημίτης. Όμως για τον Μητσοτάκη το σενάριο που κυκλοφορούσε, ουσιαστικά μιλούσε για εσωκομματικό πραξικόπημα.
Αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης πως σε ένα κόμμα εξουσίας, όπως είναι η Νέα Δημοκρατία, τέτοιες διαδικασίες είναι εκτός πλαισίου. Πολύ δε, περισσότερο, αν σε αυτές κάποιοι πάνε να εμπλέξουν και τη νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ, στης οποίας την εικόνα κάνουν μεγάλη ζημία πριν καν αυτή πατήσει το πόδι της στην Ελλάδα. Το να πουλάς φιγούρα και προστασία στο όνομά της μπορεί να πείθεις κάποιους «πνιγμένους», όμως, το να συνδέεις την επιστροφή σου στην κεντρική πολιτική σκηνή με την παρουσία της, προδίδει άγνοια της σημερινής πραγματικότητας. Οι ΗΠΑ το μόνο που δεν θέλουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι κυβερνητική αστάθεια. Η ευρύτερη περιοχή βρίσκεται σε κατάσταση συναγερμού και η πατρίδα μας είναι ένας βασικός παίκτης για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Στο κάτω - κάτω στις δημοκρατίες τη λύση τη δίνουν οι κάλπες.
