Είναι εντυπωσιακό πως δεν υπήρχε επιζήσασα γυναίκα μεταξύ των Ισραηλινών ομήρων. Από τους 48 που παρέμεναν φυλακισμένοι στις σήραγγες της Χαμάς, μια ήταν γυναίκα και αυτή χάθηκε. Ως γνωστόν επέστρεψαν 20, όλοι άντρες. Κατά πληροφορίες οι γυναίκες που απήχθησαν από τους τρομοκράτες την 7η Οκτωβρίου 2023 ήταν 68. Επέστρεψαν τον χειμώνα του 2025 οι εφτά, άρα…
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στην αναισθησία όλων των γυναικείων οργανώσεων, ούτε στην αισχρή σιωπή των ημέτερων αριστερών «βουλευτριών». Και αυτό το θλιβερό φαινόμενο δεν είναι μόνον ελληνικό. Πλήρης σιωπή, στην καλύτερη περίπτωση, σε όλον τον δυτικό κόσμο, πρωτοπόρο του πάλαι ποτέ φεμινιστικού κινήματος. Διότι υπήρξε και κάτι ακόμα χειρότερο: το σύνθημα «ο βιασμός είναι αντίσταση». Αυτό το σύνθημα εγείρει πολλά ερωτηματικά για το πώς βλέπει ένα κομμάτι της Αριστεράς τις γυναίκες όλου του κόσμου. Διότι όταν θεωρούν τον βιασμό ένα αποδεκτό όπλο απέναντι στην καταπίεση, αυτομάτως μεταθέτουν το πρόβλημα από τον χώρο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε αυτόν της πολιτικής πάλης όπου τα πάντα επιτρέπονται. Η θεοποιημένη αντίληψη που έχουν για τη βία επικαθορίζει τη στάση τους απέναντι στον βιασμό, όπου το κομβικό ερώτημα πλέον είναι: ποιος βιάζει;
Άλλες γυναικείες οργανώσεις-εννοείται όλες με «προοδευτικό» πρόσημο-αρνούνταν ότι διαπράχθηκαν βιασμοί εκ μέρους των τρομοκρατών, ακόμα και όταν τα θύματα που επέζησαν κατήγγειλαν τα όσα υπέστησαν από το βήμα του ΟΗΕ. Η άρνηση είναι ο πιο σίγουρος τρόπος να μην ασχοληθείς με ένα ζήτημα, ακριβώς όπως έκαναν και οι σύγχρονοι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Αν δεν υπήρχαν οι όμηροι όλοι αυτοί ήταν ικανοί να αρνηθούν και την ίδια την 7η Οκτωβρίου, όπως η ξακουστή για τον αντισημιτισμό της ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ η Ιταλίδα Φραντσέσκα Αλμπανέζε. Άτομο που εκθειάζει απροκάλυπτα την τρομοκρατική οργάνωση.
Ευτυχώς- αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη λέξη- οι τρομοκράτες κατέγραφαν με τα δικά τους κινητά τα πεπραγμένα τους, νιώθοντας υπερήφανοι που δολοφονούσαν ολόκληρες οικογένειες. Όταν στη συνέχεια έπεφταν στα χέρια των Ισραηλινών, τα κινητά τους ήταν ο αψευδής μάρτυρας των όσων διέπραξαν. Σήμερα, όλοι αυτοί, όπως πληροφορούμαι, εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή που έγινε μεταξύ του Ισραήλ και της Χαμάς, μέσω του Ερυθρού Σταυρού.
Ο γνωστός σχολιαστής Amit Segal έγραψε στο Χ: «Ηamas is the only army in the word that wears civilian clothes during war and puts uniforms during ceasefire». Πραγματικά, τους είδαμε όλους, όπως και τον χειμώνα, με τις φρεσκοσιδερωμένες στολές τους και τα ολοκάθαρα λευκά τζιπ τους να παρελαύνουν στους δρόμους της Γάζας. Θρασύδειλοι κρύβονταν πίσω και μέσα στους αμάχους, στα νοσοκομεία και στα σχολεία, διεξάγοντας έναν ασύμμετρο πόλεμο με τις IDF. Τώρα που αισθάνονται ασφαλείς, όσοι επέζησαν, έβαλαν τα καλά τους ρούχα και βγήκαν στο σεργιάνι.
Όσοι πιστεύουν πως με την επιστροφή των τελευταίων επιζώντων ομήρων το συλλογικό τραύμα της 7ης Οκτωβρίου επουλώθηκε για το Ισραήλ, πέφτουν έξω. Η χθεσινή ημέρα ήταν απλώς το βάλσαμο σε μια πληγή. Κανένα κράτος που σέβεται την ύπαρξή του δεν μπορεί να ξεχάσει τη δολοφονία και τις ταπεινώσεις 1.200 πολιτών του μέσα σε λίγες ώρες και την απαγωγή και την ομηρεία, για δύο χρόνια, άλλων 250.
Θυμηθείτε απλώς την τύχη όλων αυτών που συμμετείχαν στη σφαγή του Μονάχου στην Ολυμπιάδα του 1972.
