Η ιστορία μιας γενιάς που δεν μεγάλωσε ποτέ στ’ αλήθεια
Το Μπραχάμι αλλιώς. Ιστορίες από τους imaginistes, εκδ. Ευώνυμος, σελ. 364
Η έκδοση Το Μπραχάμι αλλιώς. Ιστορίες από τους Imaginistes αφηγείται έναν τρόπο ζωής σε μια λαϊκή συνοικία της Αθήνας, μια γειτονιά που οικοδομήθηκε με πολλές ιστορίες. Πρόκειται για ένα μεγάλο, παλλόμενο χρονικό μιας άγριας, αταξινόμητης αλλά τρυφερής κοινότητας που έμαθε να ονειρεύεται μέσα σε έναν τόπο που δεν έμοιαζε φτιαγμένος για όνειρα.
Στις 364 σελίδες του, το βιβλίο συγκεντρώνει μαρτυρίες, προσωπικά θραύσματα μνήμης, μικρά επεισόδια από τη ζωή δεκάδων νέων που στα τέλη του ’60 στο Μπραχάμι έφτιαξαν χωρίς να το ξέρουν έναν δικό τους μύθο. Ο Χάρης Κατσιμίχας το λέει με τον δικό του αφοπλιστικό τρόπο: «Οι imaginistes είναι νέοι που, ακόμη κι αν έγιναν παππούδες, συνεχίζουν να ονειρεύονται έναν πιο όμορφο κόσμο. Πιο ερωτικό, πιο δημιουργικό»...
Στις σελίδες του βιβλίου ξαναζούν οι πρώτες παρέες, οι κοπάνες, οι φάρσες, τα πειράγματα της νεότητας, εκείνες οι πρώτες μικρές ανταρσίες απέναντι στη σοβαροφάνεια της εποχής. Τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα στη χούντα, άτσαλα, ατίθασα, με μουσικές του ραδιοφώνου, αργότερα με βινύλια που μύριζαν Αμερική, έγιναν οι νέοι του Πολυτεχνείου, της Μεταπολίτευσης, των πρώτων πολιτικών οραμάτων. Μεγάλωσαν, αγάπησαν, απέτυχαν, ξανασηκώθηκαν. Και όμως, κάτι παρέμεινε ατόφιο: η ψυχή εκείνης της πρώτης, παθιασμένης ανεμελιάς.
Το βιβλίο με κείμενα πολλών, ετερόκλητων φωνών, χτίζει μια λαϊκή αφήγηση που καταγράφει με λεπτή τρυφερότητα τις μικρές καθημερινές επαναστάσεις ανθρώπων που αμφισβήτησαν τον κόσμο χωρίς να τον καταστρέψουν. Που φιλοσόφησαν στις ταβέρνες με λίγο κρασί, που έμαθαν να ζουν με μισό μισθό και ολόκληρο πάθος. Που επέζησαν από δικτατορίες, φτώχεια, οικογενειακές πιέσεις, αλλά ποτέ δεν έχασαν εκείνη την ικανότητα να «ονειρεύονται νέους κόσμους».
Κι όταν, το 2010, η χώρα έμπαινε στη μαύρη καρδιά της οικονομικής κρίσης, αυτοί, κόντρα στο κλίμα, έφτιαξαν την κίνηση των imaginistes, σαν να έλεγαν: «Μπορεί να καταρρέουν όλα γύρω, αλλά εμείς δεν σταματάμε να υπάρχουμε». Κι αυτό το «υπάρχουμε» ξαναζωντανεύει μέσα σε κείμενα, άρθρα, ιστορίες, ραδιοφωνικές εκπομπές, φωτογραφίες, αναρτήσεις, ό,τι μπορεί να διασώσει το φως μιας ζωής που δεν καταγράφεται στις στατιστικές.
Το αποτέλεσμα αυτού του ταξιδιού είναι ένα βιβλίο ζεστό, αληθινό, ανθρώπινο. Ένα βιβλίο όπου το Μπραχάμι γίνεται ένα μικρό σύμπαν: με μυρωδιές από υγρό χώμα και ψημένα κεραμίδια, με παιδιά που έτρεξαν στους χωματόδρομους, με γενιές που διεκδίκησαν χώρο σε έναν κόσμο που δεν τους τον παραχώρησε ποτέ.
Το Μπραχάμι αλλιώς είναι μια υπόμνηση ότι η ομορφιά, αυτή η πεισματική, αδάμαστη ομορφιά της ανθρωπιάς, μπορεί πράγματι να σώσει έναν τόπο, ακόμη κι έναν τόπο που όλοι κάποτε θεωρούσαν χαμένο.
Και ίσως, όπως γράφει και ο Κατσιμίχας, «να ψάξεις να βρεις μόνος σου το φως των Imaginistes». Γιατί τέτοιες ιστορίες δεν κλείνονται σε ένα βιβλίο. Συνεχίζονται.
*Ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης είναι συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας
