Ένα ντοκιμαντέρ για τον Λάκη Παπαστάθη. Όχι για να θυμίσει απλώς ποιος ήταν, αλλά για να ξετυλίξει το φιλμ της μνήμης του, σαν αρχειακή κόπια. Την Τετάρτη 4 Ιουνίου, στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς, προβάλλεται για πρώτη φορά το φιλμ «Ο Λάκης Παπαστάθης στο Μουσείο Μπενάκη», σε σκηνοθεσία του συνοδοιπόρου Ηλία Γιαννακάκη.
Πρόκειται για το έκτο και τελευταίο ντοκιμαντέρ της σειράς που δημιουργήθηκε με αφορμή την έκθεση «Αναζητώντας τη χαμένη εικόνα». Δεν είναι απλώς μια αφιερωματική προβολή· είναι μια δημόσια τελετή μνήμης και αναγνώρισης, στοχασμός πάνω σε έναν δημιουργό που έβλεπε την Ελλάδα μέσα από το πρόσωπο των δημιουργών της.
Ο Παπαστάθης, κινηματογραφιστής, συγγραφέας, άνθρωπος των γραμμάτων και των εικόνων, καταγράφεται εδώ μέσα από δύο παράλληλες αφηγήσεις: η μία φωτίζει την πορεία του στο σινεμά και τη λογοτεχνία· η άλλη ανασυνθέτει την ιστορία του θρυλικού «Παρασκηνίου», της σειράς που για 37 χρόνια (1976–2013) μύησε ένα ολόκληρο κοινό στην εγχώρια πολιτιστική ζωή.
Πάνω από τριάντα μαρτυρίες: φίλοι, συνοδοιπόροι, ηθοποιοί, ποιητές, σκηνοθέτες, μουσικοί, πανεπιστημιακοί — ονόματα όπως η Μαλτέζου, σύντροφος ζωής, ο Καταλειφός που σάρκωσε τον αρχετυπικό για τους Έλληνες ζωγράφο Θεόφιλο, ο Σαββόπουλος, ο Ρόρρης, η Νικολακοπούλου, η Στεφανή, ο Κιουρτσάκης, μιλούν όχι για έναν «καλλιτέχνη», αλλά για έναν άνθρωπο που άφηνε χώρο, που άκουγε, που έψαχνε το «κάτι ακόμη» πίσω από την εικόνα.
Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει ανέκδοτο υλικό από τα αρχεία του «Παρασκηνίου» και αποσπάσματα από τις ταινίες του Παπαστάθη, τις σημειώσεις του, τα οράματά του. Είναι ένας κινηματογραφικός αποχαιρετισμός χωρίς νοσταλγία, γεμάτος από εκείνο το φως που γνώριζε πώς να περνά απαρατήρητο.
Η έκθεση και τα έξι ντοκιμαντέρ αποτελούν μέρος του μεγάλου αφιερώματος στον δημιουργό, που εγκαινιάστηκε τον περασμένο Απρίλιο και θα διαρκέσει ως τις 20 Ιουλίου. Την επιμέλεια υπογράφουν οι Ηλίας Γιαννακάκης, Κατερίνα Ευαγγελάκου και Γιώργος Σκεύας – στενοί συνεργάτες, φίλοι, μαθητές. Το συνολικό εγχείρημα στο Μπενάκη – έκθεση, προβολές, έκδοση – στήθηκε ως μια υπενθύμιση: ότι υπήρξαν δημιουργοί που δούλεψαν με ήθος και αγάπη, και που μας έμαθαν όχι μόνο να κοιτάμε, αλλά να βλέπουμε.
