Αν ξεκινήσουμε να μιλάμε για το ποιοι τελικά ήταν οι πρώτοι «Έλληνες», τα πρώτα φύλα του σημερινού ελλαδικού χώρου που αποτελούν τους παλαιότερους προγόνους μας με βάση τα στοιχεία που έχουμε μέχρι στιγμής, δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
Έχοντας ως βάση τις αρχαίες πηγές, θα δούμε ότι αναφέρονται οι Πελασγοί, οι Δωριείς, οι Αιτωλοί, οι Αιολείς, οι Ίωνες. Μελετώντας την γλώσσα μας, η οποία είναι από τις αρχαιότερες του κόσμου, φαίνεται ότι η αρχή των ριζών της εντοπίζεται στην Γραμμική Β’. Δηλαδή, την γραφή των αρχαίων Μυκηναίων. Ένα από τα λεγόμενα «ελληνικά φύλα», από το οποία οι αρχαίοι έλεγαν ότι κρατάει η σκούφια τους, προέρχεται επίσης από την Πελοπόννησο.
Οι Αρκάδες έμεναν σε έναν ιδιαίτερο τόπο. Τόσο μυθολογικά όσο και πρακτικά. Η αρχαία Αρκαδία, βρισκόταν στο ίδιο σημείο με σήμερα, με τη διαφορά ότι στην αρχαιότητα ήταν ακόμα μεγαλύτερη σε έκταση. Κάλυπτε ολόκληρη την κεντρική Πελοπόννησο και είχε ως σύνορα τα βουνά που την περιτριγυρίζουν.
Σε αυτά τα βουνά, λεγόταν ότι γεννήθηκαν πολλοί από τους ολύμπιους θεούς. Εκεί, επίσης, πίστευαν ότι έλαβε χώρα η πασίγνωστη και σκληρή Τιτανομαχία, η μάχη των Θεών και των Τιτάνων, η οποία έθεσε τα θεμέλια για ολόκληρη την αρχαιοελληνική θρησκεία. Με την νίκη των θεών, οι Τιτάνες σταμάτησαν να περιπλανιούνται στη Γη και να τρομοκρατούν τους θνητούς και οι ολύμπιοι πήραν την εξουσία και κυβερνούσαν από εκεί και πέρα με αρχηγό τον κεραυνοφόρο Δία. Λόγω αυτών των γεγονότων μάλιστα, ένα από αυτά τα βουνά, το Λυκαίον όρος, καλούνταν επίσης «Όλυμπος της Νότιας Ελλάδας».
Μέσα στα καταπράσινα δάση, τα έλατα, τις βελανιδιές, τα ποτάμια και τις πηγές, κυκλοφορούσαν πολλά μυθικά πλάσματα και πνεύματα της φύσης. Νύμφες, και πιο συγκεκριμένα Ναϊάδες, Δρυάδες, Ορειάδες, οι Σειληνοί (ανθρωπόμορφα όντα με αυτιά, ουρά και οπλές αλόγου) και οι Μαινάδες, οι οποίες χόρευαν ξέφρενα και εκστασιακά στα ξέφωτα, όλα ακολουθώντας τον Διόνυσο, τον θεό της διασκέδασης και του κρασιού. Κεντρικό πρόσωπο, όμως, ήταν ο Πάνας, γέννημα θρέμμα Αρκάδας και άμεσα συνδεδεμένος με την ποιμενική ζωή που χαρακτήριζε τους θνητούς συμπατριώτες του.
Οι Αρκάδες ήταν ένα φύλο που το χαρακτήριζε η περηφάνια. Πάντα έχριζαν τους εαυτούς τους «αυτόχθονες». Επίθετο το οποίο στην αρχαιότητα σήμαινε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είχαν βρεθεί και εγκατασταθεί τυχαία σε αυτόν τον τόπο όπως άλλοι, αλλά γεννήθηκαν από τα χώματά του. Υποστήριζαν μάλιστα, ότι υπήρχαν πολύ πριν την έλευση των υπόλοιπων Ελλήνων και γεννήθηκαν εκεί πριν ακόμα την εμφάνιση της Σελήνης στον ουρανό. Ονομάζονταν, δηλαδή, και «Προσέληνες».
Είχαν ακόμη και πολλά χαρίσματα. Δεν αποτελούσαν απλούς βοσκούς, αλλά, όπως αναφέρει ο Παυσανίας, ήταν προικισμένοι από αίσθημα φιλοξενίας, από εργατικότητα, σεμνότητα, ηθικές αρχές και φυσιολατρία. Κάθε γενιά προσέδιδε παντοδύναμους αθλητές, με πολλές νίκες στους αρχαίους Ολυμπιακούς αγώνες. Μεγάλη σημασία έδιναν επίσης στην μουσική τους παιδεία. Είναι πιθανό στην πόλη Μαντίνεια να υπήρχε ακόμα και Σχολή Μουσικής και Ορχηστρικής. Συμμετείχαν επίσης και στον αποικισμό άλλων περιοχών. Αρκαδικές αποικίες φαίνεται να υπήρχαν στην Κάτω Ιταλία, την Μικρά Ασία, την Αίγυπτο και τη Συρία, την Κρήτη και άλλα νησιά του ελλαδικού χώρου.
Η πρωτοφανής καλλιέργεια του πνεύματος των Αρκάδων, σε συνδυασμό με την ισορροπία και την λιτότητα που είχαν μέσω της ποιμενικής ζωής και τα πολλαπλά τοπία απαράμιλλης φυσικής ομορφιάς της πατρίδας τους, τους κατέστησαν υπόδειγμα αγνής ζωής. Σε τέτοιο σημείο μάλιστα, που κατά την Αναγέννηση (15ος – 16ος αιώνας) δημιουργήθηκε η ιδέα μιας ουτοπίας, ενός τόπου ιδανικού και ειδυλλιακού, ο οποίος είχε τις βάσεις του στην βουκολική ύπαιθρο. Και ποιο άλλο όνομα θα ταίριαζε πιο πολύ σε αυτό το φαντασιακό μέρος, από αυτό της αρχαίας «Αρκαδίας»;
Βιβλιογραφία:
https://www.inarcadia.gr/tourism/diadr/diadrpaysan.htm
https://gortynia.gov.gr/istoria/
https://web.archive.org/web/20060721123946/http://www.arcadia.gr/view_tourism.php?artid=170
