Ημέρα των λουλουδιών και της άνοιξης η Πρωτομαγιά ρίχνει το βλέμμα μας στα άνθη και στον δικό τους κύκλο ζωής, της περιορισμένης διάρκειας ομορφιά τους που η ματιά δεν χορταίνει να παρατηρεί – ρουφά την εικόνα και την αποθηκεύει στη συναισθηματική μνήμη, υπενθυμίζοντάς μας, με όποιον τρόπο, ότι ο κύκλος των λουλουδιών συνάδει με τον κύκλο των εποχών κι εκείνος με τον κύκλο της ζωής.
Μετά την καταιγίδα –τον χειμώνα– ξεπροβάλει περήφανος ο ήλιος –η άνοιξη– και χαϊδεύει με τις ακτίνες του όλη την πλάση. Το άγγιγμα του είναι υπαίτιο ώστε να ξεμυτίσουν τα μπουμπούκια στα κάθε είδους ποώδη φυτά κι έπειτα να ανοίξουν χρωματίζοντας το απέραντο πράσινο στην επιφάνεια της γης. Είναι εύθραυστα, ομοίως και τα ανθρώπινα πλάσματα με ψυχοσύνθεση σπάνια. Αυτή την ευθραυστότητα την αποδίδουμε και στην όψη, λεπτή.
Ενίοτε, τα άνθη έγκειτο στην ευχέρειά μας εάν θα συνεχίσουν να «ψηλώνουν» και να επεκτείνονται χωρικά – από το εάν θα τα κόψουμε αφήνοντας στη γη τις μικρές τους ρίζες ή δεν θα τα κόψουμε. Εάν δηλαδή θα «φύγουν» πάνω στο άνθος της ή θα ακολουθήσουν τη φυσική φθορά: θα μεγαλώσουν, θα αρχίσουν να λυγίζουν παράλληλα με τον μαρασμό τους, ώσπου συρρικνωθούν. Η ομορφιά θα αφεθεί ελεύθερη από τον άνθρωπο να κάνει τον κύκλο της, από τη γέννηση έως τον θάνατό της, ή θα υπερισχύσει η επιθυμία κτήσης της εφήμερης ομορφιάς;
Ανακαλώ, στο σημείο αυτό, το ποίημα του Μίλτου Σαχτούρη, «Οι εχθροί της Άνοιξης»: «Έρχεται φέτος κουρασμένη η Άνοιξη/ (να) κουβαλάει τόσα χρόνια/ τα λουλούδια πάνω της./ Σκοτεινοί άνθρωποι/ στις γωνιές την παραμονεύουν/ για να την τσακίσουν./ Αυτή όμως/ με κρότο/ ανάβει ένα-ένα/ τα λουλούδια της/ στα μάτια τους τα ρίχνει/ (για) να τους στραβώσει».
Τα άνθη δεν θα πάψουν να ξεπηδούν από την επιφάνεια της γης χαρίζοντας το χαμόγελό τους στους περαστικούς είτε στους «περαστικούς» γονείς τους στην περίπτωση που υπάγονται στην αυλή οικίας ανθρώπων. Τα μπουμπούκια παραμένουν αδιάψευστος μάρτυς ότι η άνοιξη έρχεται ακόμη κι αν ο καιρός δεν είναι τέτοιος.
Η ανθοφορία της φύσης και η αντίστοιχη ανθοφορία της ανθρώπινης ψυχής έχουν εμπνεύσει τους καλλιτέχνες. Εκτός από το ποίημα του Σαχτούρη και την κεντρική φωτογραφία του παρόντος σημειώματος που αποτελεί έργο φιλοτεχνημένο από την Άννα Μαρία Τσακάλη, παραθέτω το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη, με τίτλο «Άνοιξη» – μία εποχή και συνάμα συναισθηματική κατάσταση για τον καθέναν μας διαφορετική.
Άνοιξη, Κώστας Καρυωτάκης
Έφτασ’ η ώρια Άνοιξη -το λεν τα χελιδόνια-
κι ο σκυθρωπός Χειμώνας εκίνησε να φύγει·
του στέλνει κείνη λούλουδα, αυτός της ρίχνει χιόνια,
και με τ’ αθώο γέλιο της τα δάκρυά του σμίγει.
Στο γαλανό παλάτι του ο Φοίβος τριγυρίζει και,
χύνοντας, αφόβιστα ολόχρυσες αχτίδες,
σ’ ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το χρώμα του χαρίζει
κι αφήνει πίσω του χαρά και άσβεστες ελπίδες.
Τα δέντρα πρασινίσανε και γιόμισαν λουλούδια·
του πιστικού ακούγεται η γέρικη φλογέρα να
σιγολέει άφταστα κάθε πρωί τραγούδια,
και τα πουλιά να κελαηδούν τον ύμνο τους στη μέρα.
Παντού ξεχύνετ’ η χαρά. Μόνον εσύ, μικρή μου,
βλέπεις τις τόσες ομορφιές με μάτια δακρυσμένα.
Έλα να βρεις παρηγοριά στ’ ολόθερμο φιλί μου!
Επρόβαλε η Άνοιξη! Ξέχνα τα περασμένα!
Κεντρική φωτ.: Έργο φιλοτεχνημένο από την Άννα Μαρία Τσακάλη. Πηγή φωτ.: Facebook/ Αννα Μαρια Τσακαλη
