Τρεις εικόνες, σαν τρία καρφιά σε έναν χάρτη που δείχνει πού βαδίζει η Ελλάδα, χαρακτήρισαν φέτος την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου: η παρέλαση των μαθητών στη Θεσσαλονίκη κάτω από μανιασμένη βροχή, το βίντεο με παιδιά από πέντε-έξι χώρες του κόσμου να μιλούν άπταιστα ελληνικά και να κλείνουν με το «Μακεδονία Ξακουστή», και η θλιβερή επιμονή των τυμβωρύχων των Τεμπών να στήνουν πολιτικό θέατρο μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.
Και τα τρία, μαζί, στέλνουν ένα μήνυμα: τα δύο άκρα ηττήθηκαν. Και μια αναλαμπή αισιοδοξίας φωτίζει το μέλλον. Η βροχή στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν απλώς καιρός. Ήταν τεστ αντοχής. Και τα παιδιά πέρασαν. Δεν «αγόρασαν» το αφήγημα της αριστεράς που βλέπει στις παρελάσεις μιλιταρισμό και φασισμό, ούτε την αντισυστημική πατριδοκαπηλεία της άκρας δεξιάς – θυμηθείτε τις μούντζες στον Καρόλο Παπούλια πριν μια δεκαετία και πλέον. Η πλειοψηφία στα σχολεία είπε «όχι» και στα δύο.
Η ρητορική του αφοπλιστικού πασιφισμού, που συχνά καθοδηγείται από κέντρα που δεν έχουν στο μυαλό τους την εθνική ανεξαρτησία, δεν βρίσκει πια πρόσφορο έδαφος. Παρά τις θορυβώδεις μειοψηφίες. Αυτό είναι κρίσιμο για μικρές χώρες σαν τη δική μας, στα σύνορα πολιτισμών και ηπείρων – και για τις δυτικές δημοκρατίες που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει γεωπολιτική απειλή.
Τα παιδιά από την Ασία, με τα άπταιστα ελληνικά και τον ενθουσιασμό τους για το έπος του ’40, δείχνουν ότι η ενσωμάτωση είναι εφικτή. Παρά το αδύναμο πρόγραμμα, τις ελλείψεις, την αμηχανία. Σε μια δημοκρατία, δεν μετράει το χρώμα ή η καταγωγή. Μετράει αν αποδέχεσαι τις αξίες, αν τις πιστεύεις, αν είσαι έτοιμος να τις υπερασπιστείς.
Αντίθετα, η εικόνα μαθητριών με ισλαμικές μαντίλες στην παρέλαση είναι μια κηλίδα. Όχι γιατί είναι «ξένες». Αλλά γιατί προσβάλλει την ισότιμη γυναικεία υπόσταση – το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, του ακάλυπτου προσώπου, της ταυτότητας. Ευτυχώς, ήταν ελάχιστες. Δεν χαρακτηρίζουν το σύνολο.
Και τέλος, η εθνική εστίαση στην επέτειο του ΟΧΙ έστρεψε αλλού το βλέμμα. Από το θέατρο των Τεμπών. Από την πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας.
Η κοινωνία δείχνει ότι έχει ακόμα υγιείς δυνάμεις. Αντιστέκεται στη διάβρωση του δικαιωματισμού και του επιδοματισμού. Στον λαϊκισμό που πουλάει θυμό για ψήφους.
Η βροχή ξέπλυνε τα άκρα. Και άφησε να φανεί αυτό που μένει: μια Ελλάδα που ακόμα ξέρει να λέει «όχι».
📬🖊️ Επιστολές αναγνωστών
Mertz-Τουρκία
Κύριε Στούπα,
Η επίσκεψη του Γερμανού καγκελαρίου στην Τουρκία έδειξε πόσο «γυμνή» είναι η Ευρώπη από πολιτικούς ηγέτες. Ντε Γκωλ, Αντενάουερ, Σπάακ και άλλοι δημιούργησαν την Ευρώπη, ενώ οι σημερινοί ηγέτες –και ο Στάρμερ– κάνουν οτιδήποτε για να τη διαλύσουν.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Ερντογάν «ζήτησε» η Ευρώπη να εφαρμόσει τα κριτήρια της Άγκυρας, και ο Γερμανός καγκελάριος δεν αρθρώσε λέξη απέναντι σε αυτή την προσβολή.
Μήπως πιστεύουν Γερμανία, Πολωνία, Ιταλία και Ισπανία ότι, σε περίπτωση κρίσης με τη Ρωσία, η «φίλη» τους Τουρκία θα σταθεί στο πλευρό της Ευρώπης ή και του ΝΑΤΟ ακόμη; Η ιστορία της Τουρκίας δείχνει το αντίθετο.
Μέσα σε αυτόν τον ευρωπαϊκό κυκεώνα, μόνο η Ελλάδα και το Ισραήλ αντιστέκονται στην προσπάθεια της Τουρκίας να «απλωθεί» περαιτέρω. Πάνω από 12 χρόνια έχει εισβάλει στο Βόρειο Ιράκ και στη Συρία, εδώ και 51 χρόνια κατέχει την Κύπρο, έλαβε μέρος στον πόλεμο στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, στον εμφύλιο της Λιβύης και βρίσκεται στρατιωτικά σε πολλά κράτη της Αφρικής, όπου οι εμφύλιοι πόλεμοι «ευδοκιμούν».
Με ποια «ειρηνική» Τουρκία συνομιλούν οι Ευρωπαίοι νανο-ηγέτες;
Η Ελλάδα έχει υποχρέωση, σεβόμενη την ιστορία της, να ενισχύσει περαιτέρω την αμυντική αποτροπή της σε συνεργασία με το Ισραήλ, αλλά και να σταθεί πολιτικά και διπλωματικά δίπλα στο Κουρδιστάν (Ροζάβα), παρέχοντας κάθε δυνατή βοήθεια προς τους Κούρδους της περιοχής.
Τέλος, η αντιπολίτευση πρέπει να ξυπνήσει, να δει την πραγματικότητα και να πράξει ανάλογα. Βλέπετε, ούτε φέρετρα από το Σαχέλ μετρήσαμε επί Τσίπρα, μετά την ελληνογαλλική αμυντική συμφωνία, ούτε γέμισε το τουρκικό οπλοστάσιο με F-16 μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στη Μαδρίτη, ούτε μετά την επίσκεψη Ερντογάν στον Λευκό Οίκο – όπως προανήγγειλαν οι «ηγέτες-νάνοι» σύσσωμης της αντιπολίτευσης.
Πρέπει η αντιπολίτευση να γίνει πιο σοβαρή, γιατί η διεθνής σκηνή το απαιτεί.
Ευχαριστώ,
Β. Τ.
