Ένα αστέρι πέφτει… πέφτει. Στον καιρό της εικόνας έκανε άμεσα αισθητή την παρουσία του. Ήταν ευμενώς προικισμένος με τα στοιχεία που τον έκαναν ανάρπαστο στην τηλεοπτική μας δημοκρατία: φωτογένεια κινηματογραφικού σταρ και μια αντισυμβατική ερωτική ζωή, την οποία όχι μόνο δεν έκρυψε αλλά πρόβαλε στεντορείως.
Παρότι «πολιτικός τουρίστας» που είδε φως και μπήκε, διεκδίκησε την ηγεσία του τότε κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το πλέον αφελές πολιτικό επιχείρημα: ότι ήξερε καλύτερα αγγλικά και οικονομία από τον Μητσοτάκη.
Και αντί τουλάχιστον το πρώτο να προκαλέσει αδιαφορία στους οπαδούς ενός κόμματος που ως τότε είχαν αρχηγό με αγγλικά… για γέλια, αλλά καθόλου αυτό δεν τους εμπόδιζε να τον λατρεύουν εμφορούμενοι από αντιμητσοτακική υστερία, το θεώρησαν μέγιστο προσόν και του παρέδωσαν την αρχηγία!
Το life style του ήταν συμβατό με την τηλεοπτική κενότητα. Η τρυφερότητα για τη Φάρλυ και τα γενέθλιά της με σκυλίσια τούρτα, οι βόλτες στα γυμναστήρια με τσούρμο τηλεοπτικών ρεπόρτερ να τον «προσκυνούν» (συγγνώμη, να τον ακολουθούν), οι κινηματογραφικές επισκέψεις στη Μακρόνησο με την οποία κανένα πολιτικό ή οικογενειακό παρελθόν δεν τον συνέδεε, ακόμη και οι φαντεζί συσκέψεις της Κ.Ο. στο παραδοσιακό σπίτι στις Σπέτσες – στο οποίο αποκαλύφθηκε πολεοδομική παρανομία – αφού πρώτα είχε φιλοξενήσει εκεί τον Γιώργο Λιάγκα!
Ταυτόχρονα όμως ήρθαν και οι αποκαλύψεις που αμαύρωσαν το «αριστερό» προφίλ του. Ο νέος αρχηγός της ριζοσπαστικής Αριστεράς είχε υπάρξει μέλος του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο οποίο αργότερα ηγήθηκε ο Τραμπ, ενώ ήταν και φαν του… Μητσοτάκη, τον οποίο εκθείαζε μέσα από τις σελίδες του «Εθνικού Κήρυκα» με το ψευδώνυμο Αριστοτέλης Οικονόμου.
Αυτά βεβαίως δε δικαιώνουν τη σταλινικής έμπνευσης εκπαραθύρωσή του από την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν εκλεγμένος αρχηγός από τη βάση και δικαιούτο την ηγεσία. Όμως οι «σύντροφοι» αναβίωσαν τις κληρονομημένες πατέντες και την… προλεταριακή ηθική σύμφωνα με την οποία ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Τώρα ο Στέφανος συνειδητοποιεί ότι βρέθηκε σε άγονο, αφιλόξενο τοπίο, για το οποίο δεν τον είχαν προετοιμάσει οι «ζαχαρωμένες» ημέρες στο Μαϊάμι.
Οι φιλοδοξίες του έχουν αρχίσει να μαραίνονται και η αυθυπαρξία του να κλονίζεται. Κοινοβουλευτική ομάδα δεν μπορεί να συγκροτήσει, τα ποσοστά που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (4% η Pulse, 2,6% η GPO), και στην πολιτική του απελπισία προσπαθεί να προσεγγίσει τη Ζωή: «Ζωή, επιτέλους» ανέκραξε σε βίντεο που ανήρτησε στα social media, με αφορμή την πρωτοβουλία της Κωνσταντοπούλου για κοινή πρόταση της δημοκρατικής αντιπολίτευσης για σύσταση προανακριτικής επιτροπής.
Παράλληλα, εν τη ερημία του, εκλιπαρεί την ανάγκη συνεργασίας των κομμάτων της αντιπολίτευσης, λέγοντας: «Περιμένω και τα υπόλοιπα κόμματα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης να κάνουν αυτά που ζητάμε στο Κίνημα Δημοκρατίας και που μόλις έκανε η Πλεύση Ελευθερίας».
Φευ, οι μόνοι που ασχολούνται πλέον μαζί του δεν είναι τα κόμματα της αντιπολίτευσης ή η κυβέρνηση. Είναι τα κομματικά στελέχη που γεύονται τη διάψευση των οραμάτων τους, καθώς αποδείχτηκε άνθρακας ο θησαυρός.
Όπως π.χ. ο κ. Κωνσταντίνος Καρανάσιος, προσωρινός συντονιστής του τομέα Κοινωνικής Συνοχής και Αλληλεγγύης του κόμματος, που με μια σκληρή επιστολή – την οποία δημοσίευσε και στο Facebook – διαχώρισε τη θέση του και αποχώρησε.
Καταιγιστικός, αναφέρει ότι αρχικά θεωρούσε πως το Κίνημα Δημοκρατίας «γεννήθηκε με το όραμα να οικοδομήσει έναν νέο πολιτικό χώρο – συμμετοχικό, βαθιά δημοκρατικό, κοινωνικά ριζοσπαστικό και ειλικρινώς προοδευτικό».
Τελικά, διαπίστωσε ότι «έλειψε η στρατηγική, έλειψε το όραμα, έλειψε ο πολιτικός πυρήνας… το όραμα παραμερίστηκε σιωπηλά, αφήνοντας χώρο για προσωπικές στρατηγικές, άτυπα κέντρα αποφάσεων, ευκαιριακές επιλογές και ιδεολογική μετατόπιση».
Παράλληλα, καταγγέλλει δεξιά στροφή με την προσχώρηση του Κινήματος στο – φιλελεύθερο (και ακροδεξιό για τον ίδιο) – Ευρωπαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα (EDP), ενώ θεωρεί «αδιανόητες» πρωτοβουλίες όπως η συνέντευξη του Στέφανου με τον Κύπριο ευρωβουλευτή Φειδία, αλλά και την πρόταση για αντιπρόεδρο ευρωεπιτροπής του Φρέντι Μπελέρη (κατά τον ίδιο «φιγούρα ξένη προς τον προοδευτικό λόγο»).
Δε λείπει η καταγγελία της πρότασης για κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στην Ελλάδα, ή της συμμετοχής του Κινήματος σε πάνελ με την Άννα Διαμαντοπούλου και τον Πέτρο Τατσόπουλο, καθώς και πολλά άλλα.
Πάντως, δε φταίει ο Κασσελάκης για όλα αυτά. Είχε δείξει από την αρχή ποιος ήταν. Εδώ τα γράφαμε. Φταίνε όσοι επένδυσαν τις πολιτικές φαντασιώσεις τους στο πρόσωπό του. Και τώρα αντικρίζουν χίμαιρες.
