Έξεστιν Αλεξίω μεγαλοστομείν, θα έλεγε ένας σύγχρονος Ζηνόβιος, ο οποίος μας κληροδότησε τη σχετική αναφορά για τους Κλαζομενίους.
Κάποτε δεν θα έσκιζε μόνο τα μνημόνια, δεν θα χτυπούσε τα νταούλια να χορεύουν οι αγορές, αλλά θα άλλαζε τη μοίρα των εργαζομένων της Ευρώπης, «και όλου του πλανήτη» όπως του ξέφυγε σε μια στιγμή κομπορρημοσύνης με υπομειδίαμα αυταρέσκειας.
Αφού αυτά δεν τα κατάφερε, τώρα εξορμά διά θαλάσσης να πολιορκήσει την Τροία της εξουσίας πριν αποπλεύσει για το «νόστιμον ήμαρ» της Ιθάκης.
Σύμφωνα με δημοσιογραφικό στέλεχος και προνομιακό συνομιλητή του, ο Αλέξης δήλωσε σχετικά με το βιβλίο του «Ιθάκη»: «Έριξα ένα θωρηκτό στη θάλασσα και όλοι επέσπευσαν να το πυροβολούν, αλλά τα πυρά τους είναι νευρικά, αμήχανα και άσφαιρα»!
Πόσο άσφαιρα και ανίσχυρα είναι τα πυρά, όταν τον πυροβολούν οι εκλεκτοί της κυβερνητικής ρότας, ο «αρχόντοι του καραβιού» (κατά την παλιά θαλασσινή λαλιά), όπως ο Τσακαλώτος, ο Βαρουφάκης, ο Λαφαζάνης, η Ζωή κ.α.; Ο Λαφαζάνης έριξε πύραυλο... εδάφους - θαλάσσης, από το Πρώτο Θέμα: «Μόνο πολιτικά ανώμαλος θα έγραφε τέτοιο βιβλίο. Ήταν τόσο κυνικός που τον φοβόμουν»!
Ο Λαφαζάνης ισχυρίζεται ότι ο ίδιος του συνιστούσε να μην λέει «για την κατάργηση του μνημονίου με ένα νόμο και ένα άρθρο. Δεν καταργούνται έτσι τα μνημόνια, είναι νομοθεσία, και αυτός το βιολί του γιατί έτσι θέλει ο λαός. Δεν ήταν τόσο αφελής, έβλεπε τη νομοθεσία, πέρασαν πέντε χρόνια για να την οικοδομήσουν».
Ο Λαφαζάνης, ωστόσο, εξηγεί και κάτι άλλο, που κατ’ εμέ έδειχνε την ηγετική αδυναμία του Τσίπρα. Εξηγώ: Πολλοί κάνουν κριτική στον Αλέξη για την… κριτική που αυτός ασκεί προς τα πρωτοπαλίκαρά του, τα μέλη της κυβέρνησης. Και εξανίστανται: Μα αυτός δεν τους διάλεξε;
Όχι δεν τους διάλεξε αυτός, εκτός από τον Βαρουφάκη και τον Καμμένο. Η επιλογή του Καμμένου δείχνει τυχοδιωκτικό κυνισμό και του Βαρουφάκη δείχνει την παντελή, σχεδόν παιδική, άγνοιά για τις χρηματοοικονομικές λειτουργίες των αγορών, τις διαδικασίες και κανονισμούς που διέπουν την ΕΕ, και τις γεωπολιτικές επιπτώσεις των πράξεών του.
Αν είχε στοιχειώδη γνώση, αν είχε προβλέψει από το2012 και μετά που πήρε την ανιούσα, να είναι ένας «προετοιμαζόμενος Πρωθυπουργός» (που είπε και η Ζωή για τον εαυτό της), δεν θα είχε φτάσει στο εξευτελιστικό σημείο να ζητάει από τον Πούτιν 300 εκατομμύρια για αγορά εντόκων γραμματίων του Δημοσίου, και αυτός να του απαντάει ότι αν τα έδινε στην Ελλάδα θα ήταν σαν να τα πετούσε σε έναν σκουπιδοτενεκέ.
Εκτός των δύο, ο Τσίπρας ήταν φυσικό να βάλει στη κυβέρνηση αυτούς που έβαλε. Αυτούς είχε. Ήταν τα ηγετικά στελέχη του κόμματος με τα οποία διόγκωσε την εκλογική του επιρροή και διάνοιξε τις θύρες της εξουσίας.
Και τα στελέχη αυτά δεν ήταν «άτομα». Ήταν φορείς και εκπρόσωποι απόψεων που είχαν αναπτυχθεί ως ιδέες και διαμορφωμένες οργανωτικές δομές στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Το λέει ο Λαφαζάνης: «Γίνονταν συνέδρια για να μας πετάξουν έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά δεν μπορούσαν γιατί είχαμε δύναμη στο κόμμα. Από το2012 του είχα πει να γυρίσουμε στο εθνικό μας νόμισμα. Η σύγκρουση είχε ξεκινήσει πριν ανέβουμε στην κυβέρνηση. Δεν το δεχόταν ο Τσίπρας αλλά με κρατούσε επειδή δεν μπορούσε να με διώξει, με την επιρροή του ισχυρού Αριστερού ρεύματος».
Βέβαια, αν δεν μπορούσε να διώξει τον Λαφαζάνη, κάλλιστα μπόρεσε και έφερε τον Καμμένο ως συγκυβερνήτη χωρίς να ενημερώσει το κόμμα. Του το επέτρεψαν επειδή θα γίνονταν κυβέρνηση.
Ο Αλέξης δεν ήταν ισχυρός και ικανός πλοίαρχος στην κυβερνητική φρεγάτα. Και αυτό που θεωρεί ως θωρηκτό, το βιβλίο του, πέραν τον καθ’ έξιν ψεμάτων που αραδιάζει και τον διαψεύσουν, καταδεικνύει και την καθ’ έξιν μεγαλοστομία του, η οποία ποτέ δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια των γεγονότων.
Και εξ αυτού το θωρηκτό του μάλλον δεν είναι πολιτικά αξιόπλοο, παρότι εμπορικά πετάει. Τα κοινότοπα φιλολογικά «ένας λαός που σταματά να ονειρεύεται το καλύτερο, είναι έτοιμος να αποδεχτεί το χειρότερο», είναι για γυμνασιακές εκθέσεις ιδεών.
