Θέλει ο Στέφανος να τους βγάλει από τους καπνούς και τα τσιγάρα - δεν ξέρω αν καπνίζουν ακόμα άφιλτρα - και να τους πάει στα καλύτερα. Σε μέρος ευάερο, ευήλιο και γκλαμουράτο και αυτοί δε θέλουν. Προτιμούν τη μιζέρια της Κουμουνδούρου. Στον ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί το φιλοσοφικό ερώτημα «γιατί στις Σπέτσες;». Θα μπορούσαν να πάνε π.χ. στη Γαύδο, αγαπημένο νησί του λεγόμενου «χώρου».
Η απάντηση στο ερώτημα είναι: Γιατί εκεί θέλει ο αρχηγός. Tελεία, παύλα. Να δουν και κάποια στελέχη του κόμματος την καλή πλευρά της ζωής. Να μην τη βλέπει μόνον ο κοσμογυρισμένος Τσίπρας και η κυρία με τη συλλογή των Hermes. Οι εποχές αλλάξαν. Κάποτε περπατούσαν στους δρόμους της Γένοβα. Τώρα θα περπατήσουν στα δρομάκια των Σπετσών. Το καλοκαίρι μπορεί να τους πάει να συνεδριάσουν στη Μύκονο. Φαντάζομαι την σκηνή - απόβαση Συριζαίων στο νησί - και δακρύζω από τα γέλια.
Είναι αλήθεια πως ο Στέφανος Κασσελάκης, ο ίδιος, αποτελεί μια γροθιά στο στομάχι της Αριστεράς. Ακόμα και της ριζοσπαστικής, που τελικά μόνον ριζοσπαστική δεν είναι. Διαφέρουν από τους άλλους, τους ορθόδοξους, στο ότι αυτοί μαλώνουν μεταξύ τους.
Ο Στέφανος τους έχει πάρει χαμπάρι και τους τρέχει μια δεξιά, μια αριστερά. Τους έχει ζαλίσει όλους. Μια τη βγαίνει από τα δεξιά στην κυβέρνηση και μια από τα αριστερά και στο τέλος όλοι διερωτώνται αν από τη «ριζοσπαστική Αριστερά» έφυγε η λέξη Αριστερά και έμεινε μόνη της η «ριζοσπαστική». Κάτι σαν την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση.
Είπαμε θέλει τον χρόνο του όχι για να μάθει, αλλά για να τον καταλάβουν οι σύντροφοι. Ο Στέφανος είναι πολύ προχώ. Όσοι δεν τον άντεξαν, έφυγαν και όπως όλα δείχνουν χαντακώθηκαν. Περιμένουν μήπως κάποιος ξεχασμένος «πρώην» τους πετάξει κανένα σωσίβιο για να σωθούν. Να χωθούν σε ένα μεγάλο σχήμα ώστε κάποιοι από αυτούς να επιβιώσουν πολιτικά. Ξέρω τι σας λέω. Έχουν έτοιμο και τον ηγέτη.
Για να επανέλθω στα των Σπετσών. Κατανοώ την απουσία των στελεχών που δεν αντέχουν το καράβι. Τους πιάνει ναυτία, λένε. Αλλά ο Αλέξης Τσίπρας γιατί δεν πηγαίνει; Τι τον ενόχλησε; Εντάξει, αυτός είναι επιπέδου Καλιφόρνιας και πάνω, αλλά και οι Σπέτσες, μέσα στο χειμωνιάτικο καλοκαιράκι, είναι παράδεισος. Δεν έχει Ντίσνεϊλαντ, αλλά έχει άλλες ομορφιές. Εκτός αν η ενόχληση είναι πολιτική και όχι αισθητική. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν και σας παραπέμπω στην αμέσως προηγούμενη παράγραφο. Δηλαδή υπαινίσσομαι μήπως έχουμε μια συνωμοσία των «πρώην» κατά των νυν, αλλά για αυτά προσεχώς, όταν θα αποκρυσταλλωθούν προθέσεις και θα ξεδιπλωθούν κινήσεις.
Προς το παρόν περιμένω εναγωνίως την απάντηση στο ερώτημα «γιατί στις Σπέτσες;».
