Αν ο Μητσοτάκης επιδιώκει πράγματι μια τρίτη θητεία, τότε θα πρέπει σύντομα να βρει κι ένα νέο αφήγημα.
Γιατί το “αξίζουμε καλύτερα” του ’19 και το “το είπαμε, το κάναμε», του ’23, πέτυχαν μεν το σκοπό τους αλλά τα 'φαγαν πλέον τα ψωμιά τους και εξάντλησαν τη δυναμική τους.
Τα νέα δεδομένα είναι τώρα ότι στον έβδομο χρόνο της θητείας του, υπάρχει αναμφισβήτητη φθορά. Αλλά θα ήταν και παράξενο να μην υπήρχε.
Tempus addax rerum ( ο χρόνος είναι πανδαματωρ) έγραψε ο Ρωμαίος ποιητής Οβιδιος αιώνες πριν, και είχε δίκιο. Και εκτός από όσα καλά έγιναν που δεν ήταν και λίγα, ο χρόνος έφερε νομοτελειακά και λάθη και αστοχίες. Αλλά κυβέρνηση τέλεια και αλάνθαστη δεν έχει ακόμα εφευρεθεί, ούτε έχει υπάρξει ποτέ στον κόσμο.
Αν δει όμως κανείς το ποτήρι μισογεμάτο, ο Μητσοτάκης συνεχίζει να επικρατεί στο πολιτικό σκηνικό. Όχι πλέον με όρους απόλυτης κυριαρχίας όπως στο παρελθόν, μακράν πάντως και με double score από τον δεύτερο. Κι αυτό δεν είναι καθόλου λίγο για μια κυβέρνηση που ξεκίνησε την πρώτη θητεία της μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες αλλά και με μια κακόπιστη αντιπολίτευση απέναντι. Και στη δεύτερη άργησε να βρει τα πατήματά της.
Ένα λοιπόν δημοσκοπικό 30% και μετά από 6,5 χρόνια στην εξουσία, δεν είναι καθόλου κακό. Μπορεί απεναντίας να ιδωθεί ως μια καλή βάση εκκίνησης για κάτι πολύ καλύτερο. Γιατί πολύς κόσμος γκρινιάζει μεν και το εκφράζει αυτό στις δημοσκοπήσεις, την ώρα όμως της κάλπης όλα θα είναι διαφορετικά. Πολύ δε περισσότερο αν κοιτάξει κανείς τι γίνεται στον πέραν της Νέας Δημοκρατίας, χώρο.
Μια ανερμάτιστη χαοτική αντιπολίτευση που δεν ξέρει πού πατά και πού βρίσκεται. Ένας Σύριζα που βρίσκεται υπό διάλυση και στον οποίο περιμένουν όλοι σινιάλο για το κόμμα Τσίπρα, ένα ΠΑΣΟΚ που ταλανίζεται από εσωστρέφεια και αλληθωρίζει προς Σύριζα έχοντας μάλλον ξεγράψει το μεσαίο χώρο, ένας Βελόπουλος που εξακολουθεί να κινείται στο βούρκο της χυδαιότητας και των ψεμάτων, μια Κωνσταντοπούλου που ολοένα και περισσότερο χρησιμοποιεί χρυσαυγίτικη ρητορική, ένας Κασσελάκης που ενώ έχει πεθάνει πολιτικά, προσποιείται πως ζει. Κι ένα ΚΚΕ, μια κατηγορία μόνο του.
Όλα αυτά όμως δεν απαλλάσσουν από τις ευθύνες της, ούτε και θα’πρεπε να είναι άλλοθι για την κυβερνητική παράταξη.
Που εκτός από ένα νέο αφήγημα, θα πρέπει ίσως ν’ αλλάξει και η ίδια εν κινήσει, διορθώνοντας κάποια κακώς κείμενα. Και βασικά να βελτιωθεί στο επικοινωνιακό όπου χωλαίνει πολύ και να προχωρήσει ίσως στον εμπλουτισμό του πολιτικού της προσωπικού, με νέους άφθαρτους ανθρώπους και τεχνοκράτες, μακριά απ’ τη λογική του πολιτικού κόστους.
Κι από κει και πέρα, στο τέλος της τετραετίας, ας κάνει ταμείο και ας κριθεί από τους πολίτες.
