Παρακολούθησα την κίνηση των 90, τόσο ως προς το περιεχόμενο της διακήρυξης όσο και ως προς τα ονόματα αυτών που την υπογράφουν. Ισοπεδωτική και καταστροφολογική η διακήρυξη, μερικοί αξιοπρεπείς άνθρωποι και άλλοι βαριά εκτεθειμένοι, μεταξύ των '90. Όμως το ζήτημα δεν είναι αυτό. Το βασικό ερώτημα είναι πώς στήνεται ένα κόμμα εξουσίας, δηλαδή ένα κόμμα που δεν πρόκειται απλώς να διαμαρτύρεται, αλλά να διεκδικήσει με πειστικό λόγο τη συμμετοχή του στην εξουσία.
Η Ιστορία δείχνει πως τα κόμματα εξουσίας τα ίδρυσαν μεγάλοι πολιτικοί. Βγήκαν μπροστά στα δύσκολα, εξέθεσαν στους πολίτες τις θέσεις τους για όλα τα προβλήματά τους και ζήτησαν την ψήφο τους. Ενδιαμέσως, όσοι πίστεψαν σε αυτές τις εξαγγελίες στρατεύθηκαν στο νέο κόμμα. Η πρόσφατη Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια παραδείγματα.
Απεναντίας, δεν θυμάμαι να ιδρύθηκε κόμμα εξουσίας από πρωτοβουλίες βάσης. Κινήσεις και κομματίδια μπορεί να συγκροτήθηκαν, θνησιγενή, τα οποία κατέρρευσαν λόγω των εσωτερικών διαφωνιών. Θυμάμαι στη δεκαετία του '70 την κίνηση των 77, των 114 και πάει λέγοντας. Οι σημερινοί 90 όλα δείχνουν πως είναι προπομποί ενός νέου κόμματος, το οποίο –σύμφωνα με δηλώσεις κάποιων εκ των υπογραψάντων– καλούν να το εκπροσωπήσουν οι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς. Κάτι που συγκεκριμενοποιεί τον πολιτικό ορίζοντα αυτού του κόμματος και αυτό είναι θετικό. Το αρνητικό είναι στη μέθοδο.
Ήδη, όπως διαβάζω, φίλοι των 90 διαφωνούν με την ηγεσία αυτών των δύο πολιτικών διότι τους θεωρούν φθαρμένους και συνυπεύθυνους για τη σημερινή κατάσταση. Από την άλλη μεριά διαβάζω τις ενστάσεις, κυρίως φίλων του Α. Σαμαρά, οι οποίοι διερωτώνται «τι δουλειά έχουμε εμείς με αυτούς» αναφερόμενοι σε συγκεκριμένα πρόσωπα από τους 90. Με απλά λόγια ο τρόπος που πάει να στηθεί το νέο κόμμα υπονομεύει εξαρχής αυτό το εγχείρημα.
Αν ο Κ. Καραμανλής ή ο Α. Σαμαράς θέλουν να ιδρύσουν κόμμα, βγαίνουν μπροστά και το δηλώνουν. Έχουν και κύρος –είναι δύο πρώην πρωθυπουργοί– και πολιτικό λόγο και ως εκ τούτου δεν χρειάζονται ενδιάμεσους και προσκλητήρια «βάσης».
Ως προς το υπόβαθρο αυτού του σκηνικού. Υπάρχει σε ένα κύκλο πολιτών, με δημόσιο λόγο, η εκτίμηση πως αυτό το σημερινό πολιτικό σκηνικό θα πρέπει να αναδιαταχθεί. Χάριν της συζητήσεως θα συμφωνήσω. Ως γνωστόν, κανένα σκηνικό δεν αναδιατάσσεται από μόνο του. Θα πρέπει ένα υποκείμενο, ατομικό ή συλλογικό, να το αναδιατάξει. Ακούω ονόματα.
Όμως το σημαντικότερο είναι άλλο. Τι εννοούμε με τη λέξη «αναδιάταξη»; Μήπως τη δημιουργία ακόμα ενός κόμματος; Μήπως τη συνεργασία ή και τη συγχώνευση υπαρχόντων; Ή μήπως εννοούμε απλώς την ανατροπή της παρούσας κυβέρνησης; Και σε αυτήν την περίπτωση πώς θα γίνει αυτό και ποια θα είναι τα επόμενα βήματα;
Εγώ θέτω τα ερωτήματα, τις απαντήσεις ας τις δώσουν όσοι πιστεύουν στην αναγκαιότητα της αναδιάταξης.
Ανακεφαλαιώνω. Οι κινήσεις βάσεις ανησυχούντων πολιτών ποτέ δεν ευδοκίμησαν. Τα κόμματα εξουσίας έχουν τους πατριάρχες τους. Τους πρωθυπουργούς τους στέλνει στο σπίτι τους ο λαός με την κάλπη. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουβέντες για το Διαδικτυακό καφενείο.
