Ένας πρωθυπουργός που δεν θέλει (εσωτερικούς) μπελάδες στο κεφάλι του, δεν κάνει τίποτα για τα ελληνοτουρκικά. Διότι ζει (και ζούμε) σε μια χώρα εύκολων και ανέξοδων μαξιμαλιστών. Η πλειοψηφία των νεοελλήνων θέλει να μην στρατευθεί, να μην πολεμήσει, να μην πληρώσει φόρους για εξοπλισμούς, να μην διαταραχθεί η κανονικότητα της ζωής του, να μην χαλάσει κάποιο καλοκαίρι του με τα τουριστικά του έσοδα, να μην υποχωρήσει το επίπεδο της ζωής του (κάτι που θα συμβεί σε περίπτωση σύρραξης), αλλά παραλλήλως να νικούμε κάθε φορά και κατά κράτος την Τουρκία, σε οποιοδήποτε πάγιο ζήτημα ή έκτακτο πρόβλημα προκύπτει.
Ο νεοέλληνας θέλει την καθημερινή του ησυχία και την καλοπέραση του, αλλά όχι ως προϊόν κάποιου έντιμου συμβιβασμού. Την θέλει ως αποτέλεσμα ενός εθνικού τσαμπουκά, στον οποίος ο ίδιος ούτε θα πάρει μέρος ούτε θα διακινδυνεύσει κάτι. Θέλει εθνικό σθένος και αλώβητη περηφάνια, χωρίς όμως να τον ενοχλήσουν την ώρα που πίνει την φραπεδιά του στην πλατεία.
Κι επειδή οι εκάστοτε αντιπολιτεύσεις προσχωρούν άνετα σ’ αυτή την μαξιμαλιστική λογική της πλειοψηφίας που τα θέλει όλα δίχως να κάνει την παραμικρή θυσία, ο (όποιος) πρωθυπουργός αποτολμήσει να πάρει πρωτοβουλία διευθέτησης προβλημάτων με τους Τούρκους, θα βρεθεί αυτομάτως μπροστά σ’ ένα λαϊκό και πολιτικό μέτωπο που θα τον λέει προδότη. Ότι κι αν κάνει, ό,τι κι αν πετύχει. Πόσο μάλλον, αν δεν πετύχει.
Κατά τούτο, ειλικρινά λυπάμαι τον Μητσοτάκη αναφορικά μ’ αυτή την πρωτοβουλία 5Χ5 που εξήγγειλε στη Βουλή. Πριν ακόμα απαντήσουν Τούρκοι, Κύπριοι, Λίβυοι και Αιγύπτιοι για το αν δέχονται και με ποιους όρους τη διάσκεψη, η ελληνική κοινή γνώμη και σύσσωμη η αντιπολίτευση θα έχουν βγάλει τελεσίδικη απόφαση. Πρωτοβουλία λανθασμένη, απαράδεκτη, προβληματική, υποχωρητική, οσφυοκαμπτική, αντεθνική, όπερ εμμέσως ή και ευθέως προδοτική. Αυτά θα ακουστούν, από τον τελευταίο καφενόβιο αυτής χώρας, μέχρι τους πιο προβεβλημένους πολιτικούς αρχηγούς του Κοινοβουλίου.
Τα βλέπουμε άλλωστε κάθε μέρα. Ο μπαμπάς που κίνησε γη και ουρανό να υπηρετήσει ο γιόκας του -ει δυνατόν- στα 100 μέτρα από το σπίτι του και πάλι διαμαρτύρεται γιατί το φαΐ στη μονάδα δεν είναι της αρεσκείας του μικρού, κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και κράζει «δεν έχουμε ηγεσία ρε, δεν έχουμε πολιτικούς, οι Τούρκοι μας ξεφτιλίζουν κάθε μέρα».
Ο Ανδρουλάκης δεν μπορεί να κουλαντρίσει τον Δούκα και τον Γερουλάνο, αλλά μέμφεται τον Μητσοτάκη διότι στο Σαρμ Ελ Σέιχ δεν έδωσε μια αγκωνιά στον Τραμπ να τον στείλει παραπέρα και να λύσει αυτός το Μεσανατολικό. Και ο Φάμελλος που δεν έχει διαπραγματευτεί ποτέ μήτε με περιπτερά, κατηγορεί τον Κυριάκο ότι με την λάθος εξωτερική πολιτική του δίνει χώρο στον Ερντογάν να μιλά για Γαλάζια Πατρίδα.
Καλά, για τον Βελόπουλο δεν χρειάζεται καν να πω, γι αυτόν όλοι είμαστε συλλήβδην προδότες, αλλά του αρκεί να υπάρχει ένας Καιρίδης ώστε να συσπειρώνει όλους τους ψεκασμένους της επικράτειας. Η δε Ζωή, με μια αποχώρηση από τηλεοπτικό στούντιο διότι δεν της άρεσε μια προφανής ερώτηση, συντηρεί άκοπα το δικό της κοινό που φωνάζει «ρίξτους τα». Τι θα γίνει μετά το «ρίξιμο» δεν έχει σημασία.
Μ’ αυτά που γράφω, δεν λέω στον Μητσοτάκη να μην πάρει την πρωτοβουλία για την Ανατολική Μεσόγειο. Απλώς του υπενθυμίζω, σε τι ναρκοθετημένο μονοπάτι μπαίνει για να περπατήσει. Ας κάνει ό,τι τον φωτίσει ο Θεός.
