«Η πολιτική που θα επιλέξουμε αντικατοπτρίζει το είδος των ανθρώπων που θέλουμε να γίνουμε», σημειώνει, μεταξύ άλλων, σε ανάρτησή του, ο Άκης Σκέρτσος, συμπληρώνοντας: «Αν παραδοθούμε στην οργή δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα παρά μόνο να χάσουμε την ικανότητα της κοινότητας. Αντιθέτως, αν επενδύσουμε στη μετριοπάθεια, την πειθώ και την καλοσύνη μπορούμε να κάνουμε άλματα και να οικοδομήσουμε τελικά μια πιο δίκαιη κοινωνία που θα είναι άξια να κληροδοτηθεί».
Συνεχίζει: «Η πατρίδα μας πέρασε δια πυρός και σιδήρου τα προηγούμενα χρόνια. Κάηκε στην κυριολεξία από τους οπαδούς της οργής και τους αρνητές του σύγχρονου κράτους δικαίου. Η σημερινή συγκυρία απαιτεί περισσότερη μετριοπάθεια και σύνεση από όλους μας».
Και καταλήγει: «Το χρωστάμε στην ελληνική κοινωνία αλλά κυρίως στη νεότερη γενιά που δεν θέλει άλλες χαμένες ευκαιρίες αλλά ρεαλιστικά και σταθερά βήματα προς τα μπρος. Μόνο έτσι μπορούμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος της κρίσης και να θεραπεύσουμε τις βαθιές πληγές που αυτή άφησε στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας».
Η ανάρτηση του Άκη Σκέρτσου:
Η Πολιτική της Οργής και η Πολιτική της Μετριοπάθειας
Το τελευταίο διάστημα ο δημόσιος διάλογος αναλώνεται ολοένα και περισσότερο σε αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε πολιτική της οργής. Η έλξη της είναι αναμφισβήτητη: είναι φλογερή, θεαματική και εκτονωτική. Ευδοκιμεί σε μια εποχή όπου η αγανάκτηση εξαπλώνεται ταχύτερα από τη λογική και ο θυμός κερδίζει περισσότερη προσοχή από τη νηφαλιότητα και την τεκμηρίωση.
Ο θυμός, άλλωστε, είναι μεθυστικός. Μας δίνει την αίσθηση της ηθικής ανωτερότητας. Την αίσθηση ότι “εμείς” έχουμε δίκιο και οι “άλλοι” έχουν άδικο. Περιορίζει την πολυπλοκότητα του σύγχρονου κόσμου σε απλοϊκά αντιθετικά δίπολα: οι καλοί και οι κακοί, οι καθαροί και οι διεφθαρμένοι, οι έντιμοι και οι ψεύτες.
Όμως είναι έτσι; Η ιστορία μας διδάσκει πως όποτε οι κοινωνίες παρασύρθηκαν από δημαγωγικές δυνάμεις που επενδύουν στις απλουστεύσεις, κατέληξαν σε εγκληματικά λάθη με μακροχρόνιες συνέπειες.
Το ζήσαμε κι εμείς εδώ στη χώρα μας την περασμένη δεκαετία με την ακραία πόλωση που έφερε τον πολιτικό και κοινωνικό διχασμό και τελικά οδήγησε σε ακόμη βαθύτερη ύφεση, κατεστραμμένες ζωές και όνειρα, μεγάλες διαψεύσεις και ματαιώσεις.
Γι’αυτό και δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ πως η πολιτική της οργής έχει κόστος. Στις ίδιες τις ζωές μας.
Διχάζει τις κοινωνίες σε εχθρικά στρατόπεδα. Αφήνει ελάχιστο χώρο για διάλογο ή συμβιβασμό. Σπάνια συνοδεύεται από υπεύθυνες και ρεαλιστικές λύσεις. Μας καθιστά ανυπόμονους με τις διαδικασίες, καχύποπτους απέναντι στους θεσμούς της δημοκρατίας και περιφρονητικούς προς τους αντιπάλους. Ικανοποιεί το εγώ αλλά υπονομεύει το συλλογικό καλό.
Μακροπρόθεσμα αφήνει μόνο έναν κόσμο μόνιμης πόλωσης, όπου η πρόσκαιρη νίκη σε μια διαμάχη μετρά περισσότερο από την ίδια τη λύση του προβλήματος.
Απέναντί της στέκεται μια άλλη παράδοση: η πολιτική της μετριοπάθειας, της πειθούς, της προσπάθειας για συστηματική δουλειά και της αντιπαράθεσης με επιχειρήματα και τεκμηρίωση.
Μπορεί να μην είναι θεαματική. Της λείπει η άμεση συγκίνηση της αγανάκτησης και της ασπρόμαυρης αντιπαράθεσης. Όμως αντλεί τη δύναμή της από την υπομονή, τον σεβασμό προς τον άλλον και την πεποίθηση ότι οι άνθρωποι μπορούν να κινητοποιηθούν όχι μόνο από το πάθος αλλά και από τη λογική.
Η μετριοπάθεια αντιστέκεται στον πειρασμό της απόλυτης βεβαιότητας.
Η πειθώ μάς προσκαλεί να κατοικήσουμε στην οπτική του άλλου, να αναγνωρίσουμε ότι η αλήθεια είναι συχνά κατακερματισμένη και πρέπει να συναρμολογηθεί μέσα από συζήτηση και την αποδοχή ότι δεν τα γνωρίζουμε όλα.
Η καλοσύνη μάς θυμίζει ότι πίσω από κάθε αντίθετη άποψη βρίσκεται ένας άνθρωπος με φόβους, ελπίδες και αξιοπρέπεια.
Τα πλεονεκτήματα αυτής της πολιτικής είναι σαφή: χτίζει γέφυρες αντί για τείχη. Δημιουργεί εμπιστοσύνη αντί για καχυποψία. Καλλιεργεί βιώσιμες λύσεις αντί για προσωρινές νίκες. Ενισχύει τη δημοκρατία διασφαλίζοντας ότι ακόμα και η διαφωνία δεν καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό.
Ωστόσο, και η μετριοπάθεια διατρέχει τον κίνδυνο να πνιγεί σε μια δημόσια σφαίρα γεμάτη θόρυβο, όπου κυριαρχεί η αγανάκτηση. Διότι η πειθώ είναι αργή, ενώ η οργή άμεση· η καλοσύνη είναι ήσυχη, ενώ η αγανάκτηση εκκωφαντική. Σε μια κοινωνία εθισμένη στην ταχύτητα και το θέαμα, η μετριοπάθεια συχνά δυσκολεύεται να αιχμαλωτίσει τη φαντασία.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, ξανά σήμερα μπροστά σε μια επιλογή ανάμεσα σε δύο πολιτικές γλώσσες.
Η οργή ικανοποιεί και μεγεθύνει το εγώ. Όμως έτσι διαβρώνεται το κοινό καλό.
Η μετριοπάθεια μπορεί να φαίνεται άχρωμη, αλλά διατηρεί ζωντανή τη δυνατότητα για γνήσιο διάλογο, έντιμους συμβιβασμούς και συλλογική πρόοδο.
Γι’αυτό και η πρόκληση της εποχής μας δεν είναι απλώς να απορρίψουμε την οργή. Είναι να ξανανακαλύψουμε πώς η μετριοπάθεια, η πειθώ και η καλοσύνη μπορούν να μιλήσουν με δύναμη και πειστικότητα.
Στο τέλος, η πολιτική που θα επιλέξουμε αντικατοπτρίζει το είδος των ανθρώπων που θέλουμε να γίνουμε.
Αν παραδοθούμε στην οργή δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτα παρά μόνο να χάσουμε την ικανότητα της κοινότητας. Αντιθέτως, αν επενδύσουμε στη μετριοπάθεια, την πειθώ και την καλοσύνη μπορούμε να κάνουμε άλματα και να οικοδομήσουμε τελικά μια πιο δίκαιη κοινωνία που θα είναι άξια να κληροδοτηθεί.
Η πατρίδα μας πέρασε δια πυρός και σιδήρου τα προηγούμενα χρόνια. Κάηκε στην κυριολεξία από τους οπαδούς της οργής και τους αρνητές του σύγχρονου κράτους δικαίου. Η σημερινή συγκυρία απαιτεί περισσότερη μετριοπάθεια και σύνεση από όλους μας.
Το χρωστάμε στην ελληνική κοινωνία αλλά κυρίως στη νεότερη γενιά που δεν θέλει άλλες χαμένες ευκαιρίες αλλά ρεαλιστικά και σταθερά βήματα προς τα μπρος. Μόνο έτσι μπορούμε να καλύψουμε το χαμένο έδαφος της κρίσης και να θεραπεύσουμε τις βαθιές πληγές που αυτή άφησε στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
