Δεν βλέπω να του βγαίνει σε καλό το βιβλίο. Κάθε σελίδα του εξοργίζει κάποιον πρώην σύντροφο του, κάθε κεφάλαιο του ξεσηκώνει μια κοινωνική ομάδα, κάθε αναφορά σε κρίσιμα γεγονότα κάνει έξαλλους όλους όσους μετείχαν ως πρωταγωνιστές ή δευτεραγωνιστές σ’ αυτά.
Τελικά, το πόνημα ν συνόλω, μάλλον επανενεργοποιεί το πεθαμένο αντι-Σύριζα μέτωπο, και ξαναθυμώνει όλους όσους τότε άκουγαν Τσίπρας κι έφτυναν στον κόρφο τους. Τι διάολο rebranding είναι τούτο; Ποιος του είπε να ξεθάψει στα καλά καθούμενα όλες τις μνήμες που έφεραν αυτόν στην μοναξιά του Σουνίου και το κραταιό του κόμμα στην σημερινή πολυδιασπασμένη γελοιοποίηση του;
Δεν καθόταν λέω εγώ, να γράψει μια θεωρητικούρα για το μελλοντικό του όραμα, παριστάνοντας ότι τα παλιά που ξέραμε πέρασαν ανεπιστρεπτί και ότι έχουμε μπροστά μας έναν νέο Αλέξη; Πάλι θα τον ξεσκίζαμε, αλλά αποκλείεται να θυμόμασταν όλα όσα μας υπενθυμίζει ο ίδιος μόνος του, προσπαθώντας να ανασκευάσει την προσωπική του ιστορία. Τα κουκουλωμένα κάτω από το χαλί σκουπίδια μπορεί να ενοχλούν, αλλά αν τα απλώσεις σ’ όλο το πάτωμα του σπιτιού προσπαθώντας να πείσεις ότι πρόκειται για ροδοπέταλα, εξοργίζουν αυτόν που τα βλέπει και τα πατά.
Λέτε να ακολουθεί την παλιά επικοινωνιακή συνταγή, «δεν έχει σημασία αν μιλούν καλά ή άσχημα για μένα, αρκεί να μη με ξεχνούν»; Ίσως. Η αλήθεια είναι ότι εκεί που κανένας δεν μιλούσε για τον Αλέξη επί δυο χρόνια, ξαφνικά όλοι ασχολούμαστε διαρκώς μαζί του. Το πέτυχε αυτό και προφανώς τον βολεύει στην προοπτική δημιουργίας κόμματος. Αλλά περιποιεί τιμή γα έναν πρώην πρωθυπουργό και μελλοντικό αρχηγό κόμματος, να του την πέφτουν όλοι ανεξαιρέτως οι παλιοί του σύντροφοι και συνεργάτες; Τι είναι δηλαδή αυτό; Θετική παρακαταθήκη για το μέλλον του;
Εγώ επιμένω εδώ και καιρό, ότι αυτό που ζούμε με το βιβλίο του Αλέξη είναι η πρακτική απόδειξη της λαϊκής παροιμίας «έριξε ένας τρελός μια πέτρα στο πηγάδι κι έπεσαν τριάντα γνωστικοί να την βγάλουνε». Πλην το μιντιακό μας σύστημα είναι έτσι δομημένο, που αδυνατεί να ξεφύγει από την αίγλη του χαζού γεγονότος και από την παντοδυναμία του ασήμαντου. Οπότε ξανάγινε ο Τσίπρας viral με τη διήγηση μιας ιστορίας που όλοι έχουμε ζήσει στο πετσί μας και που η επαναδιατύπωση της μας εξοργίζει. Εντάξει, το ζούμε κι αυτό.
Ας έχει τον νου του πάντως ο Αλέξης, διότι αυτή μέθοδος προώθησης, όσο γρήγορα φουσκώνει τεχνηέντως μια ιστορία που δεν αξίζει, το ίδιο εύκολο είναι να την ξεφουσκώσει δευτερολεπτικά. Διότι αν μετά από τέτοιο ντόρο, βρεθεί -μόλις κάνει κόμμα- σε κανένα γλίσχρο 8-10%, ο πάταγος θα ναι μεγάλος. Κι ύστερα, τρίτο rebranding δεν θα υπάρχει…
