Στα κοινά που μας απασχολούν δεν είναι ταυτόσημη και αυτονόητη η προσέγγιση.
Με βάση την απόφαση της κυβέρνησης να περιέλθει στη διοικητική -και όχι αστυνομική - μέριμνα του υπουργείου Αμυνας, καταρχάς διαβάσαμε την μικροπολιτική υφή του θέματος, ότι ο Μητσοτάκης ήθελε «να την σπάσει» στον Δένδια. Και έτσι να είναι, γεγονός παραμένει το σωστό της απόφασης, σε εντελώς λάθος όμως ώρα. Όλα τα αντίστοιχα μνημεία των χωρών του πλανήτη υπάγονται στο υπουργείο Ενόπλων δυνάμεων.
Βασική έλλειψη ταυτόσημης κατανόησης αναδεικνύεται με τη φράση «Το μνημείο ανήκει στον λαό» - ή «στο έθνος» όπως μας δασκάλεψε διανοούμενος της Αριστεράς. Ουδεμία αντίρρηση.
Σημαίνει όμως το κάτωθι που είπε η κ. Καρυστιανού; (την οποία δεν κρίνουμε προσωπικά ως πονεμένη μητέρα, αλλά ως φορέα άποψης, η οποία - δεχόμαστε- πηγάζει από τον πόνο της).
Ανήρτησε με μαχητική αποφασιστικότητα: «Κάτω τα χέρια από το Μνημείο όλων μας! Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ανήκει σε όλους τους Έλληνες (…) Μην τολμήσετε να οικειοποιηθείτε και το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, γιατί θα μας βρείτε απέναντι. Τα ονόματα των νεκρών θα μείνουν εκεί μέχρι την τελική δικαίωση».
Δεν είναι πρόβλημα η χαροκαμένη μητέρα, έστω κι αν της καταλογίζονται σκοπιμότητες σε αυτά που λέει, αλλά το πλήθος που ομονοεί μαζί της. Μια γνώμη που δεν εκφράζεται από σχολιαστές κάτω από την ανάρτησή της, αλλά συναντάται στα κοινωνικά περιβάλλοντα πολλών εξ ημών.
Τα μνημεία φυσικά και ανήκουν στον λαό. Αλλά με αυτό εννοούμε ότι αποτελούν κοινό κτήμα όλων των πολιτών, ως σημείο συγκερασμού της εθνικής μνήμης, της πολιτιστικής κληρονομιάς και της εθνικής ταυτότητας.
Ειδικά το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη που είναι συνδεδεμένο με την αιματηρή ιστορία του τόπου. Το μνημείο όντως ανήκει στον λαό. Αλλά ανήκει ως ιερός χώρος, ως σύμβολο τιμής και μνήμης, και ως έμπρακτη ένδειξη ευγνωμοσύνης, για όσους ξόδεψαν τα νιάτα τους, χωρίς να γνωρίζουμε καν τα ονόματά τους.
Κανένα μνημείο, και κυρίως αυτό το ιερότερο όλων, δεν ανήκει στο κράτος. Ούτε στις κυβερνήσεις φυσικά. Όμως το κράτος είναι επιφορτισμένο με τη διαχείριση και διατήρησή τους, ώστε να τα παραδώσει στις επόμενες γενιές, ει δυνατόν άθικτα και αλώβητα.
Και το κράτος τα διαχειρίζεται μέσω των υπηρεσιών του, όπως π.χ. την Αρχαιολογική Υπηρεσία, αλλά και μέσω των υπουργείων. Και τα υπουργεία τα διοικούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις.
Ο λαός, στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκουν τα μνημεία - και επί του προκειμένου το επίμαχο μνημείο - έχει δικαίωμα πρόσβασης, υπό τους εκάστοτε όρους που θέτει η Πολιτεία για την προστασία τους. Αλλά το «ανήκουν στον λαό» σημαίνει ότι είναι κοινό αγαθό. Και ανήκουν στον καθένα μόνο στο μέτρο που ο καθένας είναι μέρος του κοινωνικού και εθνικού συνόλου.
Δεν του ανήκουν ατομικά, δεν είναι ιδιοκτησία, και δεν έχει ο καθένας το δικαίωμα στη διαχείριση και στην οικειοποίησή του.
Εξ’ αυτού, όπως δεν οικειοποιείται η κυβέρνηση το μνημείο, που είναι μνημείο της ολότητας του λαού, άλλο τόσο δεν δικαιούνται να το οικειοποιηθούν διάφορες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, προκειμένου να προβάλλουν και να επιβάλλουν τα δικά τους αιτήματα.
Και ναι, είναι κοινός τόπος σύμπαντος του ελληνικού λαού να αποδοθεί δικαιοσύνη για τα Τέμπη. Αλλά ο τρόπος που προβάλλεται το αίτημα διά της καταλήψεως – οικειοποιήσεως του μνημείου, δεν είναι ομοούσιος όλων των Ελλήνων.
Όσο ανήκει στην κα Καρυστιανού, τον κ. Ρούτσι και τους φαν τους, άλλο τόσο ανήκει και σε εκείνους που θεωρούν ότι οικειοποιήθηκαν και βεβήλωσαν το μνημείο με τις σκηνές, τις γλάστρες και όλα τα υπόλοιπα, που συν τοις άλλοις, αλλοίωσαν και την αισθητικότητα του μνημείου.
Ένα μνημείο που ανήκει σε όλους, είναι αυθαιρεσία να δηλώνεται ότι ανήκει μόνο σε κάποιους, επειδή αυτοί αυτοκηρύσσονται ως αποκλειστικοί ερμηνευτές της λαϊκής θέλησης.
ΥΓ: Τα ίδια ισχύουν και για την Ακρόπολη, την οποία οικειοποιούνται κόμματα, προβάλλοντας το αυθαίρετο και εξουσιαστικό επιχείρημα ότι εκπροσωπούν τον λαό. Η Ακρόπολη ανήκει σε όλον τον λαό, αλλά αυτοί εκπροσωπούν μόνο τμήμα του. Τους ψηφοφόρους τους.
