Άκουσα χθες με προσοχή τον Κώστα Καραμανλή. Και μοιραίως, αναρωτήθηκα. Καμιά «κρίση απαξίωσης» δεν είχε δει όταν κάποια ελληνική κυβέρνηση, έκανε ένα δημοψήφισμα που έμοιαζε με εθνική ζαριά κι ύστερα πήρε το αποτέλεσμα του και το ‘φερε τούμπα με ξεδιάντροπο τρόπο; Διότι τότε δεν μίλησε.
Καμιά «κρίση απονομιμοποίησης, αμφισβήτησης και απόρριψης του θεσμικού πλαισίου» δεν είχε δει, όταν ενοχοποιούνταν δυο πρώην πρωθυπουργοί κι άλλα οκτώ πολιτικά στελέχη της αντιπολίτευσης, (ανάμεσά τους κι αυτός που χαιρετούσε χθες), με την χυδαία επιστράτευση δυο δωροδοκημένων κουκουλοφόρων μαρτύρων; Διότι και τότε δεν θυμάμαι να μίλησε.
Την «αμφισβήτηση του κύρους και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης» την βλέπει μόνο εσχάτως ή μήπως την είχε διαπιστώσει και όταν ένας πρώην πρωθυπουργός διόριζε επικεφαλής του νομικού του γραφείου, μια ξανθομαλλούσα πρόεδρο του Αρείου Πάγου την επόμενη μέρα της συνταξιοδότησης της; Διότι δεν θυμάμαι κάποια αντίδραση του τότε.
Την πιθανότητα «μείζονος εθνικής κρίσης» (δηλαδή να μας φάνε οι Τούρκοι) τώρα την διαπιστώνει ή την είχε αντιληφθεί και προ- δεκαετίας, όταν ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ παρακαλούσε Λάτσηδες και Βαρδινογιάννηδες να δωρίσουν στο στράτευμα λίγα βυτιοφόρα βενζίνη, ώστε να κινηθούν τα άρματα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου; Διότι δεν μου ‘ρχεται κατά νου κάποια παρέμβαση του, τότε που ήμασταν κυριολεκτικά ξεβράκωτοι απέναντι στους εχθρούς.
Την «χειραγώγηση των ευαίσθητων θεσμών και την υποβάθμιση του Κοινοβουλίου» τώρα την διαπίστωσε ή την είχε ψυλλιαστεί από τον καιρό που το Κοινοβούλιο ήταν περικυκλωμένο από κρεμάλες και οι τροϊκάνοι μόνο που δεν χαστούκιζαν τους Έλληνες υπουργούς; Διότι σε κείνους τους σκληρούς καιρούς, για τους οποίους ο ίδιος (για να το γράψω κομψά) δεν ήταν άμοιρος ευθυνών, είχε πάθει αφωνία.
Να μην συνεχίσω τον στενάχωρο κατάλογο Καραμανλικών πεπραγμένων και μη πεπραγμένων. Απλώς, υποθέτω ότι πολιτικές προσωπικότητες αυτού του βεληνεκούς, όταν βλέπουν ότι κινδυνεύει τόσο πολύ η ίδια η χώρα τους, δεν επιτρέπεται να μένουν αμέτοχοι.
Ας ρίξει τον Κυριάκο, όπως έκαναν οι Συριζαίοι με τον Κασσελάκη. Ή ας φτιάξει ένα δικό του κόμμα, όπως ετοιμάζονται να κάνουν ο Σαμαράς και ο Τσίπρας. Ή ας προτείνει ευθέως κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Σε τέτοιες οριακές για το έθνος στιγμές, αυτό επιτάσσει το πατριωτικό, πολιτικό, λαϊκό και παραταξιακό του καθήκον.
Κι αν φοβάται ότι αύριο οι Τούρκοι θα μας κάνουν ντου, λόγω της αποσάθρωσης του εσωτερικού μετώπου που έφερε ο Κυριάκος, ας κάνει ό,τι μπορεί για να μας διασώσει. Ας πάρει σήμερα κιόλας τους ξένους ηγέτες χρησιμοποιώντας το τεράστιο διεθνές του κύρος ή ας τηλεφωνήσει στον κουμπάρο του τον Ερντογάν, για να τον συγκρατήσει.
