Από τη μια μεριά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν σε κατάσταση σοκ μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, από την άλλη ο αντιπολιτευτικός λόγος τους είναι σαν να μην έγιναν εκλογές. Ό,τι υποστήριζαν προεκλογικά, υποστηρίζουν και μετεκλογικά. Ένα υποκείμενο -ατομικό ή συλλογικό- που βρίσκεται σε κατάσταση σοκ κανονικά, δε θα πρέπει να μιλά. Θα πρέπει να περιμένει να καθαρίσει το μυαλό του, ώστε να έχει πλήρη συνείδηση του που βρίσκεται.
Το πώς θα λύσουν τα εσωκομματικά τους θέματα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι αποκλειστικά δική τους υπόθεση, όταν όμως διαβάζω ότι το βασικό πρόβλημα κάποιων είναι «αν θα πάνε ακέφαλοι στη Θεσσαλονίκη», τότε αντιλαμβάνομαι πως αυτός ο χώρος έχει τελειώσει. Και αυτό είναι καλό για τον τόπο.
Conditio sine qua non για την οριστική και αμετάκλητη επιστροφή στη λεγόμενη κανονικότητα είναι η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ σε κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και η εικόνα διάλυσης που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ βοηθά σε αυτό.
Αλλά, ας μιλήσουμε και για την κυβέρνηση η οποία παίζει άνευ αντιπάλου. Είμαι σίγουρος πως τόσο ο πρωθυπουργός όσο και τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας αντιλήφθηκαν πως έχουν μια ανεπανάληπτη ευκαιρία να τρέξουν με ταχείς ρυθμούς τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα, στο βαθμό που εφαρμόζουν με συνέπεια τις προεκλογικές τους εξαγγελίες. Οι αντίπαλοί της είτε έχουν δηλώσει υποταγή είτε είναι παντελώς ακίνδυνοι.
Η Αριστερά είναι ιδεολογικά ένα πτώμα. Βέβαια, στην πολιτική έχει παρατηρηθεί «ανάσταση νεκρών» -αρκετά τα παραδείγματα-όμως αυτό οφείλεται κυρίως στα τραγικά λάθη των αντιπάλων, που δε συνειδητοποίησαν τι σημαίνει ιδεολογική και πολιτική κυριαρχία.
Σήμερα η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να αντιδρά φοβικά στις τσιρίδες της Αριστεράς. Δεν έχει κανένα λόγο να σέρνεται από τα γεγονότα, καθώς βρίσκεται στην απόλυτα πλεονεκτική θέση να δημιουργεί αυτή τα γεγονότα. Έτσι, δεν μπορώ παρά να σημειώσω την ικανοποίηση με την οποία δέχτηκε όλος ο μεταρρυθμιστικός χώρος την πρωθυπουργική εξαγγελία για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, δια της νομίμου παρακάμψεως του άρθρου 16 του Συντάγματος.
Αυτή η πλεονεκτική κατάσταση για την κυβέρνηση προφανώς έχει ημερομηνία λήξεως. Στο μέλλον, εγγύς ή απώτερο, θα συγκροτηθεί ο βασικός αντιπολιτευτικός πόλος. Μέχρι τότε όμως, παίζοντας μόνη της στο γήπεδο, θα πρέπει να τρέξει όλες τις μεγάλες αλλαγές που θα αλλάξουν τη ζωή των πολιτών. Θα κάνουν την καθημερινότητά τους καλύτερη.
Δε χρειάζονται βαρύγδουποι στόχοι και πομπώδεις εξαγγελίες. Ο πολίτης ένα πράγμα θέλει: να περνά καλά, με μια κυβέρνηση που ενδιαφέρεται να λύσει τα προβλήματά του και να το επιχειρεί κιόλας. Να έχει μια κυβέρνηση δίπλα του που θα εμπνέει εμπιστοσύνη και θα δίνει προοπτική. Πριν από την κάλπη να μονολογεί ο ψηφοφόρος «καλά πάμε, γιατί να το ρισκάρω;».
Κάπως έτσι βλέπω τον Κυριάκο να τρέχει προς την τρίτη τετραετία. Αρκεί να το επιδιώξει και να το καταστήσει σαφές προς πάσα κατεύθυνση.
