Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τος ευρωεκλογές του 2024 όπου η ΝΔ κατέγραψε ποσοστό 28,31%, σε σημαντική απόσταση από τον εκλογικό θρίαμβο του 2023 με ποσοστό 40,56%.
Το γεγονός ότι οι εκλογικές διαρροές της ΝΔ σημειώθηκαν και προς τα «αριστερά» και προς τα «δεξιά» της, όπου η Ελληνική Λύση του κ. Βελόπουλου διπλασίασε το ποσοστό της σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του Ιουνίου του 2023 (9,30% έναντι 4,44%), αλλά και προς τη «γκρίζα» ζώνη της αποχής, δημιούργησε κάποιο αρκετά ισχυρό κλονισμό στο κομματικό σύστημα. Η ΝΔ παρέμεινε ως το κυρίαρχο κόμμα σε μεγάλη απόσταση από το δεύτερο (τον Κασελάκειο ΣΥΡΙΖΑ 14,92% έναντι 17,83% στις εθνικές) και το τρίτο κόμμα (το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη με 12,79% έναντι 11,84% στις εθνικές).
Τα αποτελέσματα αυτά τα πολιτικά κόμματα εκτίμησαν μέσα από το δικό τους πρίσμα. Χαρακτηριστικό, όμως, είναι ότι το βράδυ των εκλογών «σύντροφοι» του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Νίκου Ανδρουλάκη αμφισβήτησαν ανοιχτά την εξουσία του, γεγονός που οδήγησε σε νέα προεδρική αναμέτρηση κατά την οποία ο επίδοξος επικρατέστερος δελφίνος, ο επισπεύδων Δουξ των Αθηνών, ηττήθηκε κατά κράτος(13/10/25).
Ήταν αυτός που λόγω της εκλογής του ως δήμαρχος Αθηναίων με τη συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη στήριξη του ΚΚΕ και έχοντας τη ενεργό υποστήριξη του πρώην Π/Θ Γ. Παπανδρέου ήθελε να επεκτείνει το «μοντέλο» και σε εθνικό επίπεδο συνενώνοντας όλες τις πολιτικές δυνάμεις «αριστερά» της Ν.Δ.
Ας σημειώσουμε ότι και πριν τις ευρωεκλογές είχαν διενεργηθεί ορισμένες δημοσκοπήσεις με το ερώτημα της απήχησης «αρχηγού» ενός υποθετικού «ενιαίου φορέα της κεντροαριστεράς» στο γενικό κοινό αλλά και στην εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ όπου «κατά σύμπτωση» πρώτευε πάντα σε προτιμήσεις ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας.
Στο μεταξύ είχε αναπτυχτεί μια ολόκληρη φιλολογία αναλύσεων περί «ασσυμετρίας» και «ανισορροπίας» του κομματικού συστήματος και αξιοσημείωτος θρήνος για την εξαφάνιση του παραδοσιακού δικομματισμού και απουσίας ισχυρού δεύτερου πόλου, ως αντίπαλο δέος της κυριαρχίας της ΝΔ.
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών έδειξαν ότι δεύτερος ισχυρός και αξιόπιστος πόλος ήταν μάλλον δύσκολο να δημιουργηθεί ενώ η προσπάθεια εκθρόνισης του κ. Ανδρουλάκη απέτυχε. Άρχισε τότε ένας νέος κύκλος δημόσιων συζητήσεων, ζυμώσεων και «προβληματισμών» για τη δημιουργία «Λαϊκού Μετώπου» αλά Μελανσόν στη Γαλλία λες και στην Ελλάδα κυβερνούσε κάποιο επικίνδυνο για τη δημοκρατία ακροδεξιό κόμμα, με σημαντικούς υποστηρικτές (ΓΑΠ κ.τ.λ.) και μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Ο διαμερισμός των ιματίων του ΣΥΡΙΖΑ, που αυτοδιαλυόταν ως σταλινικό απολίθωμα αυτοεξευτελιζόμενο στην Κασελλάκεια ιλαροτραγωδία που την άξιζε πλήρως, ελάχιστα ευνοούσε το ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Ανδρουλάκης, όμως, αυτο-παγιδευμένος στο ισχυρό και αθεράπευτο αντιδεξιό του σύνδρομο δεν είχε αποκλείσει καθόλου συνεργασία με όλα τα κόμματα «αριστερά» της ΝΔ άνευ εξαιρέσεων για να προσπαθήσει να αναιρέσει κατόπιν τη μνημειώδη εκείνη γκάφα του, που δεν ήταν και τόσο τυχαία.
Τον περασμένο Μάρτιο(5/3), θέλοντας να εκμεταλλευτεί τις μεγάλες κινητοποιήσεις για το δυστύχημα των Τεμπών και για να μην υστερήσει από τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης εκ δεξιών και ευωνύμων υπέβαλε πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης για το δήθεν «μπάζωμα» και την ανύπαρκτη «συγκάλυψη» με ένα μνημειώδες κείμενο που διαπραγματεύτηκε και συνυπέγραψε με την κα Ζωή, τις ψήφους του κόμματός της δεν χρειαζόταν.
Ήθελε, όμως, να παρουσιαστεί ως ο «ηγέτης» κάποιας φαντασιακής ένωσης της αντιπολίτευσης (εκτός ΚΚΕ) και της «Κεντροαριστεράς», της «Μεγάλης Κοροϊδίας», όπως την έχει αποκαλέσει ο δημοσιογράφος Π. Καψής. Η πρότασή του κατέληξε σε ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο, όπως κι αυτή που είχε υποβάλλει ένα χρόνο πριν (26/3/24) στη βάση ενός αναμασημένου δημοσιεύματος περί «μοντάζ» ηχητικών ντοκουμέντων από το δυστύχημα που όμως είχαν παραδοθεί αναλλοίωτα στον εφέτη ανακριτή.
Ο κ. Ανδρουλάκης δεν είχε τίποτε διδαχτεί γι αυτό και η προσπάθεια λαϊκιστικής και ανεύθυνης εκμετάλλευσης του δυστυχήματος του γύρισε μπούμεραγκ ενισχύοντας δημοσκοπικά άλλα κόμματα κι όχι τοι δικό του. Με αποτέλεσμα να κυνηγάει πλέον την ουρά της Πλεύσης.
Η συζήτηση περί «Λαϊκού Μετώπου» φαίνεται να έχει λήξει μάλλον άδοξα, καθώς, όπως γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου (8/6/25) δεν ήταν παρά «σανίδα σωτηρίας» για τον κατακερματισμένο ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία απεγνωσμένη προσπάθεια πολιτικής επιβίωσης των διάφορων κομματιών του εφόσον και το εναπομείναν σχήμα υπό τον κ. Φάμελλο δε φαίνεται να έχει καμιά αυτόνομη δυναμική.
Γι αυτό, όπως γράφει ο Μεϊμάρογλου, «οι ερωτήσεις των δημοσκόπων αναζητούν πλέον απαντήσεις στο ερώτημα της ανάγκης συγκρότησης νέου φορέα στον χώρο της Κεντροαριστεράς. Έχουν αρχίσει να οργανώνονται και επισήμως συναντήσεις των οπαδών αυτής της «νέας» ιδέας», γράφει.
Όμως, οι ζυμώσεις αυτές μπορεί να μην έχουν καμιά σχέση με την επάνοδο του κ. Τσίπρα, που κρατά το πρόθυμο κοινό σε μεγάλη αγωνία για το πότε θα εμφανιστεί ως αρχηγός νέου πολιτικού σχηματισμού της «Κεντροαριστεράς», πριν ή μετά τις εκλογές του 2027, καθόσον προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη νέα μεταμφίεσή του, το λεγόμενο rebranding.
Ορισμένοι το παρουσιάζουν ως μια θεαματική ταυτοτική πολιτική αλλαγή, αλλά δεν είναι παρά μια θεαματική «κωλοτούμπα» για τους αφελείς, κυρίως το αριστερό κοινό που είναι πολύ ευπαθές στον ιδεολογικό και πολιτικό σανό που εν αφθονία αναμένεται να του προσφερθεί στο προσεχές μέλλον από τον πρώην, πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ που είχε το θράσος να συνυπογράψει την πρόταση του κόμματος για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής της Βουλής για τα Τέμπη ενοχοποιώντας τον Μητσοτάκη για «κακούργημα».
Η περίπτωσή του παρουσιάζεται ως « χρυσή εφεδρεία» καθόσον η προσπάθεια περαιτέρω φθοράς και ανατροπής του Κ. Μητσοτάκη με αιχμή την τυμβωρυχία των Τεμπών και τα εσωκομματικά προβλήματα (Σαμαράς, Καραμανλής) απέτυχε παταγωδώς.
Θα είχε, όμως, ενδιαφέρον να παρατηρήσει κανείς όχι τόσο τα κοινότυπα που εκστόμισε πρόσφατα σχετικά περί «βαλκανοποίησης» της χώρας στην οποία ο ίδιος την οδηγούσε στην περίοδο της διακυβέρνησής του (2015-2019) - θεέ μου από τι γλυτώσαμε - αλλά τις πιο «μύχιες» σκέψεις και προβληματισμούς του περί του νέου «Κεντροαριστερού» κόμματος το οποίο θα δημιουργήσει και θα ηγηθεί, «αποκλειστικός» κοινωνός των οποίων φαίνεται να είναι γνωστός δημοσιογράφος κυριακάτικης εφημερίδας της «Δημοκρατικής Παράταξης».
Αξίζει, ίσως, να τον παρακολουθήσουμε στα «προγεφυρώματα» που κατασκευάζει έχοντας παρακάμψει το γεγονός ότι ο φέρελπις «ηγέτης» του νέου φορέα ενός «Κεντραριστερού» νέου πολιτικού φορέα δεν έχει κάνει ίχνος κριτικής αποτίμησης των πεπραγμένων του, ούτε για την τραγωδία στο ΜΑΤΙ δεν έχει ζητήσει κάποια ταπεινή συγγνώμη.
Δεν έχει ενημερώσει σε ποια μεριά των μολότωφ βρίσκεται και δεν έχει εξηγήσει γιατί ήθελε να βλέπει τον καταδικασμένο για εγκλήματα τρομοκρατίας και δολοφονίες Δημήτρη Κουφοντίνα να σουλατσάρει προκλητικά ελεύθερος στην Αθήνα στον τόπο των εγκλημάτων του. Παρ’ όλα αυτά, υποστρίζεται ότι η «Κεντροαριστερά» αναμένει τον «αντι-συστημνικό» ηγέτη της για να κατατροπώσει τον Μητσοτάκη.
Ο εν λόγω, λοιπόν, δημοσιογράφος, μεταφέροντας τις σκέψεις του κ. Τσίπρα μας πληροφορεί (11/5/25) ότι το νέο κόμμα «θα έχει επεξεργαστεί σε βάθος τη θέση της χώρας στον κόσμο, θα έχει επιλέξει νέες συμμαχίες και στόχους εθνικούς». Βαρύγδουπες προβλέψεις, συνταρακτικές, θυμίζουν το «πλάτεμα» και βάθεμα» της κομμουνιστικής κομματικής διαλέκτου, αλλά ας είναι, αν είναι να αρθεί «το αδιέξοδο» στο οποίο θα φανερωθεί ότι έχει περιέλθει η χώρα μετά τις εκλογές του 2027!.
Ο δημοσιογραφικός προπομπός των συνταρακτικών αυτών εξελίξεων μας πληροφορεί επίσης (25/5) ότι ο κύβος έχει ριχθεί (alea jacta est που λένε και οι λατινομαθείς), ο αρχηγός διάβηκε τον Ρουβίκωνα και έρχεται, με ένα νέο σχήμα «για να ενοποιήσει την ευρύτερη παράταξη», με την οποία «παράταξη» και μάλιστα τη δημοκρατική ουδέποτε είχε καμιά σχέση.
Μάλιστα δε σκοπεύει να «προετοιμάσει τις συνθήκες» για «τη δημιουργία ενός δυναμικού κινήματος ειρήνης στις δυο ακτές του Ατλαντικού». Και μπράβο του γι αυτή την πολύ μετριοπαθή και περιορισμένη φιλοδοξία του. Άλλωστε, το νέο σχήμα θα είναι φορέας «νέων ελπιδοφόρων πολιτικών που έχει ανάγκη ο τόπος», ποιων άραγε, αποτελούν ακόμα εφτασφράγιστο μυστικό! Αυτονόητο, εάν δεν έχετε καταλάβει ακόμα, ότι το σχήμα αυτό «θα δηλώσει εξ αρχής ότι θα διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία».
Στην επόμενη παρέμβασή του (1/6) επισημαίνει ότι «η φύση απεχθάνεται το κενό», πολύ σωστό αυτό, και γίνεται πιο τολμηρός, διότι ο «πολυπολικός κόσμος που αλλάζει απαιτεί νέες συσπειρώσεις, νέες συμμαχίες», φαίνεται δε να επιχαίρει για την ρωσική επικράτηση στον πόλεμο της Ουκρανίας και δεν το κρύβει. Χρειάζονται «εγκαίρως επαναξιολογήσεις, επανατοποθετήσεις και αλλαγές».
Ασφαλώς. Διερωτάται λοιπόν: «Για πόσο καιρό ακόμα άραγε η Ελλάδα μπορεί να μένει εγκλωβισμένη στα τείχη του Κιέβου; Ως πότε θα παρακολουθεί αμήχανη την επανομιμοποίηση (!) Ερντογάν από Αμερικανούς και Ευρωπαίους; Ως πότε θα μένει αγκιστρωμένη στο ματωμένο άρμα του Μπ. Νετανιάχου; Ως πότε θα κοιτάζει με καχυποψία και απόσταση ασφαλείας του2 Κινέζους….;». Φυσιολογικά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «τα ευρύτερα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών…..απαιτούν γενναίες αλλαγές και νέες πολιτικές εμπνεύσεις».
Στην πιο πρόσφατη (8/6) διατριβή του (ο δημοσιογράφος εκφράζει την απογοήτευσή του που «η Αριστερά και η σοσιαλδημοκρατική Κεντροαριστερά» δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης. Το εντυπωσιακό είναι ενώ δέχεται τις δυσκολίες που υπάρχουν, δε γίνονται όλα σε μια νύχτα και μονομιάς, διότι υπάρχουν προβλήματα, δεσμεύσεις, υποχρεώσεις, υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει «κάποιο ανεπτυγμένο και ελκυστικό πρότυπο στη Δύση» (!) και «το πιο αποτελεσματικό είναι αυτό της Κίνας και των Ασιατών». Καταλήγει στο μελαγχολικό συμπέρασμα ότι «η σύγχρονη Αριστερά και Κεντροαριστερά» δεν αντέχουν να σκεφτούν τέτοια πράγματα και κατά συνέπεια ότι «χωρίς σχέδιο, χωρίς τόλμη και ανάληψη ρίσκου, δεν πάνε πουθενά».
Καταλάβαμε. Το πιάσαμε το νόημα του «νέου φορέα». Δε μας αρέσει πλέον η «Δανία του Νότου». Τι ζητάμε εμείς στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ, στη ΔΥΣΗ; Ως εδώ! Άλλο προσανατολισμό υπαγορεύουν τα συμφέροντά μας. Ας αλλάξουμε πορεία. Ας ακολουθήσουμε άλλα, επιτυχημένα πρότυπα. Καπιταλισμός με κομμουνισμό κι όχι με δημοκρατία. Για αποτελέσματα. Απομένουν οι «επεξεργασίες».
Θα χρειαστεί να επανέλθω επί των ανωτέρω, διότι ακούγονται και γράφονται πρόσφατα «βαθυστόχαστες» υποτίθεται αναλύσεις παρόμοιας υφής, με τη μορφή «προβληματισμών» για τον ιδεολογικό, πολιτικό, οικονομικό και γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας, για τα «συμφέροντά της». Στην ίδια εφημερίδα γνωστή δημοσιογράφος επέκρινε την Ελλάδα διότι ην Ουκρανία έχει σχέσεις με την Τουρκία. Κάτι θα εννοούσε κι αυτή. Χρίζουν όλα αυτά ξεχωριστού και αναλυτικού σχολιασμού.
Έγραφα στις στήλες αυτές (26/6/2024) ότι οι τότε μεθοδεύσεις για την ανατροπή της κυβέρνησης και του Π/Θ στηρίζονταν σε μια νέα Μεγάλη Πολιτική Απάτη. Οι προσπάθειες συνεχίστηκαν με αιχμή τα ψεύδη, την απάτη και την τυμβωρυχία των Τεμπών. Επί του παρόντος, έχουν αποτύχει. Θα συνεχιστούν, όμως, όχι μόνο με την τραγωδία των Τεμπών που θα παραμείνει εν τινι μέτρω στην ημερήσια διάταξη αλλά δε θα τη μονοπωλεί όπως έως τώρα αλλά και με επίκεντρο την επιδίωξη δημιουργίας νέου φορέα «Κεντροαριστεράς» με επικεφαλής τον Νυμφίο, τον γνωστό «Σωτήρα», όποτε κριθεί αναγκαίο. ΕΡΧΕΤΑΙ. Δεύτερη Παρουσία. Μακάριοι οι πιστοί και ελεήμονες.
Ελπίζει κανείς ότι αυτή τη φορά ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης και των εκλογέων έμαθε πλέον να μυρίζεται τους πολιτικούς απατεώνες από μακριά, όσες μεταμφιέσεις κι αν μετέλθουν.
Σημείωση: Μετά τη σφαγή στην πλατεία Τιένανμέν (4/6/1989) όπου ο κινεζικός στρατός έπνιξε στο αίμα τις φοιτητικές διαδηλώσεις για ελευθερία και δημοκρατία ο ηγέτης του ΚΚ και της Κίνας Ντεγκ Σιαοπίγκ ακολούθησε σταθερά το δρόμο της ελεύθερης καπιταλιστικής ανάπτυξης υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του μονοκομματικού κομμουνιστικού κράτους. Σε αυτόν αποδίδεται και η ρήση «μαύρη γάτα, άσπρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια».
Έτσι, η ανάπτυξη του καπιταλισμού, οι τεράστιες ξένες επενδύσεις και τεχνογνωσία σε πολιτικές συνθήκες ανελευθερίας και αυταρχισμού έπιασε πολλά ποντίκια. Κι έφεραν την Κίνα στο σημερινό επίπεδο, με εκατομμυριούχους και δισεκατομμυριούχους. Κι αυτή η παγκοσμιοποίηση, η επέκταση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής πέραν από τις μητροπόλεις και το δυτικό κόσμο, έβγαλε από τη φτώχεια και την πείνα εκατοντάδες εκατομμυρίων κινέζων που λιμοκτονούσαν, μολονότι πίεσε και πιέζει τις μικρομεσαίες τάξεις στη Δύση, δημιουργεί κι οξύνει πολλά προβλήματά της, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, γεωπολιτικά.
Η σταλινική πολιτική κολλεκτιβοποίησης του Μάο είχε οδηγήσει τη χώρα στην πείνα και την εξαθλίωση με δεκάδες εκατομμυρίων νεκρών, σε βαθμό που ο Μάο δικαίως να θεωρείται ο μεγαλύτερος χασάπης του 20ού αιώνα. Κι ας κράδαινε ο Σαρτρ στο Παρίσι το «κόκκινο βιβλιαράκι» με τη «Σκέψη του Μάο», του «μεγάλου τιμονιέρη» κι ας παρέμεινε θαυμαστής του ο δικός μας «κωλοτούμπας».
Όλα αυτά, βέβαια, είναι μια άλλη ενδιαφέρουσα ιστορία.
