Ουδείς διαφωνεί ότι η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα με στρατηγικό βάθος και κρίσιμη γεωγραφική θέση.
Και ουδείς επίσης διαφωνεί ότι η χώρα αυτή έχει κάνει τεράστια πρόοδο τα τελευταία χρόνια σε όλους τους τομείς παρα τον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης του Ερντογάν.
Ένας Ερντογάν που είναι αναμφισβήτητα επιδέξιος παίκτης στην παγκόσμια πολιτική σκηνή με ενεργό ρόλο σε όλα τα ανοιχτά μέτωπα, από τη Γάζα ως την Ουκρανία και το Ναγκόρνο Καραμπάχ, αλλά και με αξιοσημείωτη επιρροή στον Καύκασο, τη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
Στην Ελλάδα ωστόσο, τείνουμε συχνά να μεμψιμοιρούμε και να θεοποιούμε τις δυνατότητες της τουρκικής διπλωματίας, υποτιμώντας ταυτόχρονα τα δικά μας επιτεύγματα των τελευταίων χρόνων που δεν είναι και λίγα.
Και πράγματι η Ελλάδα έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης - τότε ΕΟΚ - ήδη από το 1981 και πέντε ολόκληρα χρόνια πριν την Ισπανία και την Πορτογαλία. Έγινε επίσης μέλος του σκληρού πυρήνα των χωρών της Ευρώπης - της ευρωζώνης - ήδη από το 2001 ενώ και η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004 με άλυτο το Κυπριακό.
Η Τουρκία απεναντίας έχει μάλλον συνειδητοποιήσει ότι δεν πρόκειται ποτέ να ενταχθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια και στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να στοχεύσει μόνο σε μια ειδική σχέση.
Η Ελλάδα πέρασε βεβαίως μια επώδυνη οικονομική κρίση που διήρκεσε κοντά μια δεκαετία. Μια κρίση που κατάφερε ωστόσο να ξεπεράσει χάρη στο μεγαλύτερο πρόγραμμα διάσωσης στην παγκόσμια ιστορία και παρά το γεγονός ότι αντιπροσώπευε μόνο το 2% της οικονομίας της ευρωζώνης.
Χωρίς καμμιά αμφιβολία, η Τουρκία τα τελευταία χρόνια αναβαθμίστηκε γεωπολιτικά αλλά και η Ελλάδα το ίδιο. Υπέγραψε συμφωνίες ΑΟΖ με την Ιταλία και μερικώς με την Αίγυπτο ενώ διαπραγματεύεται αντίστοιχες συμφωνίες και με την Αλβανία και τη Λιβύη που αν τελεσφορήσουν θα κλείσουν τα μέτωπα των θαλασσίων ζωνών, βόρεια και νοτιοδυτικά.
Υπέγραψε επίσης αμυντικές συμφωνίες με τις ΗΠΑ και τη Γαλλία ενώ εγκαθίδρυσε στρατηγική σχέση με την Ινδία και το Ισραήλ. Και αν δούμε τον ελληνισμό ως ολότητα, δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε και την Κύπρο, με την πρόσφατη επικύρωση της συμφωνίας ΑΟΖ με τον Λίβανο, σε συνέχεια αυτών με το Ισραήλ και την Αίγυπτο τα προηγούμενα χρόνια.
Οι πρόσφατες επίσης ενεργειακές συμφωνίες, καθιστούν τη χώρα αναντικατάστατο εταίρο των ΗΠΑ στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Και αφήνουμε κατά μέρος τα οικόπεδα που δόθηκαν σε εταιρίες - κολοσσούς όπως την Exxon και τη Chevron για μελλοντικές ερευνητικές εξορύξεις. Οικόπεδα που προκειμένου για τη Chevron, καταργούν και de facto το παράνομο τουρκο-λιβυκο μνημόνιο, έχοντας έτσι τεράστια γεωπολιτική σημασία.
Τέλος, ως προς τα εξοπλιστικά, η Ελλάδα κατάφερε την τελευταία εξαετία να αποκαταστήσει το ισοζύγιο ισχύος, διαθέτοντας πλέον τεράστια δύναμη πυρός με τα Ραφαλ, τα αναβαθμισμένα F16 viper, τα F35 σε λίγα χρόνια αλλά και τα υπερόπλα που λέγονται Belharra. Η Τουρκία αντίθετα, αποβλήθηκε από το πρόγραμμα παραγωγής των F35 και δεν έχει πάρει ακόμα ανταλλακτικά για τα δικά της F16, ούτε κινητήρες για τα πολυδιαφημισμένα τουρκικά μαχητικά ΚΑΑΝ.
Προφανώς ούτε η Ελλάδα έγινε ξαφνικά υπερδύναμη, ούτε φυσικά η Τουρκία έπεσε κατηγορία. Να είμαστε σοβαροί. Και με αυτή την έννοια ούτε υπέρμετρος ενθουσιασμός χρειάζεται αλλά ούτε και κλάψα. Παρα μόνο στοχοπροσήλωση, όραμα, σοβαρότητα, συνέπεια και κυρίως ψυχραιμία. Η εξωτερική πολιτική δεν είναι άλλωστε κούρσα ταχύτητας αλλά μαραθώνιος. Και μάλιστα με ορίζοντες που κατά κανόνα ξεπερνούν τους εκλογικούς κύκλους.
