Α. Ο ανθρώπινος εγωισμός Διαμαντοπούλου-Γερουλάνου
Ήταν καλοκαίρι του 2024 με την «πράσινη» εσωκομματική μάχη να μαίνεται. Θεωρούσα την έκβασή της σημαντική - όχι μόνο για το κόμμα, αλλά - και για το δημοκρατικό πολίτευμα, το οποίο δεν μπορεί να λειτουργεί εύρυθμα, όταν έχει μια μόνο κυβερνητική πρόταση να προσφέρει.
Έτσι επιδίωξα επαφή με τους δύο υποψήφιους, ο πολιτικός πραγματισμός των οποίων με έκανε να ελπίζω πως θα μπορούσαν να κάνουν υπερβάσεις: την Άννα Διαμαντοπούλου και τον Παύλο Γερουλάνο. Δεν υπολόγισα, όμως, τον προσωπικό εγωισμό τους…
Τους είπα πάνω-κάτω τα εξής: «Και οι δύο επιδιώκετε ένα ΠΑΣΟΚ προσγειωμένο, πραγματοποιό, που να λειτουργεί εποικοδομητικά για τη δημοκρατία και την κοινωνία, όχι ένα ΠΑΣΟΚ της άρνησης και της αυτοπεριχαράκωσης. Και οι δύο, έστω και αν το πολιτικό σας στίγμα δεν ταυτίζεται απόλυτα, απευθύνεστε στο κοινωνικά και πολιτισμικά πιο προηγμένο τμήμα της κομματικής βάσης. Αν δεν θέλετε να περάσουν στον δεύτερο γύρο οι δύο εκπρόσωποι της εθελότυφλης πασοκικής πλέμπας, μια λύση υπάρχει.
Τώρα που είναι Αύγουστος και δεν γίνονται δημοσκοπήσεις, άρα το πεδίο είναι και για τους δυο σας ανοικτό, συμφωνήστε όποιος υπολείπεται του άλλου στις δημοσκοπήσεις, αυτές που θα δημοσιοποιηθούν μετά την περίοδο των διακοπών, να αποσυρθεί και να στηρίξει τον άλλον…»
Τι μου απάντησαν;
Η μεν Διαμαντοπούλου - προφανώς θεωρώντας αδιανόητο το ενδεχόμενο απόσυρσης να αφορά και την ίδια - είπε: «Μπα, ο Παύλος αποκλείεται να αποσυρθεί…» Ο δε Γερουλάνος: «Ουδέποτε θα στήριζα Άννα, ακόμη και αν περνούσε στον δεύτερο γύρο»…
Αποτέλεσμα: Η ψήφος της βάσης επιβράβευσε έναν εκφραστή του μυωπικού πολιτικού νανισμού και έναν υποστηρικτή του δογματικού πολιτικού αριστερισμού. Έτσι…
Β. Ο πολιτικός νανισμός του Ανδρουλάκη
Τελευταία εκδήλωσή του, η αποπομπή του ιστορικού στελέχους του κόμματος Γιώργου Παπαβασιλείου, επειδή κάποια στιγμή αυτός εμφανίστηκε να μην είναι οπαδός του καθολικού όχι. Επειδή, συγκεκριμένα, επικρότησε αφενός μεν τον περιορισμό από την κυβέρνηση Μητσοτάκη της «ανθρωποεξοντωτικής» γραφειοκρατίας του ελληνικού δημόσιου, αφετέρου δε είδε θετικά την αποφασιστική αντιμετώπιση της ακροαριστερής τρομοκρατίας στο ελληνικό πανεπιστήμιο!
Μόνο που η νοοτροπία του καθολικού όχι (βλ. το μεταδικτατορικό βιβλίο του Σημίτη «Δομική αντιπολίτευση») ήταν κατάλληλη για να οδηγήσει το κόμμα στην εξουσία το 1981. Το 2025 το οδηγεί στα Τάρταρα και την πολιτική ανυποληψία…
Γ. Ο καιροσκοπικός αριστερισμός του Δούκα
Αν η - λόγω προσωπικού εγωισμού - αδυναμία συνεννόησης των δύο εκπροσώπων του πολιτικού εκσυγχρονισμού προσέφερε την κομματική ηγεσία τον εκφραστή του πολιτικού νανισμού, στην άτυπη ηγεσία της εσωκομματικής αντιπολίτευσης έφερε τον σημαιοφόρο του καιροσκοπικού αριστερισμού. Και έτσι τώρα…
Ο άνθρωπος που πόθησε την κομματική ηγεμονία, άμα τη εισόδω του στην πολιτική κονίστρα, ελάχιστο δε διάστημα μετά την απίστευτη συγκυρία/«συναστρία» που τον οδήγησε στη δημαρχία, ξαναπλειοδότησε στην άμετρη δημαγωγία: Ζήτησε το κομματικό συνέδριο να ορθώσει ΑΠΟ ΤΩΡΑ εμπόδιο ανυπέρβλητο σε κάθε ενδεχόμενο μετεκλογικής κυβερνητικής συνεργασίας με τη ΝΔ.
Βέβαια, κάποιος μη διαζευγμένος με την πολιτική λογική θα διερωτάτο: Και αν η συνεργασία αυτή, με βάση τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν, αποτελεί τη μόνη λύση για τη διακυβέρνηση της χώρας; Τόσο το χειρότερο για τη χώρα… Και αν η εν λόγω συγκυβέρνηση συνάγεται από το εκλογικό αποτέλεσμα πως αποτελεί δημοκρατική εντολή των ψηφοφόρων; Τόσο το χειρότερο για τη δημοκρατία… Και αν η προοπτική ακυβερνησίας - διαφαίνεται πως - συνεπάγεται τα χειρότερα για την οικονομία και την κοινωνία; Τόσο το χειρότερο για την οικονομία και την κοινωνία… Και αν - κάποιοι θυμίσουν πως - η ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, σε συνθήκες μη παραγωγής μονοκομματικής πλειοψηφίας, προϋποθέτει τη διαθεσιμότητα της πολιτικής έκφρασης του ενδιάμεσου χώρου να αναζητεί κυβερνητικούς εταίρους, ανάλογα προς τους κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς, είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά είτε «αμφοτέρωθεν»; Τόσο το χειρότερο για τη δημοκρατική λειτουργία που ελάχιστα απασχολεί τον ηγέτη του μεγάλου δουκάτου των Αθηνών…
Βέβαια…
Η πορεία προς την πολιτική αυτοκτονία του σημερινού - όχι εκ της λαϊκής εντολής - κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης, ελάχιστα θα απασχολούσε την ελληνική κοινωνία, οπωσδήποτε το «μη πασοκόφρον» τμήμα της, αν η ανυποληψία και η αυτοακύρωση του κόμματος αυτού ως λειτουργικού παράγοντος του πολιτεύματος δεν είχε επιπτώσεις και για την ελληνική δημοκρατία. Δυστυχώς, όμως, έχει…
*Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του έργου «Οι πρωθυπουργοί της Μεταπολίτευσης: Μια περίοδος, 10 πρωθυπουργοί, 11 πρωθυπουργίες», που θα κυκλοφορήσει στις 11 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
