Το Σάββατο, 6 Σεπτεμβρίου, στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) ο Π/Θ Κυριάκος Μητσοτάκης θα παρουσιάσει τις αναμενόμενες αποφάσεις του σχετικά με το κοινωνικό μέρισμα προς διάφορες κοινωνικές ομάδες, μέρισμα που προκύπτει από το δημοσιονομικό χώρο που δημιουργεί η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Μέρισμα που δεν υπονομεύει τη δημοσιονομική θέση της χώρας.
Δεν είναι μόνο το «πακέτο» των παροχών που αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον, καθόσον αφορά σε μεγάλη δεξαμενή πολιτών, κυρίως τη Μεσαία Τάξη στις διάφορες διαστρωματώσεις της, διότι υπό την ευρεία έννοια του όρου η πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων αυτο-προσδιορίζεται ως τέτοια.
Η παρουσία του Π/Θ στη ΔΕΘ θα κριθεί επίσης από το κατά πόσο θα μπορέσει να αποτελέσει ένα πολιτικό ορόσημο, μια νέα αφετηρία, το έναυσμα μιας νέας προσπάθειας της κυβέρνησής του έχοντας συγκεκριμένο Σχέδιο στόχων μέχρι τις εκλογές αλλά κυρίως ένα πιο συνολικό Σχέδιο για τη χώρα, για το Μέλλον της, συνεκτικό και πειστικό.
Ο κ. Μητσοτάκης ασφαλώς και μπορεί να αρθεί στο ύψος των τωρινών συνθηκών και αντιμετωπίσει με το σοβαρό πολιτικό λόγο και το Σχέδιο που διαθέτει τα κρίσιμα προβλήματα και την εγγενή μιζέρια που δέρνει αυτή την ανερμάτιστη χώρα, δεν έχει κανένα να φοβηθεί ούτε κάποιον Τσίπρα ούτε τον Ανδρουλάκη. Αυτοί και οι άλλοι επίδοξοι πολιτικοί, θα «φαγωθούν» μεταξύ τους. Ο πιο επικίνδυνος εχθρός του δεν είναι κάποιο κόμμα στα δεξιά του ή στα «αριστερά» του. Είναι οι δικές του παλινωδίες σε ορισμένα βασικά θέματα με τη στάθμιση του πολιτικού κόστους, που καλώς ή κακώς «απογοητεύει» μια κρίσιμη μερίδα ψηφοφόρων του που κυρίως αποστασιοποιούνται, καθώς και η συναφής εσωκομματική συνοχή.
Βεβαίως, στο ίδιο, γενικό πεδίο, θα ανταγωνιστούν αναγκαστικά και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης, τα οποία προς το παρόν διαγωνίζονται και τσακώνονται σε ποιους και πώς θα μοιράσουν το πλεόνασμα της ανάπτυξης την οποία, όμως, καταγγέλλουν ως κίβδηλη και πλασματική. Φαρισαϊσμός. Ανευθυνότητα. Το θέμα αυτό αφορά κυρίως το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη ως αξιωματική αντιπολίτευση. Αν έχει, δηλαδή, κάτι συνολικό, σοβαρό και εναλλακτικό Σχέδιο να προτείνει για τη χώρα.
Όχι γενικότητες και ανέξοδες υποσχέσεις. Η πολιτική αγορά είναι κορεσμένη. Η αντι-δεξιά υστερία και η αντι-Μητσοτακική ρητορεία και ύβρις έχουν τα όριά τους. Σημαντικό μέρος της εκλογικής βάσης του κόμματος επιθυμεί συνεργασία με την «Αριστερά» γενικά και αναμένει τον εγγαστρίμυθο του Ανδρέα ως «Σωτήρα». Άλλωστε, η παραδοσιακή εκλογική βάση του ΠΑΣΟΚ είχε σύσσωμη μετακομίσει στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν επανέρχεται στη μήτρα της. Έχει διασπαρθεί. Επομένως, ο κ. Ανδρουλάκης κινδυνεύει και πρέπει να προφυλάξει τα νώτα του. Το ίδιο ισχύει όχι μόνο για τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ του κ. Φάμελλου αλλά και για τα άλλα πολιτικά αποκόμματά του άλλοτε κραταιού, ενιαίου κόμματος...
Η προσοχή, ασφαλώς, στρέφεται και προς τον «Άχαστο», τον πρώην Π/Θ και σιωπηλό βουλευτή του ΣΥΡΙΧΑ Αλέξη Τσίπρα. Αναμένεται να εκφωνήσει κάποιο λόγο που θα του έχουν ετοιμάσει στο συνέδριο του περιοδικού Economist, διότι η οικονομία δεν είναι από τα ισχυρά του σημεία. Επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, εκεί όπου η αντι-μνημονιακή πολιτική απάτη, ότι δηλαδή θα έσκιζε με έναν νόμο και ένα άρθρο, συμπληρώθηκε με τη μούφα του διαβόητου «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης».
Όλοι θα έτρωγαν δίκαια, με χρυσά κουτάλια. Το γιατί έγινε πιστευτός είναι ένα άλλο θέμα. Ασφαλώς και τον ενθαρρύνει στη νέα πολιτική του μεταμφίεση (rebranding) στην οποία συστηματικά επιδίδεται, επιδιώκοντας να «παίξει» εξ αρχής με μεγάλες ζαριές. Γι’ αυτό, η συστηματική προπαγάνδα την οποία έχουν σχεδιάσει τα ισχυρά επιχειρηματικά και μιντιακά συμφέροντα για την προβολή του, τον παρουσιάζουν ως «αντίπαλο δέος» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Το δηλούν όχι μόνο τα δημοσιεύματα αλλά και οι «στημένες» σε αντιπαράθεση φωτογραφίες. Τα κέντρα ισχύος δεν έχουν εντελώς παρακάμψει τον κ. Ανδρουλάκη, απλώς καλλιεργούν τις εφεδρείες τους διότι γνωρίζουν τις δυνατότητες των παικτών και διότι σχεδιάζουν σε βάθος χρόνου με μοναδικό στόχο την πολιτική εξουδετέρωση του σημερινού Π/Θ. Γνωρίζουν επίσης ότι δεν μπορούν να εκβιάζουν καταστάσεις εφόσον απέτυχαν να τον ανατρέψουν, γι’ αυτό παίζουν το παιγνίδι της φθοράς.
Όλα τα ανωτέρω δεν είναι καθόλου «αφύσικα» στην πολιτική κονίστρα.
Το ενδιαφέρον νομίζω έγκειται στην ενορχήστρωση όλων αυτών από ΜΜΕ μεγάλης επιρροής. Ορισμένοι δημοσιογράφοι, μάλιστα, τον εκλιπαρούν, εμφανώς προσχηματικά, να κάνει κάποια αυτοκριτική, έστω κομμουνιστικού τύπου και να ζητήσει κάποια συγνώμη. Δεν διασαφηνίζουν, όμως, για ποια πράγματα πρέπει να κάνει αυτοκριτική και από ποιους πρέπει να ζητήσει συγνώμη και για ποιο λόγο.
Να ζητήσει συγνώμη για την υβριστική γλώσσα που χρησιμοποιούσε εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων (προδότες, πουλημένοι, Πινοσέτ, Μενουμευρωπαίοι, Νενέκοι, τρόικα εσωτερικού κ.τ.λ.) ή το εμφυλιοπολεμικό του κήρυγμα εξόντωσης «Ή εμείς ή αυτοί», «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» το βλέπω λίγο δύσκολο. Θα ανέτρεπε ολόκληρη την πολιτική του φιλοσοφία.
Να αναγνωρίσει ως λάθος την συγκυβέρνηση δις ως στρατηγική επιλογή με ένα φασίζον ακροδεξιό λαϊκιστικό κόμμα, τους ΑΝ.ΕΛ; Κι αυτό δύσκολο, ήδη έχει πει ότι ήταν «αναγκαίο κακό».! Τελεία και παύλα.
Να ζητήσει συγγνώμη από τους πολιτικούς που καταδίωξε με αισχρό και αδίστακτο τρόπο με τη σκευωρία της Novartis; Μα έχει κάνει λόγο «για άστοχους χειρισμούς», τι άλλο να πει ότι οι ορθοί χειρισμοί θα ήταν να επιτύχει τη φυλάκισή τους;
Να απολογηθεί για το Ινστιτούτο Φλωρεντίας και τις τηλεοπτικές άδειες;
Για το ότι πολιτική του ήταν η ρήξη με την ΕΕ και η εκτύπωση της δραχμής στη Ρωσία ενώ εν γνώσει του ο κ. Βαρουφάκης με τον Γκαλμπραίηθ προετοίμαζαν «το παράλληλο νόμισμα», o κ. Δραγασάκης εξέταζε έκτακτα, αντιδημοκρατικά μέτρα, ο κ. Καμμένος εγγυόταν με τον στρατό την εσωτερική ασφάλεια, ενώ ο κ. Πανούσης είχε την Αστυνομία σε ετοιμότητα για τυχόν επιστροφή στο εθνικό νόμισμα;
Κι ακόμα, πρόσφατα δε δόθηκαν στη δημοσιότητα κάποια «πρακτικά» της Σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών στις 6 Ιουλίου, την επομένη του άθλιου και αντι-συνταγματικού Δημοψηφίσματος που έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού; Όταν ακόμα και στη σύσκεψη τηλεφωνούσε στον Πούτιν;
Για να αποδείξει, βαπτίζοντας τοι κρέας ψάρι, ότι όλα αυτά δεν ήταν μια πανικόβλητη «κωλοτούμπα» για να σώσει το σαρκίο του, αλλά μέρος κάποιου «έξυπνου» Plan B, που δήθεν είχε σχεδιάσει, κι ας χρειάστηκε η υπεύθυνη εθνική στάση των κομμάτων της δημοκρατικής αντιπολίτευσης (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι) για να σωθεί η χώρα από τον όλεθρο της άτακτης χρεοκοπίας. Τι δεν καταλαβαίνουν; Βέβαια, με όλο τον προσήκοντα σεβασμό, θα ήθελα να υπομνήσω ότι η σύζυγός του σε κάθε επέτειο του Δημοψηφίσματος έχει δηλώσει (5/1/2018) ότι κλαίει από νεύρα και οργή. Γρίφος.
Τελικά, πόσες «κωλοτούμπες» με συγνώμες και αυτοκριτικές απαιτούν απ’ αυτόν κυρίως οι φιλικά προσκείμενοι;
Ακατανόητοι μου είναι επίσης οι επισημάνσεις ορισμένων ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εφάρμοσαν πειθαρχικά και αποτελεσματικά το 3ο Μνημόνιο, πράγμα που δεν συνέβη με το 2 προηγούμενα Μνημόνια. Σωστό. Πράγματι, δεν έλιωσε μύτη.
Οι δημοκρατικοί πολίτες, οι «Μενουμευρωπαίοι», δεν βιαιοπραγούν, δεν ασκούν βία στους δρόμους, δεν πετάνε μολότοφ, δε στήνουν κρεμάλες και λαϊκά δικαστήρια. Σέβονται τις δημοκρατικές διαδικασίες. Αλλά, δεν καταλαβαίνω την επισήμανση αυτή, διότι πριν απ’ αυτήν θα πρέπει να προηγηθεί το ερώτημα: χρειαζόταν το 3ο Μνημόνιο (για να δημιουργήσει μετά τον μύθο ότι ο Τσίπρας έβγαλε τη χώρα από τα Μνημόνια); Χρειαζόταν; Νομίζω η απάντηση έχει δοθεί με πάρα πολλούς τρόπους και δεν έχει παρά να ρωτήσει κανείς κατ’ αρχάς τον κ. Ευ. Βενιζέλο.
Γι’ αυτό, πέρα από τα προσχηματικές προτροπές και νουθεσίες, θα πρέπει κανείς να απαιτήσει από τον κ. Τσίπρα τα εξής για να θεωρηθεί σε γενικές γραμμές «κανονικός» ή και «κεντροαριστερός», όπως διατείνονται ορισμένοι ελαφρά τη καρδία.
Πρώτον, να αποδεχτεί σαφώς και άνευ επιφυλάξεων τους κανόνες της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Δεύτερον, να καταδικάσει σαφώς και απεριφράστως κάθε μορφή πολιτικής βίας. Στις δημοκρατίες το μονοπώλιο της βίας και των μέσων καταστολής ανήκει στο κράτος και ασκείται από αυτό στο πλαίσιο των σχετικών νόμων. Αυτό εγγράφεται στο κοινωνικό συμβόλαιο στις δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες. Όποιοι πολιτικοί δεν ο σέβονται είναι εξ ορισμού «εκτός συστήματος». (Το αν ένα ολόκληρο «σύστημα» προώθησε κι έφερε τον κ. Τσίπρα και το κόμμα του στην εξουσία, είναι άλλης κατηγορίας θέμα). Θα πρέπει, δηλαδή, να δηλώσει δημοσίως με ποια πλευρά της μολότοφ είναι κι αν οι της «17 Νοέμβρη» και οι διάδοχοί της ήταν τρομοκράτες και δολοφόνοι του κοινού ποινικού δικαίου ή λαϊκοί αγωνιστές και πολιτικοί κρατούμενοι.
Και τρίτον, να δίνει ραντεβού για συνάντηση με φίλους και πολιτικούς αντιπάλους του στο Εντευκτήριο της Βουλής ή σε κανένα καφέ της Αθήνας κι όχι στα γουναράδικα του Βελουχιώτη.
«Κανονικός» και «συστημικός» πολιτικός που τον προορίζουν μάλιστα και για ηγέτη της «Κεντροαριστεράς» χωρίς τις ανωτέρω βασικές παραδοχές, όχι ως τύπο αλλά ως ουσία, πιστεύω και πολιτική πρακτική, δε νοείται.
Ο ίδιος δεν έχει ούτε το θεωρητικό και ιδεολογικό υπόβαθρο και την πολιτική παιδεία και καταγωγή ούτε δυτική και φιλελεύθερη την πολιτική κουλτούρα για να μεταλλαχτεί σε έναν αρκούντως ανεκτό «σοσιαλδημοκράτη». Πρόκειται για κακότεχνη σκηνοθεσία μιας φαρσοκωμωδίας. Το πιο σύντομο πολιτικό ανέκδοτο. Ματαίως αναμένει Ματαίως αναμένει εναγωνίως κάποιος θεωρητικός της «σοσιαλδημοκρατίας» την πραγματική του «μεταμόρφωση.
Ασφαλώς και νοιώθει βαριές τις εκλογικές και πολιτικές ήττες που υπέστη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι φυσιολογικό να θέλει τη ρεβάνς. Ως ποιος, όμως; Ως αρχηγός των ατάκτων, των αντι-συστημικών και λαϊκιστών ορδών ή ως ένας «κανονικός» πολιτικός; Οι πρώην σύντροφοί του καραδοκούν για να τον κατασπαράξουν. Με το δίκιο τους.
Τι απομένει; Η «αυταπάτη» του, που δημοσίως έχει ομολογήσει. «Δικαίωμα του καθενός είναι να έχει αυταπάτες, αρκεί να μη βλάπτει τους άλλους», υποστηρίζει πολύ γνωστός ψυχίατρος.
Ο πρώην Π/Θ με το 3ο αχρείαστο και επαχθέστερο όλων Μνημόνιο έβλαψε πολλαπλώς τη χώρα, θεσμικά και οικονομικά, της προκάλεσε ανήκεστο, ανεπανόρθωτη βλάβη άνω των 100 δις ευρώ και υποθήκευσε τη δημόσια περιουσία για έναν ολόκληρο αιώνα.
Σημείωση I: Ο Εκλογικός νόμος
Εδώ και καιρό έχει ανοίξει συζήτηση περί αλλαγής του ισχύοντος εκλογικού νόμου. Πρόσφατα, δημοσιογράφος χαρακτήρισε τον εκλογικό νόμο της ενισχυμένης αναλογικής με το bonus των 50 εδρών για το πρώτο κόμμα (Ν.3236/2008) του πρώην προέδρου της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου όταν ήταν Υπουργός Εσωτερικών στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή «κακόφημο με το απροϋπόθετο μπόνους». Ο πρώην ΠτΔ δεν είχε παρά προσθέσει άλλες 10 έδρες ως bonus στις 40 έδρες του εκλογικού νόμου του 2004 του Κώστα Σκανδαλίδη του ΠΑΣΟΚ.
Σημειωτέον ότι από τον κακόφημο αυτό εκλογικό νόμο του Παυλόπουλου, το γνωστό «κόμμα αρχών» και του «ηθικού πλεονεκτήματος» επωφελήθηκε 2 φορές ως πρώτο κόμμα, στις εκλογές στις 25/1/2015 και στις εκλογές στις 20/9/2015 σχηματίζοντας αντίστοιχα κυβερνήσεις. Κανένα πρόβλημα. Όταν, όμως, εκτίμησε ότι μάλλον θα έχανε την πρωτιά στις επόμενες εκλογές από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, έσπευσε τάχιστα (Ν.4406/2016) να αλλάξει το νόμο σε απλή αναλογική για να μην μπορεί το πρώτο κόμμα να σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση ακόμα και με μεγάλα ποσοστά ψήφου. Επιδίωξε, μάλιστα, να προσελκύσει τις ψήφους της Χρυσής Αυγής στη Βουλή ούτως ώστε ο νόμος να ψηφιστεί με 200 βουλευτές και να ισχύσει από τις επόμενες κι όχι τις μεθεπόμενες εκλογές, σύμφωνα με τις προβλέψεις του Συντάγματος Δεν τα κατάφερε.
Σημείωση ΙΙ: Δημοσιογράφος που διακαώς επιθυμεί την επάνοδο του κ. Τσίπρα πιστεύοντας μάλιστα ότι επίκειται, κοσμεί τα άρθρα του με τον ίδιο πάντα τίτλο: «Περιμένοντας το Γκοντό». Να μη γνωρίζει, άραγε, ότι στο θεατρικό έργο του Μπέκετ μάταια η αναμονή, ο Γκοντό δεν έρχεται ποτέ;
*Ο Βασίλης Καπετανγιάννης είναι Πολιτικός Επιστήμονας
