Του Αποστόλη Σκουμπούρη
Τη Νέα Δημοκρατία μετά την εποχή του ιδρυτή της Κων/νου Καραμανλή την «έδερνε» η κατάρα της αναζήτησης αρχηγού ως αντίπαλο δέος στο… φαβορί του αντιπάλου!
Από τη δεκαετία του '80 όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου άλωσε εντελώς το μεσαίο – μετριοπαθή χώρο που πρώτα στεγάζονταν στο κόμμα της δεξιάς, η Ν.Δ. αναζητούσε κάποιον που «θα μπορούσε να νικήσει τον Ανδρέα».
Ένα κόμμα που κάποτε «στέγαζε» πολιτικά την πλειοψηφία των Ελλήνων, έφτασε να προσαρμόζει το «σύστημά» του στην τακτική ή στον τρόπο «παιχνιδιού» του αντιπάλου, παρά στα δικά του ιδεολογικά ή άλλα προτερήματα!
Η Ν.Δ. ουδέποτε βρήκε αρχηγό με τα στοιχεία του Ανδρέα καθώς κανένας άνθρωπος δεν είναι ίδιος με τον άλλον, οπότε η… εμμονή παρέμεινε!
Γενικώς πάντως, μπορεί να λεχθεί ότι το κόμμα της Ν.Δ. δεν βρήκε έναν ηγέτη αντάξιου εκτοπίσματος ενός Κων/νου Καραμανλή, και αυτό έγινε φανερό κυρίως στη δεκαετία του '90 όπου Κ. Μητσοτάκης (το '93) και Μ. Έβερτ (το '96) έχασαν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις.
Αναμετρήσεις που θα μπορούσαν να κερδηθούν, καθώς το '93 επικράτησε ένας άρρωστος και απόλυτα καταβεβλημένος Ανδ. Παπανδρέου, ενώ το '96 κυριάρχησε ο Κ. Σημίτης, άνθρωπος που κάθε άλλο παρά... χαρισματικός ηγέτης παλιάς κοπής («μπαλκονάτος») θεωρούνταν.
Η ίδια… εμμονή φαίνεται πως «δέρνει» και τη σύγχρονη εποχή της Ν.Δ. που έχοντας χάσει τρεις φορές από τον Αλ. Τσίπρα, δείχνει να αναζητά… πουλέν (πρόσωπο) για νίκη, αντί να εστιάζει στα ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά του συστήματος διακυβέρνησης που αντιπροσωπεύει το κόμμα!
Αντί η Ν.Δ. να προτάσσει με ξεκάθαρο και απόλυτα σαφή τρόπο τα χαρακτηριστικά της ιδεολογικοπολιτικής πλατφόρμας που αντιπροσωπεύει, θαρρείς πως αναζητά αρχηγό και πρόσωπο, με χαρακτηριστικά… αντί Τσίπρα!
Το που θα οδηγήσει αυτή η αναζήτηση, μένει να αποδειχτεί στην ψηφοφορία της Κυριακής.
Ας δούμε τα κεντρικά χαρακτηριστικά των τεσσάρων υποψηφίων
Ο… μάτσο λαϊκός Βαγγέλης Μεϊμαράκης
Ο Β. Μεϊμαράκης με πολλά χρόνια στο κόμμα, πρώην πρόεδρος της Βουλής αλλά και παλαιότερα της ΟΝΝΕΔ είναι ο… λαϊκός, ο μάτσο, ο άμεσος. Προέκυψε από το πουθενά προσωρινός πρόεδρος μετά την παραίτηση Σαμαρά, χειρίστηκε αξιοπρεπώς το «καράβι» την προεκλογική περίοδο, ενώ είναι συμβατός με τον κλασικό δεξιό, τον κλασικό – συντηρητικό νεοδημοκράτη.
Κάποιοι λένε ότι πέτυχε καλό αποτέλεσμα στις εκλογές, ήτοι ότι απέφυγε τη συντριβή. Βεβαίως, άλλοι ισχυρίζονται ότι το 28% της Ν.Δ. στις εκλογές, με περίπου 190.000 ψήφους λιγότερους από τις εκλογές του Ιανουαρίου απέναντι σε μια κυβέρνηση με τα λάθη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι επίδοση που ενδείκνυται για πανηγυρισμούς.
Και το ερώτημα είναι: Μπορεί ο κ. Μεϊμαράκης να δώσει προοπτική στο κόμμα; Μπορεί να εμφυσήσει momentum νίκης και να δώσει ξάστερο στίγμα για την ιδεολογικοπολιτική υπεροχή της Ν.Δ.; Για αρκετούς, είναι δύσκολο. Περισσότερο ως διαχειριστή μετάβασης στη νέα εποχή και τη νέα προσαρμογή τον βλέπουν κάποιοι (εξ όσων τον ψηφίζουν) στο κόμμα. Αλλά αυτά δεν είναι κριτήρια για τέτοια συγκυρία…
Ο τεχνοκράτης «κεντρώος» Κυριάκος Μητσοτάκης
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση. Από τη μία είναι «στιγματισμένος» με το όνομα, με ότι συνεπάγεται αυτό, από την άλλη πλευρά έχει ξεκάθαρα στοιχεία σύγχρονου πολιτικού, τα οποία είναι επιθυμητά και ελκυστικά για πολιτικά στελέχη όλων των κομμάτων, ασχέτως ιδεολογίας.
Άνθρωπος χαμηλών τόνων, ορθολογιστής, μακριά από… μπαλκονάτες τακτικές και λαϊκιστικούς «θορύβους», με τεχνοκρατική και απολύτως σύγχρονη προσέγγιση σε πλείστα ζητήματα του δημοσίου βίου, χωρίς εμμονές και χωρίς (δεξιά) κολλήματα.
Αρκετοί – εκεί ακριβώς – βρίσκουν το (μεγάλο) ελάττωμα του Κυριάκου! Ότι «δεν έχει χαρακτηριστικά και στοιχεία ηγέτη»! Πιθανότατα να είναι και έτσι.
Όμως και τον Κώστα Σημίτη, όταν ξεκινούσε, παρόμοιες απόψεις τον συντρόφευαν! Όμως «έβγαλε» μια 8ετία ως κυβερνήτης της χώρας, με αξιομνημόνευτες νίκες και επιτεύγματα!
Από την άλλη πλευρά, ο Κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να θεωρηθεί… βαρόνος και με μεγάλες ευθύνες για ότι έχει γίνει στη μεταπολίτευση, καθώς βουλευτής εκλέγεται από το 2004 και εντεύθεν (πρώτος σε σταυρούς το 2004 και 2007 στη Ν.Δ. στη Β' Αθηνών).
Επίσης, είχε εξαιρετικό έργο στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης από τον Ιούνιο του '13 έως το Γενάρη του '15.
Στα αρνητικά λοιπόν του Κ. Μητσοτάκη είναι πρωτίστως το… όνομα και δευτερεύοντος η (αόριστη) «ρετσινιά» ότι δεν έχει χαρακτηριστικά ηγέτη.
Όμως, ο Κ. Μητσοτάκης, είναι ένας κεντρώος πολιτικός, απολύτως συγκροτημένος, με λαμπρές σπουδές και πάνω από 10ετή διαδρομή στον ιδιωτικό τομέα.
Πολιτικός που δεν έχει τη… στάμπα του «δεξιού», δεν βγάζει την άκρατη... δεξιοσύνη που θα απωθούσε τους κεντρώους, θεωρείται απολύτως καταρτισμένος για τις μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται στην οικονομία και στη δημόσια διοίκηση.
Οι δηλώσεις του ότι «κλείσαμε το μάτι στις συντεχνίες, δεν πήραμε διαζύγιο από τον λαϊκισμό» δίνουν το στίγμα των απόψεών του, τις οποίες όσοι τον ξέρουν, μπορούν να βεβαιώσουν ότι δεν είναι προεκλογικές κορώνες, αλλά πάγιες θέσεις.
Η Ν.Δ. δείχνει να έχει κολλήσει στο 28%. Ο Κ. Καραμανλής (ο νεότερος) έντεχνα μιλούσε για το μεσαίο χώρο και δικαιώθηκε απολύτως, ανεβάζοντας τα ποσοστά στο 44%!
Μόνο με διεύρυνση προς το κέντρο μπορεί να γίνει κυβέρνηση η Ν.Δ. ξανά. Εκεί μπορεί να αλώσει ψηφοφόρους. Κεντροδεξιά και μεταρρυθμιστικό χώρο. Ο Κυριάκος για πολλούς είναι ο καταλληλότερος, με ευρωπαϊκό προφίλ και σύγχρονες απόψεις, οπότε μπορεί να διευρύνει το target group των ψηφοφόρων της Ν.Δ.
Θυμίζουμε ότι δεν ψήφισε τον Π. Παυλόπουλο για ΠτΔ δηλώνοντας ότι τον τιμάει ως επιστήμονα αλλά «δεν αντιστάθηκε στις σειρήνες του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, το Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στη ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα».
Ο (έντεχνα) «σιωπηλός» Απόστολος Τζιτζικώστας
Από το πουθενά σχεδόν, προέκυψε η υποψηφιότητα του κ. Απόστολου Τζιτζικώστα, σε βαθμό και ταχύτητα που ίσως δεν έχει ξαναγίνει στο παρελθόν!
Όνομα που ουδέποτε είχε αναφερθεί ως… δελφίνος έως πριν οκτώ ή δέκα μήνες, «επιβλήθηκε» με τρόπο λίαν έντεχνο από κάποιους κύκλους, κάτι που το λιγότερο προκαλεί (εύλογα) ερωτήματα!
«Καθαρός» πολιτικός, πρεσβεύει το καινούριο, άφθαρτος από τα… κέντρα των Αθηνών, απέφυγε για εξαιρετικά μεγάλο διάστημα τη δημόσια έκθεση, προστατεύοντας το προφίλ του και «χτίζοντας» περαιτέρω την… κουβέντα για την περίπτωσή του.
Στα συν του, η εμφατική του επικράτηση κόντρα στην επιλογή Σαμαρά για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας, καθώς κυριάρχησε έναντι του κ. Γιάννη Ιωαννίδη με ποσοστό 70%!
Κάποιοι λένε ότι τότε ευνοήθηκε από το… αντισυστημικό μένος των ψηφοφόρων και «πάτησε» στην αντιμνημονιακή ρητορία κατά του «κράτους και του συστήματος των Αθηνών» για να πετύχει αυτό το εκπληκτικό ποσοστό.
Όπως και να 'χει όμως, ήταν μια μεγάλη επικράτηση που ίσως λέει πολλά.
Παράλληλα, δεν έκαναν καλή εντύπωση στη φιλελεύθερη πλευρά των ψηφοφόρων οι δηλώσεις του για τις δημόσιες επιχειρήσεις, καθώς κάποιοι κρίνουν ότι δεν έχει την απαιτούμενη κατάρτιση και κατ'' επέκταση το ξεκάθαρο πλάνο και την αποφασιστικότητα για πραγματικές συγκρούσεις και ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις σε μια Ελλάδα χρεοκοπημένη, που «φωνάζει» για επενδύσεις και δουλειές.
Στα συν του είναι ότι είναι απολύτως άφθαρτος και αμόλυντος από την κεντρική διοίκηση του… κράτους των Αθηνών, στα πλην του το μη ξεκάθαρο στίγμα σε ότι αφορά κυρίαρχες και κεφαλαιώδεις θέσεις για το σύστημα διακυβέρνησης.
Ο «τρελός» αυτοδημιούργητος Άδωνις Γεωργιάδης
Ο μόνος που δεν προέρχεται από πολιτική οικογένεια και πολιτικό «τζάκι», είναι ασφαλώς και το πιο δυνατό αουτσάιντερ αυτής της μάχης, αλλά και το πιο… φοβικό σύνδρομο για τους άλλους τρεις υποψηφίους.
Και τούτο ακριβώς γιατί τα… ελαττώματά του, καθίστανται εν δυνάμει πλεονεκτήματά του!
Η υπερέκθεση στα media κάποιες φορές σε σκανδαλιστικό βαθμό, έχει μετατραπεί σε πλήρη «γνωριμία» και εξοικείωση με όλους τους πολίτες αυτής της χώρας, που πλέον πέρασαν το στάδιο της... απέχθειας για το Γεωργιάδη και συγκλίνουν στο στάδιο όχι μόνο της κατανόησης της… περίπτωσης, αλλά και της συμπάθειας και του ασπασμού των (περισσοτέρων) θέσεών του!
Μετά το… σοκ της υπερέκθεσης, οι πολίτες βλέπουν ότι ο «τρελός» των media κάθε άλλο παρά αμελητέα περίπτωση είναι, με στοιχεία που ιντριγκάρουν ολοένα και περισσότερους, ειδικά σε τέτοιες περιόδους κρίσης, απόγνωσης και σύγχυσης.
Διαβασμένος, θαρραλέος, (έως και θρασύς), άμεσος, ξεκάθαρος, σίγουρος, ετοιμόλογος, με καταρτισμένες και «καθαρές» απόψεις προς τον κοινωνικό φιλελευθερισμό και την ελεύθερη οικονομία, έχει κάνει εντυπωσιακό ντεμαράζ δημοφιλίας τελευταία.
Μέσα από έναν συνδυασμό λαϊκότητας, αμεσότητας αλλά και εξεζητημένου… θορύβου γύρω από το όνομά του, έχει καταφέρει να «γνωριστεί» με κάθε Έλληνα, κάτι που του δίνει συγκριτικά πλεονεκτήματα.
Άλλωστε, οι 77.000 σταυροί που έλαβε στη Β. Αθηνών, ασφαλώς συνηγορούν σε αυτό.
Κατά κοινή ομολογία έκανε εξαιρετικό έργο στα υπουργεία που θήτευσε (Ναυτιλίας και Υγείας), καταργώντας τη στρέβλωση του καμποτάζ που επί 10ετίες δεν άφηνε διεθνή καράβια να δέσουν στα ελληνικά λιμάνια, απόρροια διατάξεων και απειλών από μια παρωχημένη συντεχνία, που κανένας πριν δεν τολμούσε έως τότε να πειράξει.
Στα αρνητικά του είναι το… παρελθόν του. Παρελθόν που ακροβατούσε - ενίοτε και απροκάλυπτα - στις παρυφές της ακροδεξιάς ρητορικής, δυστυχώς (γι' αυτόν) τον «κυνηγά» καθώς…. προδίδεται από την ίδια την τεχνολογία και τα social media που ο ίδιος χρησιμοποιεί κατά κόρον!
Όπως και να ''χει, η ετυμηγορία των ψηφοφόρων της Ν.Δ. ασφαλώς και ενδιαφέρει όλους τους πολίτες της χώρας ασχέτως πολιτικής τοποθέτησης, καθώς κάποια στιγμή, η επιλογή αυτή ίσως κληθεί να κυβερνήσει την Ελλάδα.
