Ήταν Οκτώβρης του 2020 όταν μια ανατριχιαστική εικόνα αναρτήθηκε σε ιστοσελίδα του αντιεξουσιαστικού χώρου. Ο πρύτανης της ΑΣΟΕΕ Δημήτρης Μπουραντώνης περικυκλωμένος από καμιά 15ριά άτομα, και στο λαιμό του κρεμόταν μια πινακίδα που έγραφε «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις».
Ειρωνεύονταν κιόλας τον πρύτανη γράφοντας «ευχαριστούμε τον πρύτανη που έδειξε την αλληλεγγύη του με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο».
Το πλέον αποτροπιαστικό ήταν ότι οι ίδιοι, ως «Πρωτοβουλία μαχητικής αλληλεγγύης», παραδέχτηκαν πως στοχοποίησαν τον συγκεκριμένο πρύτανη, γιατί λέει: «Οραματίζεται έναν εξευρωπαϊσμό των πανεπιστημίων στα πρότυπα αποστειρωμένων και επιτηρούμενων ιδρυμάτων»! (Δηλαδή οραματίζεται να μην είναι τα πανεπιστημιακά ιδρύματα μπάτε σκύλοι αλέστε, υπό την εξουσία των μπάχαλων).
Παράλληλα τον κατηγορούσαν ότι φροντίζει να αφήνει παντού το νεοφιλελεύθερο στίγμα του στον δημόσιο διάλογο μέσα από άρθρα και συγγράμματα, στα οποία υπεραμύνεται της ευρωενωσιακής πολιτικής και της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ!
Κατά τους ίδιους «ο βανδαλισμός και η εκκένωση του γραφείου του Μπουραντώνη, «είναι μια απάντηση σε μια λογική ελάχιστης αναλογίας στην πρακτική της κατ’ εξακολούθησης παραβίασης και εκκένωσης των δικών μας χώρων». Δεν θεωρούσαν δε «πως είναι βασανιστήριο και διαπόμπευση τα ελάχιστα δευτερόλεπτα εκφοβισμού και γελοιοποίησης ενός αστού γραφειοκράτη με θέση ευθύνης»!
Σοκαρίστηκε όλη η χώρα με τη φρικώδη εικόνα. Ήταν οι μέρες που οι κυβέρνηση εξέφραζε την απόφασή της για εκκένωση όλων των καταλήψεων στα Πανεπιστήμια.
Ο - και τότε - υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδης δήλωσε: «Η Ελλάδα ανατριχιάζει. Από τον προπηλακισμό ενός πρύτανη και την ανάρτηση τη φωτογραφίας, που τον δείχνει καταβεβλημένο με μια επιγραφή σαν θηλιά, που βρωμίζει τη λέξη αλληλεγγύη. Ταμπέλες κρέμαγαν οι χιτλερικοί στους Εβραίους και τους αντάρτες. Οι δημοκράτες αγανακτούν».
Ακόμη και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε θέση δηλώνοντας με ανάρτησή της ότι «η διαπόμπευσή του είναι μια μορφή ολοκληρωτισμού και ντροπή της χώρας μας. Το πανεπιστήμιο δεν είναι χώρος βίας και ανομίας αλλά ασφάλειας και ελευθερίας».
Οι δημοκράτες όντως αγανάκτησαν, ή μάλλον εξαγριώθηκαν. Η κυβέρνηση… επικήρυξε τους δράστες για 100.000 ευρώ, δηλώνοντας ότι «όπως και με τη Χρυσή Αυγή, ο φασισμός δεν θα περάσει»!
Δεν ξέρουμε κατά πόσο εναρμονίστηκε με την αγανάκτηση της κοινή γνώμης η δικαιοσύνη. Διαβάζουμε τώρα από το δικαστικό ρεπορτάζ (Παναγιώτης Στάθης) ότι στους συλληφθέντες οι οποίοι κατηγορήθηκαν για κακουργήματα, επεβλήθησαν ποινές «χάδι», κατά το δημοσιογραφικό τσιτάτο, που αντανακλά όμως την πραγματικότητα.
Από τους οχτώ συλληφθέντες (κατηγορηθέντες για κακουργήματα), οι πέντε απαλλάχθηκαν διά βουλεύματος, και οι υπόλοιποι τρεις παραπέμφθηκαν σε δίκη με μετατροπή των κατηγοριών σε πλημμελήματα. Η δίκη τους θα γίνει τον Νοέμβρη του τρέχοντος έτους!
Είναι η αποθέωση της μεταπολιτευτικής λογικής «αφήστε τα παιδιά» - ό,τι και να έχουν κάνει τα παιδιά, και όποιας ηλικίας και αν είναι. Ακόμη και 39χρονοι «ημιπιτσιρικάδες» κατά τη γνωστή έκφραση, συμπαθούς κατά τα άλλα, πρώην κυβερνητικού Συριζαίου αξιωματούχου.
«Αφήστε τα παιδιά» όταν πετάνε μολότοφ, όταν κατεβάζουν βιτρίνες απελπισμένων επαγγελματιών, όταν παίζουν κλέφτες και αστυνόμους στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας, όταν κάνουν καταλήψεις σε κτήρια ξένης ιδιοκτησίας, ή στις πανεπιστημιακές σχολές, τα υπόγεια των οποίων μετατρέπουν σε «βιοτεχνίες» παραγωγής μολότοφ.
Ο γράφων εξηγείται: Είναι κατανοητές αυτές οι ενέργειες στο μέτρο που κάποιοι θεωρούν ότι δι’ αυτών διεξάγουν πολιτικό αγώνα. Όμως είναι ακατανόητη η μη ανάληψη πολιτικής ευθύνης. Και πολιτική ευθύνη δεν είναι η δημοσίευση μιας προκήρυξης με την υπογραφή της όποιας οργάνωσης.
Πολιτική ευθύνη είναι η ευθεία αντιμετώπιση της τιμωρίας. Αφού το «σύστημα» είναι ο ανειρήνευτος εχθρός που πρέπει να καταστραφεί, ως αποφασισμένος εχθρό του δεν εκλιπαρείς την επιείκειά του. Και όταν κατεβάζεις μια βιτρίνα, όταν ρίχνεις μια μολότοφ, προβαίνεις σε μια πολιτική πράξη για την οποία είσαι αποφασισμένος να πληρώσεις το αντίτιμο.
Μόνο στην Ελλάδα ο αγώνες είναι τσάμπα γιατί οι «αγωνιστές» είναι «παιδιά» τα οποία χρήζουν κατανόησης.
