Του Γιάννη Σιδέρη
Πυροτεχνήματα που χάνονται στο θολό ουρανό της αυταπάτης ενός λαού...
«Κατηγορήστε μας για αυταπάτες, όχι για ψέματα», είπε προχθές στη Βουλή ο πρωθυπουργός για την εξαπάτηση, εν πλήρει συνειδήσει και χωρίς αυταπάτες αυτή τη φορά, και εξελήφθη ως κάτι φυσικό!
Ένας πρωθυπουργός που αναγνωρίζει ότι είχε αυταπάτες, τις αναγνωρίζει εμπράκτως, τον τρόπο βρίσκει ο ίδιος. Ωστόσο στην Ελλάδα ένας πρωθυπουργός παραδέχεται ότι με τις αυταπάτες του παρέσυρε ένα ολόκληρο λαό, τον ενθουσίασε και τον προσήλκυσε σε παρεκκλίνοντες, άπιαστους και νεφελώδεις στόχους, αλλά ουδείς συγκινείται – αν όχι εξεγείρεται.
Μόνο ο πρώην Πασόκος Παναγιώτης Κουρουμπλής, (αυτός που ρωτάει επιθετικά το ΠΑΣΟΚ τι κάνατε τόσα χρόνια - την εποχή που ήταν στο ΠΑΣΟΚ - και μας καταστρέψατε;), συγκινήθηκε και διαισθάνθηκε τις αθώες πτυχές της πρωθυπουργικής παραδοχής. Έτσι, στα «Παραπολιτικά», χαρακτήρισε την συγκεκριμένη ομολογία Τσίπρα ως δείγμα ειλικρίνειας και γενναιότητας (έχει και μια καρέκλα υπουργού Εσωτερικών να διατηρήσει…).
Ωστόσο ο πρωθυπουργός ανένηψε από τις αυταπάτες του, καλώς ή κακώς – καθώς οι αυταπατηθέντες δεν αποτελούν συνήθως πρότυπο ψύχραιμης και αντικειμενικής ανάλυσης. Το πρόβλημα πλέον είναι εάν συνειδητά προσπαθεί εκ νέου να δημιουργήσει νέες αυταπάτες.
Είναι κατανοήσιμη για τον ίδιο, την κυβέρνηση και τη χώρα, η ανακούφιση από το Eurogroup, με την έννοια ότι πήραμε μια ανάσα, την στιγμή που υποτίθεται ότι ήμασταν στην άκρη του χάους. Λέμε υποτίθεται γιατί εν προκειμένω όλη αυτή την περίοδο βαδίσαμε με πρότυπο τον μύθο του Χότζα, που έβαζε συνέχεια ζωντανά στην καλύβα του, και όταν τα ξαναέβγαλε, η γυναίκα του αναστέναξε ανακουφισμένη για το χώρο που πλέον είχαν.
Η χθεσινή απόφαση του Eurogroup δεν ήταν κακή ή καλή. Ήταν μια απόφαση με εσωτερική «δυναμική» που δεν έχει την έννοια της «τελεσιδικίας». Αφήνει ανοιχτά θέματα, άρα ανοιχτές προϋποθέσεις μελλοντικών πραγματώσεων, όπως τα «κόκκινα δάνεια»,(για τα οποία ο Τσακαλώτος, τα δάνεια πρώτης κατοικίας τα ανέφερε ως προσωρινή λύση, ενώ στη Βουλή ο πρωθυπουργός ως μόνιμη), είναι οι έμμεσοι φόροι, καθώς και το μεγάλο Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Οπότε οι κυβερνητικοί βουλευτές θα βρεθούν ακόμη μία φορά στην δυσχερή να καταπιέσουν την αντιμνημονιακή τους συνείδηση και να ψηφίσουν επαχθή μνημονιακά μέτρα .
Το μεγάλο ζητούμενο είναι ωστόσο ο στόχος που επεδίωκε η ελληνική πλευρά, και για τον οποίο έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα: Τον «αυτόματο κόφτη», εφόσον δεν πιάνονται οι στόχοι. Πηγές από Βρυξέλλες υποστηρίζουν ότι ο κόφτης θα «παρεμβαίνει» περικόπτοντας μισθούς και συντάξεις και επιβάλλοντας φόρους, προκειμένου να βγαίνουν οι αριθμοί. Η κυβέρνηση, ως χθες το βράδυ τουλάχιστον, δεν το επιβεβαίωνε.
Αν αυτό ισχύει, αναιρείται εμπράκτως η ρήση του πρωθυπουργού, ότι η συμφωνία έκλεισε χωρίς πρόσθετα μέτρα. Τα πρόσθετα μέτρα θα έρχονται και λόγω πλέριας δημοκρατίας θα αρκεί ένα προεδρικό Διάταγμα για να τα επιβάλει...
Παραμένει πάντως το θετικό το γεγονός της έναρξης συζήτησης για το χρέος, αν και η ανακούφισή του θα είναι αποτέλεσμα της προόδου της χώρας, με βάση τις απαιτήσεις των «θεσμών».
Ούτως ή άλλως ο αναγνώστης θα διαβάσει σε άλλες στήλες του liberal τα οικονομοτεχνικά δεδομένα της συμφωνίας. Το πολιτικό πρόβλημα αναφύεται πάλι από την επικοινωνιακή διαχείριση στην οποία επιδίδεται η κυβέρνησης, και αυτό παραμένει πολιτικό πρόβλημα ουσίας, όχι εντυπώσεων.
Επιδίδεται σε μια αυτοδοξαστική συμπεριφορά , αναντίστοιχη των γεγονότων. Μια ημιτελής συμφωνία, της οποίας οι γκρίζες πτυχές κρύβονται στις λεπτομέρειες (όπου εκεί μπορεί να κρύβεται όχι μόνο ο διάβολος, κατά τη γνωστή ρήση, αλλά και το πετσόκομμα μισθών και συντάξεων, όπως και τα αυτόματα φορολογικά μέτρα), προσλαμβάνει διαστάσεις ενδόξου εθνικής επιτυχίας!
Φυσικά θα έχει δίκιο η κυβέρνηση να ισχυριστεί ότι αυτά είναι υποθετικά, θα συμβούν εάν δεν επιτευχθούν οι στόχοι, και η ίδια είναι ικανή και αποφασισμένη να τους πετύχει. Σύμφωνοι. Αυτό θα ήταν νουνεχές, αποδεκτό και ευκταίο.
Ακατανόητο είναι όμως, γι αυτή την συμφωνία, ο πρωθυπουργός να επισκέπτεται νυχτιάτικα τον πρόεδρο της Δημοκρατίας (λες και πάμε για πόλεμο…), προκειμένου να τον ενημερώσει (για την ημιτελή) συμφωνία, να επικοινωνεί νυχτιάτικα με τους πολιτικούς αρχηγούς, και να συγκαλεί την επομένη έκτακτο υπουργικό συμβούλιο!
Θα ανέμενε κανείς, έτσι «σοφός» που έγινε, με τόσες γνώσεις, από τα στραπάτσα 15 μηνών, να είναι περισσότερο μετριοπαθής και συγκρατημένος. Να καλέσει τους υπουργούς κατ΄ ιδίαν, μες τους συμβούλους τους, και να στρωθούν στην προγραμματική δουλειά, προκειμένου να μην ενεργοποιηθεί ο «κόφτης».
Υποτίθεται ότι έχει πλέον την πείρα να διδαχτεί από τα επικοινωνιακά περασμένα, από τις πομφόλυγες που εξακόντιζε από τα μπαλκόνια και τις συνεντεύξεις, και που τώρα τις ονοματίζει «αυταπάτες.
Την έχει;
