Η συζήτηση γύρω από το στυλ ηγεσίας του Νίκου Ανδρουλάκη στη σκιά της τελευταίας πολυτασικής αμφισβήτησής του, τείνει να περιορίζει την εικόνα σε ένα προσωπικό ζήτημα ικανότητας. Ωστόσο, το πρόβλημα που ταλανίζει την αξιωματική αντιπολίτευση είναι βαθύτερο και αφορά το «όλον ΠΑΣΟΚ»: τα στελέχη του, τη γενική φυσιογνωμία του, τις κοινωνικές του αναφορές και εν τέλει την αδυναμία του να βρεθεί στη σωστή πλευρά σε μια κρίσιμη καμπή για τη χώρα.
Το κόμμα τελεί σε σύγχυση και συνεχίζει να κινείται σε μια ασαφή μεσοβέζικη στρατηγική. Λίγος μεσαίος χώρος και μπόλικο φλερτ με τον κυρίαρχο λαϊκισμό και τον απολιτικο αντισυστημισμό. Ο κ. Ανδρουλάκης με τις αδυναμίες, τις εμμονές και το λογισμικό του παλαιού μοντέλου πολιτικής, είναι βασικός υπαίτιος της καθήλωσης του ΠΑΣΟΚ.
Το πρόγραμμα «Ευαγγέλιο» της ΔΕΘ ξεχάστηκε και οι περισσότεροι σχολιάζουν ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης όχι μόνο αδυνατεί να θυμηθεί τα τρία αγαθά πρώτης ανάγκης στα οποία φιλοδοξεί να κατεβάσει το ΦΠΑ αλλά κυρίως δεν έχει πλήρη εικόνα για το συνολικό κόστος όσων υποσχέθηκε στη ΔΕΘ. Δεν πάσχει μόνο η δική του εικόνα. Ο Παύλος Γερουλάνος πχ που προειδοποίησε προσφάτως και ηχηρά για την ακούνητη βελόνα έχει μερίδιο ευθύνης για την εικόνα του ΟΦΑ (Όπου φυσάει ο άνεμος) κόμματος.
«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αρνούμαστε σ’ έναν πατέρα οτιδήποτε θέλει σε σχέση με το νεκρό παιδί του. Είναι ιερό δικαίωμα. Το γεγονός ότι καθόμαστε και το συζητάμε τόσο καιρό δείχνει γιατί ο κόσμος πιστεύει ότι είναι μια πολιτεία ανάλγητη… Αυτά δεν είναι χαρακτηριστικά δημοκρατικής κοινωνίας» ισχυρίστηκε σε τηλεοπτική του συνέντευξη αναφερόμενος στην απεργία πείνας του κ. Ρούτσι. Φταίει φυσικά ο Ν. Ανδρουλάκης για το σήμα που δίνει το ΠΑΣΟΚ, ότι γίνεται ξανά ουρά της Κωνσταντοπούλου αλλά πάει πίσω ο Παύλος Γερουλάνος; Όταν αμφισβητεί βάναυσα την αποκλειστική αρμοδιότητα της δικαιοσύνης να αποφασίσει και συμβάλει στην περαιτέρω εξαπάτηση και θυματοποίηση ενός δύστυχου πλάσματος που έχασε το παιδί του στα Τέμπη.
Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να είναι σήμερα πρόεδρός του, είναι υπότροπος. Όταν βγήκαν στους δρόμους χιλιάδες από το ψεύτικο και κατασκευασμένο ντοκουμέντο «δεν έχω Οξυγόνο» στάθηκε αλληλέγγυος προς την κοινωνική εξέγερση, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά φτιάχνοντας το δικό του κοινωνικό μότο σε κανάλια και αναρτήσεις «μην ανησυχείς μπαμπά θα πάμε στα πίσω βαγόνια». Η προσπάθεια να αντληθούν ψήφοι από την ίδια δεξαμενή στην οποία ψαρεύει η Κωνσταντοπούλου και ο Βελόπουλος απέτυχε το προηγούμενο διάστημα, και δεν είναι καθαρό γιατί κάποιος σαν τον Παύλο Γερουλάνο εμμένει.
Η αυτοκριτική προτροπή της κυρίας Διαμαντοπούλου «μην γίνουμε Καρυστιανού και μην γίνουμε Κωνσταντοπούλου» άργησε αρκετά και αφού μετρήθηκε στις δημοσκοπήσεις η αρνητική επίδραση του «Κωνσταντοπούλου effect». Και πάλι η σύσταση αφορούσε εξίσου τον Ανδρουλάκη, τον Γερουλάνο, αλλά και τον Χάρη Δούκα ο οποίος ως Δήμαρχος Αθηναίων εδώ και μήνες, από πολιτικό υπολογισμό, επέτρεψε να γίνει το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη σημείο συνάντησης των αντικυβερνητικών και αντισυστημικών δυνάμεων, ενδεδυμένων το μανδύα των υπερασπιστών του Κράτους Δικαίου και του δίκαιου των θυμάτων των Τεμπών. Η αδιαφορία για την εικόνα που εκπέμπει το Μνημείο των πεσόντων των εθνικών αγώνων και μαχών, είναι από τις παραμέτρους που υποτιμάται αλλά χρεώνεται υπογείως και εντόνως.
Για τους επόμενους δυο μήνες το ΠΑΣΟΚ θα κάθεται σε βελόνες περιμένοντας να κουνήσει δυναμικά η δημοσκοπική βελόνα πριν ενσκύψουν στην πολιτική κονίστρα Τσίπρας, Σαμαράς, Καρυστιανού και πριν γίνει καμιά στραβή και τα βρουν πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Αριστερά και χαθεί ξαφνικά ετσι όπως ήρθε η θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
