Υπάρχουν τρεις διαφορετικές Ελλάδες. Η Ελλάδα που ξεχωρίζει, όπως τη βλέπει ο ξένος παράγοντας από το εξωτερικό, η πραγματική Ελλάδα που ανακάμπτει, προσπαθεί και δυσκολεύεται, όπως τη ζούμε εμείς στο εσωτερικό και η υπό κατάρρευση Ελλάδα, για την οποία προσπαθούν εναγωνίως να μας πείσουν κάποιοι.
Η αλήθεια είναι όταν συνομιλούμε με ξένους, νοιώθουμε αμέσως πιο αισιόδοξοι για τον τόπο μας, για το παρόν και το μέλλον μας.
Όταν συνομιλούμε με επενδυτές από το εξωτερικό βλέπουμε τη χώρα μας να πρωταγωνιστεί στις περισσότερες κατηγορίες, όπως για παράδειγμα στην λίστα με τις αποδόσεις των ETFs 45 χρηματιστηριακών αγορών από όλον τον κόσμο, στην οποία το GREK, το ETF της Ελλάδας καταλαμβάνει σε απόδοση την τρίτη θέση.
Όταν συνομιλούμε με οικονομολόγους, βλέπουμε τα θετικά αποτελέσματα από την επενδυτική βαθμίδα της Moody’s με το Baa3, από την απόφαση για την ένταξη της Ελλάδας στις αναπτυγμένες αγορές (developed markets) της FTSE Russell σε 11 μήνες, από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τον χαμηλό πληθωρισμό, τη μεγαλύτερη μείωση του Δημοσίου Χρέους ως προς το ΑΕΠ σε όλη την Ευρώπη, τη δημοσιονομική σταθερότητα – πρότυπο, τις ισχυρές κεφαλαιακές και επενδυτικές εισροές και τις μεταρρυθμίσεις.
Όταν συνομιλούμε με στελέχη από «think tanks» που έχουν περισσότερο πολιτικό χαρακτήρα, διακρίνουμε την ικανοποίηση τους για τη ποιότητα της δημοκρατίας στην Ελλάδα, σύμφωνα και με την πρόσφατη αυστηρή έκθεση Democracy Index 2024 του Economist Intelligence Unit (EIU), όπου η χώρα μας βαθμολογείται με 8,07/10 ευρισκόμενη στην κατηγορία «πλήρης δημοκρατία». Ή και με την έκθεση της Freedom in the World 2025 του Freedom House, όπου η Ελλάδα βαθμολογείται με 85/100 (Πολιτικά Δικαιώματα: 34/40, Ατομικές Ελευθερίες: 51/60), και κατατάσσεται στις «ελεύθερες χώρες».
Επομένως όταν κοιτάζει κανείς την Ελλάδα από μακριά, βλέπει μια χώρα που βγήκε μέσα από μια βαθιά και παρατεταμένη οικονομική και κοινωνική κρίση και η οποία αλλάζει. Με αποτέλεσμα να κινείται στην παρούσα φάση ταχύτερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Βλέπει μια χώρα που διαθέτει μια ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση η οποία αφενός στο εσωτερικό μεταρρυθμίζει και ψηφιοποιεί και αφετέρου στο εξωτερικό αναπτύσσει ισχυρή παρουσία.
Η εικόνα της πραγματικής Ελλάδας, όπως την ζούμε εμείς στο εσωτερικό είναι λίγο διαφορετική. Η δύσκολη καθημερινότητα δεν μας επιτρέπει να βλέπουμε αυτό που οι αγγλοσάξονες ονομάζουν «big picture», δηλαδή την μεγάλη εικόνα. Με αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές να προσπερνάμε τις επιτυχίες, την βελτίωση του επιπέδου της ζωής μας, των εισοδημάτων μας, των ψηφιακών υπηρεσιών, των υπηρεσιών υγείας, της επαφής μας με το δημόσιο. Και αντιθέτως να επικεντρώνουμε τη προσοχή μας στα δυσεπίλυτα και στις παθογένειες.
Δεν γίνεται στην οικονομία παρ’ όλα τα θετικά, να μην βλέπουμε και τις δυσκολίες που ορθώνονται απέναντι στις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα. Τις ανησυχίες για το τι θα συμβεί όταν ολοκληρωθούν οι εκταμιεύσεις του Ταμείου Ανασυγκρότησης και το κατά πόσο θα επηρεαστεί η αύξηση του ΑΕΠ. Δεν γίνεται να μην βλέπουμε την διατήρηση του εμπορικού ισοζυγίου σε επισφαλή επίπεδα. Τις μεταρρυθμίσεις που δεν ολοκληρώνονται. Τις συγκρούσεις που αποφεύγονται. Και τις υποχωρήσεις απέναντι στον λαϊκισμό. Και στο κυβερνητικό επίπεδο να διαπιστώνουμε ολιγωρίες, προσωπικές ατζέντες και διαμάχες για τους συσχετισμούς της επόμενης ημέρας.
Εκτός από αυτές στις δυο Ελλάδες, υπάρχει και μια τρίτη Ελλάδα. Είναι μια Ελλάδα τυφλή που δεν βλέπει την πραγματικότητα. Και αν την βλέπει την αντιλαμβάνεται με στρεβλό τρόπο. Αντίθετα φαντασιώνεται ρήξεις, συγκρούσεις, εξεγέρσεις και καταρρεύσεις. Μια Ελλάδα που βλέπει τον κόσμο, μέσα από ένα πρίσμα άκρατου λαϊκισμού, ατελέσφορων αυταπατών, ανεκπλήρωτων στόχων και διαρκούς παραχάραξης της αλήθειας. Με αυτήν την Ελλάδα ευθυγραμμίζεται σύσσωμη η αντιπολίτευση, λειτουργώντας σαν κερδοσκόπος που επιδιώκει να αποκομίσει πολιτικές υπεραξίες, δηλαδή ψήφους. Με αυτήν την Ελλάδα ευθυγραμμίζονται και τα πιο ηχηρά επιχειρηματικά συμφέροντα.
Κοινός παρονομαστής της Ελλάδας των κατά φαντασίαν εξεγερμένων, των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των οικονομικών συμφερόντων είναι η προοπτική του χάους. Οι εξεγερμένοι νομίζουν ότι τότε θα έχουν εκπληρώσει το σκοπό τους. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ότι επιτέλους θα κυβερνήσουν. Τα δε συμφέροντα, ότι θα κινούν τα νήματα με ιδιαίτερη ευχέρεια. Ωστόσο μέσα στο χάος, ουδείς θα βγει κερδισμένος.
Χθες, ανήμερα της εθνικής επετείου του «ΟΧΙ», οι τρεις Ελλάδες έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους. Η πρώτη Ελλάδα που βλέπουν οι ξένοι, είναι η Ελλάδα του «ΟΧΙ» και του έπους των Ελλήνων κατά του Άξονα, που θαύμασαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η δεύτερη Ελλάδα θυμάται το «ΟΧΙ» του Μεταξά, τιμά τον αγώνα των πατεράδων μας και των παππούδων μας στις χιονισμένες βουνοκορυφές της Πίνδου, και δεν ξεχνά το τι επακολούθησε μέχρι το ’49 που κράτησε την χώρα τόσο πίσω. Και η τρίτη Ελλάδα που ακόμα ωρύεται για το «ΟΧΙ που είπε ο λαός και όχι ο Μεταξάς» και παράλληλα θρηνεί για την ήττα των μαριονετών του Στάλιν στο Γράμμο και το Βίτσι, που δεν κατάφεραν να μετατρέψουν την πατρίδα μας σε Σοβιετία.
