Της Ειρήνης Καρανασοπούλου
Για το αποτέλεσμα του eurogroup -που κατά τραγική ειρωνεία πραγματοποιήθηκε την 9η Μαΐου, Ημέρα της Ευρώπης- ευθύνονται πάρα πολλοί παράγοντες, αλλά ανάμεσά τους δεν περιλαμβάνεται η... ελληνική κυβέρνηση!
Τα 24ωρα προ της συνεδρίασης, οι Αμερικανοί -αφήνοντας για λίγο κατά μέρος την καταπληκτική τους ρήση πως «εάν θέλεις να μιλήσεις με την Ευρώπη, δεν ξέρεις ποιο τηλέφωνο να καλέσεις»- φρόντισαν να πάρουν όλα τα «σωστά» τηλέφωνα, κι όχι απλώς ένα.
Όπως αναφέρουν οι παροικούντες το κτίριο Justius Lipsius στις Βρυξέλες, πρώτιστος στόχος των υπερατλαντικών συμμάχων (και προσωπικά του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών, κ. Λιου) ήταν οι Γερμανοί αξιωματούχοι. Και ήδη πριν από τον Βόλφγκαγκ Σόιμπλε, είχε λυγίσει ο Σοσιαλδημοκράτης συνεταίρος του και υπουργός Οικονομίας, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, ζητώντας δημόσια διευθέτηση του ελληνικού χρέους. Από την τηλεφωνική διπλωματία της Ουάσιγκτον δεν έλειψε φυσικά ούτε ο πρόεδρος του eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, ούτε ο «πολύς» κ. Τόμσεν του ΔΝΤ.
Το αποτέλεσμα όλου αυτού του παρασκηνίου ήταν η «μετατόπιση» θέσεων διαφόρων παικτών μέσα στην αίθουσα συνεδρίασης του eurogroup. Για παράδειγμα, ο κ. Ντάισλεμπλουμ, ο κ. Τόμσεν κι ο κ. Σόιμπλε, που μέχρι πρόσφατα επέμεναν ότι ο περίφημος «κόφτης» θα έπρεπε να επιστρατεύεται ανά τρίμηνο – σε κάθε αξιολόγηση της τρόικα – επί τη βάσει κοινών στοιχείων του ΔΝΤ και των Ευρωπαίων, δέχθηκαν την πρόταση της Κομισιόν για εφαρμογή ετήσιου ελέγχου, στη βάση στοιχείων της Eurostat.
Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε – όμως, όλοι οι παριστάμενοι εντυπωσιάστηκαν όταν είδαν τους έως χθες «αντιπάλους» στο θέμα του χρέους, τον κ. Τόμσεν και τον κ. Σόιμπλε, να συμφωνούν αίφνης όχι απλώς πως απαιτείται ελάφρυνση, αλλά ο μεν πρώτος να «καταπίνει» το ζήτημα του κουρέματος, ο δε δεύτερος να χαρακτηρίζει θετική τη συμβολή του ESM για τριπλή προσέγγιση -βραχυχρόνιο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο- όταν δεν ήθελε ούτε να ακούσει για οποιαδήποτε αλλαγή στο χρέος.
Φυσικά, θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι η αλλαγή των συσχετισμών -που θα πρέπει να επιβεβαιωθεί στις 24 Μαΐου- οφείλεται στη «μακρά χείρα» της Ουάσιγκτον και μόνον. Άλλωστε, εάν ήταν έτσι θα είχε αλλάξει ολόκληρη η οικονομική πολιτική της Ευρώπης, όπως ζητούν οι Αμερικανοί εδώ και μήνες κι οι Γερμανοί τους αγνοούν επιδεικτικά. Απλώς, οι αμερικανικές παραινέσεις συνάντησαν γόνιμο έδαφος – το οποίο δεν είναι άλλο από την αστάθεια που βιώνει η Γηραιά Ήπειρος, με τη Βρετανία να κυμαίνεται μεταξύ Brexit και παραμονής, το μεταναστευτικό ανεπίλυτο επί της ουσίας, την Τουρκία ακόμη πιο απρόβλεπτη από συνήθως και την Ελλάδα μεταξύ οικονομικών και μεταναστευτικών προβλημάτων (για να μην αναφέρουμε τις ποικίλες ακραίες δυνάμεις που πολιορκούν τα κάστρα εξουσίας της Ευρώπης).
Σε αυτό το περιβάλλον, και οι Αμερικανοί και οι Γερμανοί θέλουν να απαλλαγούν από μια ακόμη αβεβαιότητα – κι ας μην έχει το μέγεθος που είχε το περασμένο καλοκαίρι...
